Belgisch beste exportproduct en cultband Amenra speelde gisteren de eerste ronde van twee in hun tweede thuis: de Vooruit. Als voorbode voor hun elektrische show van vanavond, deden ze het gisteren akoestisch. De formatie uit Kortijk staat bekend voor zijn stevige live reputatie maar laten de laatste jaren ook wat van hun rustigere kant zien met akoestische sets in allerlei plaatsen zoals grotten en bossen. Het werd een bezwerende avond vol spanning die ons in de juiste stemming kreeg voor het vervolg op zaterdagavond.
Eerst was het aan Innerwoud. Meer dan een contrabas en enkele pedaaleffecten had hij niet nodig om onze aandacht te trekken. In samenwerking met projecties van grotten en brekende golven bracht hij donkere drone harmonieën, listig op elkaar geloopt. Het was allesbehalve klassiek te noemen, maar het totaalplaatje klopte wel. Hij kon rekenen op een stevig applaus voor zijn half uur durende soloset, waarna hij al zwetend het podium verliet. De Vooruit zat al direct in de juiste stemming.
Na een zeer korte pauze, doofden de lichten opnieuw in de wondermooie Theaterzaal: tijd voor Amenra. Wanneer hun tripod logo op de wand verscheen, werd meteen duidelijk dat het een intieme avond zou worden. Hun set bestond evenwel niet helemaal uit akoestische instrumenten, het verschil met hun elektrische set ligt in het contrast van volume en melodie. Voor je trommelvliezen hoefde je niet te vrezen, evenwel als een stijve nek. De zeven bandleden zaten keurig achteraan het podium in een cirkel, waardoor er een zeker afstandelijkheid ontstond, en je eerder toeschouwer was van een duistere samenzwering.
De set werd geopend met “Aorte” en “Razoreater” van hun laatste akoestische album Alive, waarna ze “Les Lieux Solitaires” speelden. Tussen de nummers in was het zo stil dat je zelf het stemmen van de gitaren kon horen. Geen applaus tussenin, wat zorgde voor een eerder ongemakkelijke maar sterke stemming. Zelfs toen drie enkelingen hun handen heel even op elkaar zetten, bleef het stil. Zo kreeg je het gevoel dat we allemaal meewerkten aan deze donkere atmosfeer. Met “Parabol” volgde nog een prachtige cover van Tool.
Opvallende verschijning in de stoelenkring was Femke De Beleyr. Zij verzorgde bij enkele nummers de viool, wat een enorm mooie bijdrage leverde. Zo werd “Ritual” omgevormd tot een magnifiek luisterwerk. Het trage tempo en de breekbare stem van frontman Colin H. Van Eeckhout paste wondermooi samen, hoewel niet alles verstaanbaar was, besteedde hij veel aandacht aan de klank en melodie. Op “To Go On.: And Live With. Out.” werd er aan samenzang gedaan tussen Colin en Femke, dat een ietwat warmer gevoel in de zaal bracht.
Dat is uiteindelijk hun doel, om de negatieve energie uit het leven om te bouwen naar iets positief. Na “The Longest Night” en “Deemoed” verlieten de artiesten één voor één hun kring. Het applaus was lang en overweldigend, het kon enkel gestopt worden door de langzaam feller wordende lichten.
Amenra speelde een zeer sterke semi-akoestische set waarna buitenkomen in de beschaafde wereld nog nooit zo vreemd gevoeld heeft. Het was een donkere, bezwerende avond waar intimiteit troef was.
SETLIST:
Aorte
Razoreater
Les Lieux Solitaires
Nowena I 9.10
Parabol
The Dying Of Light
Wear My Crown
Ehre
Het Dorp
Ritual
To Go On:And Live Without
The Longest Night
Deemoed
