Afgelopen maandag kwamen we via Facebook voor een verrassing van formaat te staan: de pletwals genaamd Steak Number Eight speelt donderdag in de Afsnis te Gent. Aangezien het café nauwelijks een capaciteit van honderd man heeft, stond het al buiten kijf dat het uit z’n voegen ging barsten. Wat hoogstwaarschijnlijk begon als een idioot maar tegelijk geniaal idee, eindigde in een überintense, maar vooral zeiknatte show. Onze beren trokken hun vacht preventief uit, en gingen mee spacen.
Een dik uur op voorhand begint de Afsnis al aardig vol te lopen. De meesten beslissen meteen om hun plekje te verzekeren en plaats te nemen in het café. En maar goed ook: nog geen half uur later kan je amper nog om een pint gaan. Tien minuten later dan voorzien, wat in feite al vrij vroeg is, betreedt het viertal het podium. Dit terwijl er achter hen zeker evenveel volk buiten als binnen vol spanning staat te wachten.
Met “Pyromaniac” als opener zetten ze de toon voor een gloeiend heet en oorverdovend concert, met als bedoeling het publiek meteen mee te krijgen. Maar het publiek aarzelt en blijft, door het plaatsgebrek, verrassend kalm volgens de termen van de gemiddelde SN8-show. Bovendien kon de minste moshpit voor een catastrofe op het vrij lage podium zorgen. Daarbovenop keldert de gigantische versterker van zanger-gitarist Brent Vanneste naar beneden na de eindklap van het eerste nummer, rakelings langs het drumstel. Gelukkig is er niks aan de hand en kan Steak hun set verder voortstuwen. Na dit incident laten ze er geen gras over groeien en zetten meteen de rollercoaster “Space Punch” in. Als opwarmer konden deze twee nummers wel tellen. Als de Afsnis een stoofpot was, stond deze nu op het punt van overkoken.
Maar pas wanneer “Black Eyed” wordt ingezet, mede door de alom gekende hardcore-will-never-die-sample, komt er écht meer beweging in het Gentse café. De temperaturen lopen hoog op, en de Afsnis tovert zich om tot een wervelende sauna. Steak Number Eight houdt ondanks het plaatsgebrek en de hitte het tempo hoog en het ritme strak. “Push Pull” laat het publiek toe om even naar adem te happen en weg te zweven, wat zeker niet te vroeg kwam. Ijsblokjes en waterflessen worden uitgedeeld ter verfrissing. Het is hier nog niet gedaan.
De heren houden de dynamiek onder controle, om dan te kunnen opbouwen naar klepper van formaat “Gravity Giants”. Het publiek gaat volledig los, waarna Steak er nog een schepje bovenop doet met publieksfavoriet “Dickhead”. Meermaals struikelen enkele onschuldige toeschouwers op het podium door de dampende massa die zich alsmaar meer verliest in de muziek. Net als het lijkt niet harder te kunnen gaan, zet Steak “Return of the Kolomon” in, en laat de Afsnis nog één keer imploderen. De outro leende zich ertoe dat Brent tot de andere kant van het café kon stagediven. Na iedereen rijkelijk te bedanken voor hun komst, is het genoeg geweest. Iedereen komt moe, voldaan, maar serieus uitgedroogd buiten. Een bis leek overbodig en fysiek niet meer haalbaar.
Steak Number Eight liet voor de gelegenheid de langere nummers achterwege en overstroomde de Afsnis met een explosieve set en een welgemikte tsunami van transpiratie. Wie er niet was, kent bijgevolg de echte betekenis van zweten niet. Wat ons betreft mogen ze nog wel eens met zo’n spontane beslissing afkomen!
Setlist:
“Pyromaniac”
“Space Punch”
“Black Eyed”
“Your Soul Deserves to Die Twice”
“Push Pull”
“Gravity Giants”
“Dickhead”
“Return of the Kolomon”
