Rock Werchter 2017 was een editie waarin we het zowel warm als koud hadden en zowel zonnige als regenachtige momenten kenden. Ook op muzikaal vlak was er zon en regen te vinden, want de ene band speelde al wat beter dan de andere. Wij gingen op pad doorheen de weide en zagen er meer dan dertig bands. Ons grote headlinerverslag kon je al lezen alsook ons eerste deel, hier krijg je nu ook nog een tweede deel.
Wildste haren in een muts gepropt
Rond de middag moest Tash Sultana de zaterdag van Rock Werchter op gang trappen. Dat deed ze helemaal alleen op een platform met enkel een gitaar en een loopstation. Wat volgde was een halfuur waarin we kennis maakten met het grote talent uit Australië. Ze begint met gitaarlijnen en bouwt zo gezapig op naar een climax. Beatboxen doet ze ook en dat laat ze dan interageren met haar psychedelische muziek. Tash speelt ook blootsvoets wat haar een erg natuurlijke performer maakt. Toch is die opbouwende muziek ook haar dooddoener want het vertraagt de set iets te veel. Dit lost ze dan weer slim op door met tijd en stond een gitaarsolo ertussen te smijten en zich vol overgave op het podium te smijten. Tash Sultana schipperde tussen dansbaarheid en gevoeligheid en toonde dat ze een waar talent is.
Beste concert om je tanden in te zetten
Toothless is een soloproject van Ed Nash, de bassist van Bombay Bicycle Club. Op het podium ziet hij er wat chubby uit maar dit maakt hem meteen erg liefelijk. Veel volk is er niet voor de band, maar de afwezigen hebben ongelijk. Ze brengen aanstekelijke en snelle nummers afgewisseld met af en toe wat rustpauzes. Binnen de band is diversiteit duidelijk belangrijk want we zien twee vrouwen en twee mannen als muzikanten om Nash te begeleiden. Soms horen we wel wat invloeden van zijn hoofdband wat er voor zorgt dat er een herkenningsfactor in zijn muziek sluipt. “Palm’s Backside” blijkt het hoogtepunt van de show die toont dat Toothless meer is dan een zijproject.
Het beste Balthazar-zijproject op Werchter
J. Bernardt is “On Fire”, letterlijk en figuurlijk. Hij speelde slechts zes nummertjes, maar Jinte verzorgde een hete set die niemand koel achterliet. Van voor naar achter (waar wij geposteerd stonden) stond iedereen te dansen op de vette muziek van de man. Het was sensueel, sexy en als er bij dit concert niet gemuild werd, dan bleef iedereen single op Werchter. Zoals gewoonlijk op zijn liveshows was hij erg intensief bezig met het publiek te mennen. Zo ging hij in afsluiter “Wicked Streets” het publiek in, posteerde hij zich in het midden van de zaal en was hij niet schuchter om te crowdsurfen. We vragen ons af of J. Bernardt ooit zal teleurstellen, want ook hier bleek hij weer top.
De indrukwekkendste falsetto in een electrojasje
We zagen SOHN eerder dit jaar nog aan het werk in de Botanique en daar wist hij ons wel te bekoren. Of dit op Rock Werchter ook het geval zou zijn, was maar de vraag. Het bleek zelfs nog indrukwekkender te zijn dan in de Botanique en dat was vooral te danken aan de grootse lichtshow. Met zijn stem, die duidelijk alles aankan, en pulserende beats wist hij een volledige tent te overtuigen. Vooral bij “Falling” kwam het visuele aspect mooi over en kregen we net geen epilepsie aanval. Gevaarlijk, bombastisch en een mix van zware beats met zachte nummers. SOHN was alweer schoon.
De droogste set in de regen
De zaterdag van Rock Werchter was er één met een randje nostalgie. Die begon al heel vroeg met Jimmy Eat World op de Main Stage. Ze kwamen hun nieuwste plaat voorstellen, maar daar speelden ze uiteindelijk maar één nummertje uit. De set werd doorspekt met nummers uit hun succesplaat Bleed American. Niemand die er om maalde en iedereen zong vrolijk mee uit volle borst. Het werd allemaal heel strak gezongen en we konden de band op geen foutjes aanmerken. Toch had er net wat meer interactie met het publiek gemogen, want het bleef net iets te droog (hoewel er wel net een regenbui passeerde).
Grootste nostalgiewaarde
Hoewel Blink-182 tegenwoordig niet meer zo origineel is, kan de band op Rock Werchter wel op een grote fanbase rekenen. Wij waren vooral benieuwd hoe Matt Skiba het er vanaf zou brengen als nieuweling in de band. Hij bleek, net zoals de rest van de band, de kinderlijke manieren te hebben overgenomen. Het gevolg was een tamelijk apathisch concert waarin de band veel nummers bracht maar de sfeer er nooit in echt in geraakte. Een brandende ‘fuck’ in het begin van de show of wat confetti kon de sfeer ook niet helemaal in orde brengen. Toch bleek Travis Barker zoals altijd de grote meerwaarde van de show met zijn geniaal gedrum en als hij op het eind nog eens zijn zoontje bovenhaalt voor een solo, horen we verschillende “ooh’s” uit het publiek weerklinken. Hoewel de show niet echt de energie bevatte die hij nodig had, bleek iedereen zich wel geamuseerd te hebben, en is dat nu niet het belangrijkste?!
Wildste olifant
Cage The Elephant mocht de laatste dag van Rock Werchter op gang trappen. Toen we ze enkele jaren geleden nog op Pukkelpop aan het werk zagen, stond daar nagenoeg geen volk. Het was dit keer toch anders want The Barn was bijna volledig gevuld en dat op een middaguur. Waar deze plotse ommekeer vandaan komt, blijft een raadsel maar hun show is alleszins veel volwassener geworden. Ook speelden ze vooral nummers van hun twee recentste platen, waarvan ze voor Melophobia zelfs een Grammy-nominatie kregen. Frontman Matt Shultz ging als een bezetene te keer en bracht ieder nummer vol energie. Ook de band speelde strak en wist het tempo hoog te houden. Wie echt wakker geschud wilde worden, moest dus gewoon bij Cage The Elephant aanwezig zijn. De band is het levende bewijs dat je ook zonder Studio Brussel een groot publiek kan trekken.
Grootste legende met het kleinste publiek
Thurston Moore kwam met zijn group de nieuwste plaat Rock N Roll Consciousness voorstellen, aangespekt met alleenstaande singles “Cease Fire” en “Smoke Of Dreams” uit The Best Day kregen we snedige gitaren die zich in tien minuten ontwikkelden tot een ware storm. Het is een donkere storm die ons inpakt en gedurende een uur niet meer los laat. Thurston Moore liet Werchter zien wat het betere gitaarwerk is, zonder zich te veel te verliezen in de lyrics. De repetitiviteit en de gitaarsolo’s hypnotiseerden ons tot het eind waarna we met een angstaanjagend gevoel vol spiritualiteit The Barn verlieten. Missie geslaagd!
Donkerste band op de main stage
The Kills moesten het op de Main Stage doen dit jaar en kreeg daarvoor in ruil ook heel wat volk op de been. Hun donkere, bluesy muziek bleek dan ook perfect op dat podium te passen. Weinig doekjes had de band niet mee en ze begonnen direct met snedige gitaren en vette riffs om zo alles van bij het begin kapot te spelen. Alison Mosshart staat als een sexy beest op het podium en weet haar zwoelste moves bij iedere aanslag van de basgitaar boven te halen. Ze wurmt zich als een duivel doorheen alles en iedereen en bestrijdt vuur met olie. The Kills wisten perfect hun donkere sfeer op een zonnige Main Stage te brengen en alleen daarvoor krijgen ze van ons respect.
De meest charismatische soulzanger van het festival
Benjamin Clementine, we raden jullie aan om de naam te onthouden. De man wist in een halfvolle Klub C één van de beste concerten van Rock Werchter te geven. Hoe hij dat deed? Door gewoon zichzelf te zijn. Hij bracht een koor mee van vijf dames wat het grootse, theatrale aspect van zijn soulaspect helemaal ten goede kwam. Daarnaast heeft hij een gigantisch charismatisch overkomen. Hij laat het publiek uit zijn hand eten door onder meer mopjes te maken en ze te laten meezingen. Dit komt het meest naar voor bij “Condolence” waarin de zaal gewoon zelf als koor meezingt. ‘Sending My Condolence To Fear’ bleek de quote van dit concert. Ook wanneer hij midden in “Jupiter” stopt en opnieuw begint of wanneer hij “Phantom Of Aleppoville” tweemaal speelt, komt hij er mee weg. Hij heeft zo’n natuurlijke uitstraling dat je wel respect moet hebben voor de man. Wat een artiest, wat een show, wat een man.
Meest olijke bende
In de blakende zondagse zon op het hoofdpodium. Het leek niet het ideale decor voor de olijke bende van The Lumineers die er uitzien alsof ze het liefst op de achtergrond in een bruine kroeg romantische avonden vullen. Na het vrolijke “Submarines” en het nog vrolijkere “Flowers in Your Hair” vond het zestal het reeds tijd om het publiek te laten “Ho Hey”- en. Drie nummers en we zaten al met het gevoel dat we zowat alles gehoord hadden. Dit vermoeden bleek te kloppen want wat volgde waren nog meer luistervriendelijke lalala’s en oh oh oh oh’s over de liefde. Zelfs “Subterranean Homesick Blues” van Bob Dylan werd verpakt in datzelfde folkjasje van de vorige zeven nummers. Altijd gevaarlijk zo’n cover van een levende legende… Toch werden we op het einde nog wakker geschud toen frontzanger Wesley Schultz besloot een zondagswandeling te maken doorheen het publiek. Op de schouders van een enthousiasteling sloot hij een optreden af waarover we kunnen concluderen dat het een leuk namiddagvertier was voor de kampeerders in het eerste vak die aan het aftellen waren tot Dave Grohl op het toneel zou verschijnen.
Het meest dansbaar ten oorlog
Als je vlak voor de grootste hipsterband van het moment speelt, kan het al eens verkeren. Zo bleek niemand echt geïnteresseerd in Warpaint en verliet het merendeel vroegtijdig de zaal (al was het maar voor Soulwax of Alt-J). Wij bleven het volledige concert staan en lieten ons verleiden door vier dames die duidelijk gegroeid zijn in het maken van hun muziek. “Heads Up” betekende een funky begin en van dat dansbaar aspect week de band nooit meer af. Het was dromerig, soms wat ééntonig maar vooral perfect om de avond mee in te zetten. Ze kregen iedereen mee in het verhaal en mixten hun nieuwste, dansplaat af met oude minder funky nummers. Deze interactie komt helemaal goed tot zijn recht en bewijst dat Warpaint goed weet waar ze mee bezig zijn. Het werd nooit te saai en ook nooit te dansbaar waardoor iedereen aan zijn trekken kwam en een goeie set een feit was.
De meeste samples
Als je samples gebruikt uit liedjes van onder meer The Clash, Nina Simone en Queens Of The Stone Age, moet je zeker zijn van je stuk. Dat waren The Avalanches zeker want ze brachten één groot feest naar de Klub C. Het enige nadeel waarmee de band te kampen had was de grote headliner die vlak na hen op de Main Stage stond. De band had een drummer mee en twee zangers. De ene bracht soul in het geheel met haar fantastische vocals, de ander gaf de set een hip hop sfeertje. Ieder zijn taak dus en dat resulteerde in een euforisch feestje waarin het beperkte publiek van begin tot eind danste alsof dit hun laatste keer was. Een grote diversiteit en vele funky, aanstekelijke songs verder waren we zeker dat dit één van de betere dansfeestjes was van Rock Werchter.
Het berenverslag, de conclusie
Rock Werchter had dit jaar weer een mooie affiche weten te strikken. Vooral de headliners spraken dit jaar tot de verbeelding. Wie desalniettemin verder ging kijken, zag ook dat de kleinere namen op de affiche indruk konden maken. Wij waren (van de ‘kleine’ namen) het meest onder de indruk van Benjamin Clementine, The Avalanches, Whitney, Tamino en Cage The Elephant maar schiet ons niet dood als we nog wat namen vergaten. Rock Werchter 2017 was muzikaal een topeditie en qua weer viel het ook wel mee, wat heeft een mens nog meer nodig?!
