‘Moeder, mag er nog gitaarmuziek zijn?’, begint zo stilletjes aan een muzikale levensvraag te worden. De laatste tijd draaiden tal van gevestigde rockwaarden de distortion-knoppen van hun versterkers dicht en schoven ze hun kletterende basdrums aan de kant. Waarom nemen deze bands dergelijke risico’s? We deden een poging om hun vermoedelijke reden te achterhalen en gooiden hiervoor de recentste plaat van Linkin Park, One More Light, in de weegschaal.
De trend om elektronische invloeden als verrijking toe te voegen aan de klassieke gitaar / basgitaar / drum / zang-combinatie is geen nieuwigheid. Spreken we even voor de generatie waarin we zelf opgroeiden, dan zagen we Tokio Hotel en Thirty Seconds To Mars het voortouw nemen. Niet veel later volgden Fall Out Boy, Coldplay en Kasabian en ‘recent’ ook Bring Me The Horizon, Muse en Paramore. Sommige van de vernieuwende platen konden we meteen smaken, voor enkele andere hadden we wat tijd nodig om te wennen aan de ingeslagen weg. Wel zien we bij allemaal iets gemeenschappelijk, namelijk een soort van relatie met het eerder gecreëerde materiaal. Een vorm van herkenbaarheid, het kloppend hart van een band dat in een ander muzikaal lichaam getransplanteerd werd. Voor sommige aanstormende albums vrezen we daarentegen nu al voor een hartinfarct (stel ons niet teleur Bellamy?).
Dat hart werd de afgelopen dagen wel al mooi doormidden gebroken door Linkin Park. Deze voelden zich geroepen hun fanbase te slopen, te choqueren en zelfs af te dreigen mocht er kritische commentaar geuit worden op hun nieuwste worp, One More Light.
“If you’re gonna be the person who says like ’they made a marketing decision to make this kind of record to make money’ you can fucking meet me outside and I will punch you in your fucking mouth because that is the wrong fucking answer.”
– Chester Bennington in een interview met Kerrang!-magazine
Moedige beren als we zijn, scherpen we alvast onze klauwen voor de vermoedelijke confrontatie die op dit artikel zal volgen.
We reflecteren even, Linkin Park leverde als nu-metalband memorabele platen af. Fans smeken al jaren om integrale concerten van ‘Meteora’ (2003) en ‘Hybrid Theory’ (2000), maar lijken er nog lang (érg lang) op te moeten wachten. Het ‘nu’-label als metalband verdienden ze door op makkelijke, verteerbare, subtiele wijze elektronische effecten en synths aan hun tracks toe te voegen. Wat zou een nummer als “What I’ve Done” (2007) toch aan herkenbaarheid moeten inboeten, mocht het niet voorgegaan worden door de alom bekende subtiele pianomelodie?
Op One More Light heeft Chester Bennington z’n brute zangpartijen vervangen door dramatische ‘na-na-nas’ en een softe muzikale aanpak die al snel doet denken aan een geforceerde variant van Mumford and Sons. De harde, adolescente frustraties die hij voorheen de strot omwrong, ruimden plaats voor tien oppervlakkige, clichématige nummers. “Nobody Can Save Me” bevat bijvoorbeeld alle elementen van de lagergekwalificeerde top 100-nummers, zonder er op ook maar één vlak boven uit te steken. Zo zijn ook pakweg “Talking To Myself” en “Halfway Right” in exact hetzelfde bedje ziek. Simplistische beats en woordkeuzes die veel weg hebben van onze eigen “ik zal eens een nummer proberen te schrijven”-krabbels die we als puberromantici in ons nachtkastje opstapelden.
Popnummers, maar daar blijft het ook bij. Geen fractie identiteit te spotten. We probeerden bij het recenseren van deze plaat, de voorgeschiedenis van de groep achterwege te laten. Popnummers verdienen het om beter uitgewerkt te worden dan door het schaamteloos kopiëren van voorgekauwde ideeën of melodieën, ongeacht welke verdiensten je voorheen met je band hebt bereikt. De loyaliteit van een fan valt of staat niet met het genre van een nummer of album, maar wel met de toewijding, passie en toegeschreven identiteit waarop die nummers tot stand zijn gekomen.
Het dieptepunt van het album spotten we ergens halverwege. Op “Invisible” meer bepaald, waar Mike Shinoda nog eens boven water komt. We zouden het niet erg gevonden hebben mocht dit platte, enerverende synthgebaseerde nummer ook letterlijk onzichtbaar zijn op de plaat. Het andere nummer waar we Mike Shinoda terug spotten zou geschreven zijn voor zijn kinderen. “Sorry For Now”, wat ook onze eerste woorden zouden zijn, mochten onze kinderen geconfronteerd en geassocieerd worden aan dergelijk, schaamtelijk nummer. Is de kinderbescherming hier trouwens al van op de hoogte? Een tekst die bijna kopje onder gaat in meligheid, maar letterlijk verzuipt in de overload aan effecten die we tot tweemaal toe moeten doorstaan. Zonde.
Tussenin vinden we single “Heavy“, een samenwerking met (toekomstige) popster Kiiara, terug die bij release al een tsunamialarm deed afgaan voor het drama dat op ons af kwam. Eens te meer een popballade die het niveau van een Oost-Europese, langbenige Eurosongdiva maar nipt weet bij te benen. Eerlijkheidshalve moeten we wel toegeven dat de stem van Chester Bennington de laatste tijd erg geëvolueerd is. Mede dankzij ervaring die hij opdeed als vervangende zanger bij Stone Temple Pilots, zo vermoeden we. Zangtechnisch sluiten de vocals mooi aan bij de Chainsmokerscadans waar ze zich tegenwoordig op baseren, wat dan ook één van de enige positieve dingen is die we over deze plaat durven en kunnen zeggen. Daar ligt dan ook het grote probleem met dit nieuwe album. Je voelt helemaal geen connectie tussen artiest, nummer en concept. Een uitvergrote variant op het VTM-programma ‘Liefde voor Muziek’, tot de schaal van een band die deze zomers Europa’s grootste festivalpodia zal bezetten. We houden ons hart vast.
De kritiek die Bennington uitte tegenover de mensen die hen sell-outs noemen, valt ook minstens tegen te spreken. De band had de afgelopen maanden diverse onderhouden met Harvard Business School die hen begeleidde in het vernieuwen van hun businessmodel. De dalende fysieke verkoop en een dalende interesse bij een verouderende fanbase, zorgden ervoor dat ze een nieuwe markt moesten trachten te penetreren. Met deze plaat hebben ze dan toch in het verkeerde gaatje gemikt. Een radicale duik in het verzadigde zwembad van commerciële EDM was dan ook niet de meest intelligente keuze. Zeker niet voor een band met een zekere kredietwaardigheid en een zekere expansieruimte voor experimenteel gedrag.
“Sharp Edges” doet ons denken aan een slechte blend van Alvaro Soler met Jack Johnsen en met teksten als ‘every scar is a story, I can tell’ doet Linkin Park ons echt wel afvragen of dit album niet gewoon met het mes op de financiële keel gemaakt is. Eentje van moeten, in plaats van willen? Andermaal één van de tien nagels die Linkin Park in de doodskist van hun eigen geloofwaardigheid klopte. Niet enkel Kiiara werd opgetrommeld om diezelfde geloofwaardigheid van Bennington, Shinoda en de rest ten grave te dragen, ook Pusha T en upcoming man Stormzy mogen een roosje op de kist komen leggen. De raprhymes zijn niet de beste die we van Stormzy of Pusha T al gehoord hebben. Ze voegen wel een beetje karaktervolle body toe aan de commerciële scheet die we One More Light durven noemen.
Rest ons nog enkel nog “Battle Symphony”, dat ook duidelijk maakt dat de strijd van Linkin Park stilaan gestreden lijkt. Wanneer je als band een nieuwe weg inslaat, zorg er dan voor dat je wat eigenheid erin onderbrengt. Kijk hiervoor bijvoorbeeld eens naar Paramore of Coldplay. Radiovriendelijke nummers kan je creëren op academisch geformuleerde modellen. Ze dragen helaas echter zelden bij tot de duurzame ontwikkeling van een band die al bijna twee decennia aan een mooi muzikaal wandelpad bezig was. Zonde.
Ons advies voor Rock Werchter? Haal een laat-avondhapje, bekom wat van System of a Down en aanschouw Linkin Park van op een afstandje. Doe vooral niet te veel inspanningen tijdens hun set, want zo dacht de band er klaarblijkelijk ook over tijdens de productie van hun album. Zonde.
—
Tracklist:
1. Nobody Can Save Me
2. Good Goodbye
3. Talking to Myself
4. Battle Symphony
5. Invisible
6. Heavy
7. Sorry for Now
8. Halfway Right
9. One More Light
10. Sharp Edges
Deze band is nog nooit het beluisteren waard geweest, platte major label-rommel.