AlbumsRecensies

Flogging Molly – Life Is Good (★★★½): “Genieten met een positieve bril op”

AlbumsRecensies

Flogging Molly – Life Is Good (★★★½): “Genieten met een positieve bril op”

Wie ooit een show van Flogging Molly heeft gezien, zal zich die waarschijnlijk nog heel levendig herinneren. De van Los Angeles afkomstige band zorgt er met al hun energie en aanstekelijk enthousiasme steevast voor dat het publiek een aanzienlijke hoeveelheid calorieën heeft verbrand na een show. Dansen, springen en brullen op een groot feest, met ook ruimte voor nostalgie en vertedering; een ijzersterke livereputatie is bijgevolg hun deel. Ze spelen erg graag, en de muziekminnende wereld ziet hen ook graag bezig. Zó graag dat ze sinds 2011 met Speed Of Darkness maar geen tijd konden vinden om op nieuw materiaal te broeden. Tour na tour bleven ze zalen vullen en entertainen via hun met punkrock invloeden doorspekte Celtic/Irish folk. Op 2 juni mochten we na zes jaar geduld dan toch Life Is Good verwelkomen, nadat zanger Dave King en co al een aantal nummers hadden verspreid via het wereldwijde web.

Na een eerste luisterbeurt wordt duidelijk dat de elektrische gitaar op dit album een minder prominente plaats in de mix kreeg dan op voorganger Speed Of Darkness. Een hele rits andere instrumenten (akoestische gitaar, accordeon, doedelzak, banjo, trompet, mandoline, Ierse fluit en uiteraard de viool) krijgt zo meer speelruimte en zorgt ervoor dat de plaat over zijn geheel gezien weer meer naar folk neigt dan naar punk. Wat zeker een rol kan gespeeld hebben in de meer Ierse klank van dit album is het feit dat het zevental net als in 2008 voor Float opnieuw naar Dublin trok voor het opnemen van de plaat. Ze zonderden zich voor een  optimale focus af in de Grouse Lodge Recording Studios, volgens de in Dublin geboren Dave King één van de best bewaarde geheimen onder opnamestudio’s (hoewel toch namen als R.E.M., Muse en Simple Minds hier opduiken). Naar verluidt wilde ene Michael Jackson niet zo gek lang voor hij stierf zelfs een huis kopen in de buurt van de studio omdat hij er zo verliefd op was.

Opener van de plaat “There Is Nothing Left Pt.1” is een rustige binnenkomer. Een viool, een accordeon, een Ierse fluit en een banjo leggen de basis voor dit nummer terwijl Dave King met zijn geweldige accent het woord neemt in een erg verhalende stijl. Het heeft wat weg van een scène uit de middeleeuwen waar in de troonzaal van een kasteel een statig en plechtig verhaal uit de doeken wordt gedaan. Het is één van de grote kwaliteiten van de zanger van Flogging Molly: hij gebruikt als geen ander zijn verbeeldingskracht en omkadert zijn nummers altijd erg narratief. Dat toont zich ook in het mooie “Until We Meet Again” en “The Last Serenade (Sailors and Fishermen)”. Dat laatste zou zo een lofrede aan kapiteins, vissers en matrozen kunnen zijn als soundtrack bij een film waarin iemand mijmerend naar de zee kijkt in een bui van nostalgie en weemoed.

Zoals eerdere langspelers bevat het album naast dergelijke genietbare en rustige songs ook heel wat swingende nummers die jong en oud zonder moeite in beweging zullen krijgen. Zo barst na het rustige openingsnummer het feestje los met “The Hand of John L. Sullivan”. Dat gaat over een Ierse bokser die verrassend veel mensen zullen kennen, google zijn naam maar eens in ‘Google Afbeeldingen’ (eventueel voorzien van ‘meme’ als extra trefwoord). Bij dit nummer krijgen we spontaan de neiging om vrolijk in het rond te dansen en springen. Echte cultsongs als “Drunken Lullabies”, “Devil’s Dance Floor” en “Seven Deadly Sins”, waarbij de muzikanten live het onderste uit de kan moeten halen om het heel hoge tempo vast te houden, vinden we echter niet terug op dit album. Maar met hun boksersdeuntje en ook “Welcome To Adamstown” en “The Days We’ve Yet To Meet”, die van een deftige cadans zijn voorzien, zal het zevental de energie die hen typeert en drijft ook zeker kunnen overbrengen. Ook “Crushed (Hostile Nations)” zetten we bij onze aanraders. Beginnend alsof een bard onder begeleiding van een doedelzak een oorlogsverhaal voordraagt, ontaardt het nummer naar het hardste van het hele album, en misschien wel van hun recentste werk in het algemeen.

De nummers op Life Is Good zijn catchy en herkenbaar. Aanstekelijke en eenvoudige refreinen dragen daar meer dan hun steentje aan bij. Wie kan immers niet meebrullen met “Guns Of Jericho” of “Bride Wore Black” nadat hij het refrein twee keer heeft gehoord. Ook bij politiek getint nummer “Reptiles (We Woke Up)”, een nummer dat blijft plakken, heb je niet veel fantasie nodig om een crowd allemaal in koor ‘We Woke Up’ te horen roepen. Als het ware op maat gemaakt voor een groot publiek. Al mogen ze daar niet te ver in gaan natuurlijk:  “Hope” heeft een refrein dat als een cliché kampvuurliedje dienst zou kunnen doen.

De boodschap die Dave King met dat nummer en eigenlijk grofweg met het hele album wil meegeven is wel ontroerend mooi. Zijn moeder stierf in december 2015, nadat hij op jonge leeftijd al zijn vader verloor. Ze vertelde hem op haar sterfbed ‘Enjoy yourselves, ‘cause I surely did’. In de titelsong “Life Is Good” verwijst King letterlijk naar dat gesprek, en het is duidelijk dat hij heel wat inspiratie haalde uit de wijze raad van zijn vredig gestorven mama. Dat Life Is Good een plaat is die positiviteit, ook in mindere dagen, en hoop voor de toekomst uit moet stralen, is klaar als een klontje met zo’n titel en tracks. “Welcome To Adamstown” heet ons welkom in een stadsdeel van Dublin dat door de recessie een soort van ‘ghost town’ werd maar nu stilaan weer opleeft, “Reptiles (We Woke Up)” vertelt ons dat we moeten leren uit het verleden, niet onverschillig mogen zijn en dat revoluties niet voor niets geweest mogen zijn. De naam van enkele andere nummers spreekt ook voor zich. De oproep om het goede te zien en te genieten van het leven, ook wanneer het wat slechter gaat, vertaalt zich ook in de erg vrolijke instrumentatie bij die teksten.

Flogging Molly brengt met deze plaats niets nieuws, wat ook gewoon moeilijk is binnen de niche die hun genre is. Ze blijven wel verder doorgroeien en verfijnen in het concept dat hen definieert, wat resulteert in een degelijke plaat die heel matuur is en bestaat uit een evenwichtige balans van opzwepende folk en genietbare rustmomenten. Wie ze nog eens live wil gaan bezichtigen kan zich binnenkort een ticket voor Crammerock aanschaffen en 1 & 2 september aanvinken op de agenda. Wie ze nog niet heeft gezien heeft, bekijkt maar eens wat livebeelden op YouTube en zet daarna best een rood kruis op diezelfde data.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Pukkelpop vult aan met Fontaines D.C., Romy, Inhaler, Sugababes en meer!

De krokusvakantie is voorbij, dus keert ook de organisatie van Pukkelpop terug naar het bureau. Dat betekent met andere woorden dat er…
InstagramLiveRecensies

Flogging Molly @ OLT Rivierenhof: Er zijn nog zekerheden in het leven

Er zijn nog zekerheden in het leven. Gras is groen, water is nat, iedereen gaat dood en Flogging Molly is zowat de…
InstagramLiveRecensies

Jera on Air 2023 (Festivaldag 3): Vijftig tinten blauw

Na een vrij kansloze eerste dag en een ‘zesje’ voor de vrijdag, had Jera On Air op de laatste festivaldag aardig wat…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.