Jefre Cantu-Ledesma zal bij velen niet meteen een belletje zal doen rinkelen, maar staat wel hoog aanschreven in de wereld van de etherische muziek. Hij is niet alleen mede-oprichter van het label Root Strata, maar heeft ook al een gigantisch repertoire opgebouwd. Zijn samenwerkingen met andere artiesten zorgden ervoor dat Jefre Cantu-Ledesma al een breed spectrum aan stijlen heeft doorwandeld. Op zijn nieuwste soloalbum On The Echoing Green (via Mexican Summer) legt hij de focus op de galmende gitaarklanken uit de dreampop en shoegaze. Deze twee genres zijn al een stuk populairder dan ambient, maar is Jefre’s aanpak even toegankelijk?
Naar alle verwachtingen blijkt al snel dat On The Echoing Green geen typische dreampop is. De nummers zijn vooral instrumentaal opgebouwd en herbergen zowel dreigende als ontspannen momenten. Dit spel van duister en licht speelt Jefre op een bruuske manier. Zo worden de zware marcherende drumslagen in “In A Corpse” vrijwel direct opgeklaard door “A Song of Summer”.
Dit 10-minuten durende stuk is meteen het zwaartepunt waar alles rond draait. Galmende melodieën, doffe drums en een stem in de verte worden overstelpt met een onvermijdelijke muur aan gitaren. Het zijn elementen die de muziek een atmosfeer geven die reikt naar kleurrijke shoegaze. Dat is het ook, maar Jefre Cantu-Ledesma drijft dit op de spits. Hij duwt het naar extremen op punten waar je koptelefoon als het ware van je hoofd zou kunnen daveren. Het past allemaal in zijn werkwijze. Hij steekt bestaande stijlen in zijn eigen context, vervormt het en plaatst het op zijn persoonlijk canvas.
Toch zijn de bestaande invloeden nooit ver weg. Op “Echoing Green” voelen we de geest van de herkenbare dreampop op het legendarische label 4AD in de jaren ’80 sterk aanwezig. De open gitaarlijnen en de tape-delay doen sterk denken aan de omwenteling die Cocteau Twins maakte op Victorialand. Het is een klein pareltje dat mooi gevormd is en op een aangenaam moment komt, maar uiteraard niet aan de grandeur reikt van de invloeden waar het uit ontstaan is. Deze tedere zijde kent vanzelfsprekend zijn hoogtepunt op “Tenderness”. Hier wordt het experiment dat Jefre Cantu-Ledesma uitvoert voor de eerste keer vereenzelvigd met de song. De zang is hier op zijn helderst, maar vergis je niet, het gefluister ligt nog steeds ingeduffeld in de etherische geluidstromen. Toch geeft het samen met het stuiterende drumritme een popzijde aan deze plaat.
Op “Vulgar Latin” worden we dan weer blootgesteld aan de schaduwzijde van het album. Een gemene golf van noise vormt de ondergrond van een spel van percussie die over de volledige ruimte lijkt te kaatsen. Wanneer dat experiment voltooid is, doet een akoestische piano zijn intrede en levert het een reeks mineurakkoorden af. Ze zijn volledig scheefgetrokken, spinnen weg en laten ons achter met een gedesoriënteerd gevoel. Alles is loepzuiver en minutieus in elkaar gepuzzeld. Het bevestigt dat On The Echoing Green het werk is van een artiest die op elk moment de touwtjes in handen heeft.
Die grote zin voor controle en experiment zorgt er misschien voor dat emotie op deze plaat wat verloren gaat. Toch lijkt het alsof Jefre Cantu-Ledesma hier bewust niet op ingezet heeft. Dreampop en shoegaze zijn genres waar gevoelens bijzonder sterk aanwezig zijn, zwevend boven de noten die in elkaar uitbloeden. On The Echoing Green is echter geen doorsnee dreampop album, het is een territorium dat Jefre Cantu-Ledesma verkende. Deze genres fungeren als de kleurrijke verf waarmee hij zijn beelden schetst en steeds zijn canvas mee uitbreidt. In die taak is hij geslaagd en levert hij een mooi nieuw resultaat op.
