Nickelback is één van de meest geliefde en tegelijkertijd meest gehate bands ter wereld. Door Billboard werden ze uitgeroepen tot beste band van het afgelopen decennium, door fans van Rolling Stone verkozen tot de op één na slechtste band van de jaren ’90. Waar zijn ze de afgelopen jaren eigenlijk nog mee bezig geweest? In 2014 brachten ze hun achtste album No Fixed Adress uit, een ietwat commercieel poprock album zoals we gewoon zijn van de Canadese band, met een aantal kleine lichtpuntjes.
Na enkele jaren van stilte komt er op 16 juni een nieuw album uit: Feed The Machine. De titeltrack hiervan was, zoals ze beloofden, een zeer heavy song die allesbehalve poppy klinkt. Een kwaliteitsvolle song die de hoop van velen deed opleven. Zou Nickelback een sterk album uitbrengen? Spijtig genoeg werd die hoop resoluut de grond in geboord. “Song On Fire” is mogelijks het meest cliché liefdeslied dat onze beer reeds mocht beluisteren. “Weer typisch Nickelback?”, vroegen we ons af. De derde single brengt echter een sprankeltje hoop terug.
Een aanzwellende riff, gevolgd door betere vocals dan we gewoon zijn van Nickelback, maakt het nummer verdomd catchy en zorgt ervoor dat het vrijwel onmogelijk is om stil te blijven zitten. Lyrisch geen hoogvlieger en doordat het vrij repetitief is, lijkt dit nummer een meezinger in wording. Dan wordt er een degelijke gitaarsolo op ons afgevuurd die het nummer enkel nog maar beter maakt. Het rustmomentje dat ze daarna inlassen, is ideaal om even op adem te komen. Al bij al is het één van de betere, zwaardere nummers van Nickelback die wij wel kunnen smaken. Zanger Chad Kroeger lijkt zich aan zijn woord te houden. Wij denken dat met Feed The Machine één van hun zwaardere telgen zal zijn. Voor “Song On Fire” knijpen we met plezier een oortje toe.
Facebook / Twitter / Instagram / Website