LiveRecensies

Best of Down The Rabbit Hole 2017 Deel 2

Na Spinvis besloten we het terrein wat verder te exploreren. Het moet gezegd zijn dat er nauwelijks festivals zijn in onze regionen die een mooier totaalconcept klaarspelen. Van een bioscoop verstopt in het bos, tot een draaiend dj-platform waar je kon ‘praten met apparaten’. Van hippe-deuntjes-dansjes op een drijvend platform tot heuse indierockrave-parties onder een boel gestapelde containers. En een menukaart van veganistisch tot ‘meat is my religion’, waar het Hof van Cleve qua diversiteit bij verbleekt. Op DTRH is er nog een waar gevoel van ruimte en vrijheid, terwijl pakweg BKS al tegen haar limieten aanloopt.

Joke Schauvliege-award winnaar 2017

Met felicitaties van de jury, een medaille en een stukje bosgrond Limburg als hoofdprijs. De Dewaele-broertjes van Soulwax gingen hard, misschien wel te hard. De decibels waren bij momenten gewoon niet meer te harden zonder met je handen naar de oren te grijpen. Maar stiekem, heel erg stiekem, maakte de volledig-van-de-pot-gerukte-bas in de Hotot dit concert zo memorabel. Achttien nummers lang ramden de drie drummers van dienst de set van Stephen en David Dewaele richting ultieme extase. Stilstaan was verboden en niemand waagde zich eraan te zondigen. Wie weigerde, dreigde zo de tent uitgeblazen te worden. Ga dat zien op Werchter, maar vergeet zeker je gehoorbescherming niet.

https://www.instagram.com/p/BVyvbRbHbU2/?tagged=soulwax

De broertjes werden enkele uren later ook in de Teddy Widder verwacht om als 2ManyDjs een dj-set te draaien. Aangezien we nogal overmoedig met een Belgische vlag aan het zwaaien waren, besloten de DeeWee-boys “België” van Het Goede Doel in hun set te proppen. De noorderburen geplaagd en wijzelf beiretrots.

Beste opwarmer

NAO mocht de Teddy Widder opwarmen voor Nicolas Jaar en 2Many Dj’s. Ze haalde verschroeiend uit met nummers als “Fool to Love You” en “We Don’t Give A”. Vervolgens liet ze ons smelten met ‘In the Morning”. Neen, bij opwarmen bleef het dus duidelijk niet. Neo Jessica Joshuais is klaarblijkelijk geboren met een volledige pepermolen in haar poep. Met haar fluffy haren hopte ze als een konijntje op en neer over het podium hier in het konijnenhol. Ze trakteerde ons op een mix van r&b, funk, dubstep en soul verweven in wat ze zelf “Wonky Funk” noemt. Hoogtepunten? “Firefly”, haar collab met Mura Masa. Voor dit nummer is maar één woord nodig: zomer. En afsluiter “Bad Blood” waarmee ze voor de zoveelste keer alles en iedereen overhoop zong. Conclusie? NAO ademt muziek. (Toon D.)

bron: festivalinfo

Act waarvan we het meest blij zijn dat we hen dit najaar in een beter passende setting aan het werk zullen zien

Fleet Foxes en Dansende Beren kunnen het doorgaans goed met elkaar vinden, zo vonden we het recentste album van de groep rond Robin Pecknold best wel te pruimen. In de Hotot stond hij met z’n mede-vossen voor een moeilijke opgave, hoe kom je de mokerslagen van Soulwax te boven? Het is een vraag waar we na het concert nog steeds geen antwoord op weten. Fleet Foxes speelde zeker niet slecht, muzikaal was het goed, maar de volledige beleving verviel in de galmende tent wat in het ijle. Er werd collectief uitgekeken naar, en zelfs luidop gesmeekt, om de passages van “White Winter Hymnal” en “Mykonos”. Eenmaal die wensen ingewilligd werden, bleven we op een ietwat ongemakkelijke, gedwongen manier het concert uitkijken. De heldere stem van Pecknold en de fijne gitaren konden door het belabberde geluid ons niet bij ons nekvel grijpen. We vermoeden dat de band in een betere setting, zoals die van de Ancienne Belgique, beter tot zijn recht zal komen. Want helaas, maar waar, op festivals zoeken mensen dan snel een alternatief op.

Het meest voor de hand liggende feestje 

Eén van die alternatieven was andermaal de Teddy Widder waar Nicolas Jaar aan zijn build-upplay begonnen was. Waarvoor we ons in geen enkel geval zullen excuseren, zijn de zweetdruppels die we uit onze haren dansten. Het handelsmerk van Jaar is klaar en duidelijk. Je begint je set met de lompste beats, voegt de meest random live-ingevingen (live-klarinet en klingelende glasscherven, wat?) aan het geheel toe en bouwt stelselmatig de intensiteit van de loops en beats op tot aan een climax. De climax kregen we, vol in ons aangezicht.

De schattigste ooit

We waren dag drie nog maar goed en wel begonnen of we waren al in katzwijm gevallen bij (voor) Maggie Rogers. Die net als wij niet verwacht had een halfvolle tent aan te treffen om 13h30. Getooid in een fel, blauw pakje met zilveren slierten, kleurde de protegee van Pharrell Williams onze dag. Ze bracht “Color Song” a capella en begeleid door haar band speelde ze ook nagenoeg haar ‘written during first year at college’-liedjesteksten-notitieblok door. Na “Dog Years” merkten we eigenlijk best wel veel gelijkenissen op, tussen de aanpak van Rogers en die van “Dog Days are over”-zangeres Florence Welch. Mooi compliment, toch? De intens gelukkig-lijkende zangeres sloot af met haar doorbraak-nummer “Alaska”, maar van Maggie kreeg ons hart het toch eerder Californisch warm.

https://www.instagram.com/p/BVwfEq6FvK2/?taken-by=maggierogers

De act waarvan we het meest verwacht hadden dat ze keihard gingen tegenslaan, maar uiteindelijk wél gans de tent ingepakt heeft

“And I want you/ We can bring it on the floor/ You’ve never danced like this before/ We don’t talk about it”, met dit refrein scoorde Milky Chance misschien wel de meest ongewone zomerhit van de afgelopen jaren. Een one-hitwonder waarbij we ons afvragen hoe het bij die ene hit gebleven is? Hun set zit doorspekt met toegankelijke, catchy nummers uit zowel hun debuut als uit de nieuwste plaat BlossomNummer na nummer heerste er, ondanks het grillige weertje buiten, een zomers gevoel. De mondharmonica in onder andere “Cocoon” kreeg een eervolle rol, mooi eerbetoon voor een instrument dat tegenwoordig al te vaak uitgespeeld wordt als showelement. De klagerige, soms schrapend nasale stem van Clemens Rehbein hebben we met plezier een uur lang bijgenomen. Het hele optreden kun je trouwens hier gratis en voor niets meepikken.

(c) Paul Thijssen

De meest politiek getinte band 

‘Voted Labour’ prijkte op het drumvel, daarmee weten we ook direct de politieke voorkeur van jongens uit het noorden van de UK. Helaas was er bij Cabbage enkel in hun bindteksten aandacht voor rebellie. De grinta tijdens het brengen van de politiek-geïnspireerde nummers was aan de flauwe kant en dat los je niet op door een uit het publiekaangeboden Heineken (we weigeren dit te vereenzelvigen met het woord ‘bier’) te ad’en. De twee frontmannen wisselden een paar keer van positie, gooiden hun shirt uit, maar muzikaal hielden ze naar ons gevoel de voet op het rempedaal. De moshpits waren dan wel talrijk, ze bleven (te) braaf. Met tracktitels als “Uber Capitalist Death Trade” verwacht je misschien anarchistische rellen, helaas kregen we eerder een schreeuwerige gütmenschcolumn in De Morgen.

https://www.instagram.com/p/BVxEKyZA2AQ/?taken-by=tijsdelacroix

De meest clichématige act

Een surferboy en een ‘Sea Shepherd’-vlag. Stereotieper hadden we het zelf niet kunnen maken. Na een paar nummers van Xavier Rudd, hadden we het eigenlijk allemaal wel gezien en gehoord. Toegegeven, het was best geinig hoe een didgeridoo een gans publiek kan opzwepen. Dat is ook wel nodig, want met de slome reggae van Rudd hou je een mensenzee natuurlijk moeilijk een uur geëntertaind. We gingen in het gras naast de tent liggen en hoorden ‘Sing for the ocean, the trees, the children, for Africa, for East Timor, Australia, the Great Barrier Reef, sing for Holland.’ gepredikt worden. De bedenking dat een Australische artiest best wel wat tour-kilometers met een enorm vervuilend vliegtuig aflegt, bezorgde ons een cynische grijns. Met een cover van Avicii’s “Wake Me Up” smeet de Greenpeace-coverboy er finaal nog een crowdpleaser tegenaan. Beetje goedkoop, Xavier.

https://www.instagram.com/p/BVzK5bhguGx/?tagged=xavierrudd

Het meest gemiste nummer

De La Soul staat ondertussen al bijna 30 jaar in het vak, maar vinden duidelijk nog genot in wat ze doen. Het divers elf-koppig ensemble verleidde ons met hun smooth soulvibes en onderhield tegelijk een geweldige interactie met het publiek. Het leek dan wel wat geroutineerd en ingestudeerd, maar who the hell cares? Er was halverwege tijd voor wat geraaskal over generatiekloven dichten met muziek en over hun band met Nederland. Samengevat; de klimatologische vaststelling dat ‘smelling shit (nav de vele landbouwvelden in Nederland) is better than smelling pollution’, was minder cliché dan Rudd’s gepredik, maar minstens even waar. Muzikaal hoogtepunt werd “Hey, How Ya doin’?”, waarvan deze betreffende catchphrase consequent door het voltallige publiek meegezongen werd. We hadden liever kunnen schrijven dat de tent helemaal into the jam ging bij “My, Myself And I”, maar om onverklaarbare reden lieten ze deze hit achterwege. Toch wel een wrang plot van een fijn concert waarbij we parallellen zien met de huidige heersers van het genre, Run The Jewels.

De gehoopte verrassing 

We zijn er nog steeds van onder de indruk. Wat. Een. Eindbaas. Misschien … neen, met zekerheid dé beste act van deze editie, Father John Misty. De vier eerste gespeelde nummers kwamen integraal uit Tillman’s recente vijf sterren plaat, bovendien in exact dezelfde volgorde. Beginnende met “Pure Comedy”, om te eindigen bij het wondermooie “Ballad of the Dying Man”. Toch niet iets wat we veelvuldig zien bij artiesten, maar het benadrukt wel de eigenwijze werkethiek van FJM. Al rokende en met een tikkeltje arrogantie (zoals ook J. Bernardt met succes weet te benutten) zingt hij zijn onderdanen toe met mooie woorden vol rauwe realiteit met een tikkeltje tristesse. ‘When can we talk/ With the face/ Instead of using all these strange devices?’ (True Affection). Als het concert een zomerse variant op het kerstavondfeestje vormde, dan is Josh Tillman de persoon die kerstavond wel weet te vergallen door een doodgezwegen familievete terug op te rakelen. En daar vooral bij te genieten. Hij had de nummers en de attitude, maar uiteindelijk was het zijn meeslepende, intrigerende, doortastende stem waarvan zelfs de kalkoen op het eerdergenoemde kerstavondfeest kiekevlees van kreeg. Nadat we helemaal smolten van verlangen naar een (ge)liefde zoals ook hij gevonden heeft ‘Everything is doomed/ and nothing will be spared/ But I love you, honeybear’ (ILY Honeybear), liet hij het podium in al haar eenzaamheid achter. Met instant daddy-issues tot gevolg.

https://www.instagram.com/p/BVzkooOA98O/?taken-by=tijsdelacroix

Het g9ootste zweetbad

Je kunt op dive9se manie9en omgaan met een nakend festivaleinde, maar je lijf en leden 9iskeren op de ag9essieve ha9dco9epunkmetalhiphopco9eweweteneigenlijknietechthoehettebenoemen-muziek van Ho99o9 is dan misschien niet de meest ve9standige. We houden nu eenmaal van wat 9isico (#yolo #dansendebe9enswag) en wie9pen ons in de pit. Zelfs als echte be9en ve9stonden we geen sna9s van wat de jongens g9omden en b9ulden, maar wat boeit het ook, we wa9en niet naar de Fuzzy Lop afgezakt om ze aan een ly9ische analyse te onde9we9pen. We wa9en gekomen om te beuken en wa9en niet de enigen die onze demonen lieten uitd9ijven doo9 de sjamaans van Ho99o9. Hun muziek heeft wat weg van The P9odigy op een mix van amfetamines en speed, of ja een beetje als Death G9ips dus. De 9esultaten waren alleszins gelijkaa9dig. Een sompige, houten vloe9 plakte aan onze schoenen. Wetende dat de tent heus wel wate9dicht was, zal het voo9al aan de zweetp9oductie bij het publiek gelegen hebben. Ho99o9 d9aait om de beleving en wie de ee9ste en enige wall of death op het festival wilde meemaken, had e9 maa9 bij moeten zijn, in plaats van bij …

De geilste Belg

Oscar and the Wolf, sloot Down the Rabbit Hole als headliner af. Max Colombie kreeg van de organisatie alle nodige ingrediënten om er een spektakel van te maken op een dienblaadje. Hij torende boven iedereen uit op een reusachtig verhoogd podium. Verder was er vuurwerk, rook, verbluffende visuals en een meterslange catwalk om zijn typische danspasjes boven te halen. Het publiek kon het recept van Oscar and The Wolf wel smaken. Wanneer Max Colombie op “Undress” paaldanst met het statief van zijn microfoon wordt elke vrouw horendol. ‘Hij heeft in zijn eentje het hele publiek geneukt zonder ook maar iemand aan te raken’, horen we een 30-jarige Hollandse achter ons verkondigen. Nieuwe single “Breathing” wordt zelfs door de talrijk aanwezige Nederlanders luidkeels meegezongen en bij “Joaquim” transformeert hij de tent in een kolkende dansmassa. Jawel, Max Colombie is een ster hier in Nederland. En in tegenstelling tot die andere jongens van Eurosong maakte hij ons stiekem toch een beetje trots om een Belg te zijn. De toverwereld van Down The Rabbit Hole en de dromerige tovenaar van Oscar en de Wolf, het bleek een droomhuwelijk. Benieuwd wat dat zal geven op Tommorowland… (Toon D.)

En zo kwam was het verhaaltje van Alice in…, ehm, we bedoelen Dansende Beren op Down The Rabbit Hole tot een mooi eind. (Maar niet heus, we hebben ons nog de pleuris gedanst op de diverse afterpartys die het festival rijk was, maar laten we die verhalen bij een zomers kampvuur vertellen). Verschuilde de pracht en praal zich vorig jaar onder een dikke laag modder, dan straalde die dit jaar dubbel zo hard. Down The Rabbit-hole profileert zich met hun eigenwijze programmatie misschien niet als het meest doorsnee festival, maar dat hoeft geen obstakel te vormen. Zelfs zonder ook maar één act te zien, zal je op de Groene Heuvels de tijd van je leven beleven, lekker eten en achteraf nog dingen ontdekken die je liever niet gemist had. Het konijnengat, na dit jaar misschien ook wel het lievelingshol van deze beer.

Down The Rabbit Hole vindt volgend jaar plaats van 29 juni tot en met 1 juli op Recreatieplas De Groene Heuvels, be(er) there.

https://www.instagram.com/p/BV2TKxRF0zM/?tagged=dtrh

145 posts

About author
Gediplomeerd cultureel ondernemer en manager als OENGER, functioneel analist als inkomstenbron.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Maggie Rogers - "So Sick Of Dreaming"

Ooit was ze het meisje dat danig indruk wist te maken op Pharrell Williams met haar “Alaska”, maar inmiddels is Maggie Rogers…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Maggie Rogers - "Don't Forget Me"

De bal ging aan het rollen toen een jonge Maggie Rogers als onderdeel van een masterclass een van haar songs mocht laten…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

The Prodigy, Nas en De La Soul voor Lokerse Feesten!

Ook vandaag een doosje met nieuwe namen voor de festivalzomer van 2024! Dit keer is Lokerse Feesten opnieuw aan de beurt, en…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.