De festivalzomer werd vorig weekend zonder pardon geopend met het walhalla voor de punk- en hardcorefan. Een Groezrock dat wat meer de kaart van de jeugd trekt, had geluk met het weer en zo werd het een editie voor in de geschiedenisboeken.

Traditioneel wordt Groezrock geopend op vrijdagavond, waar er in de biertent naast de camping een dik feest gehouden wordt. Waar vorig jaar Goe Vur In Den Otto eerder iedereen wegstuurde, zorgde de huis-dj van Monster voor een vroege start van het festival tot in de vroege uurtjes.

Moments 📷 by Arne Cardinals

Met een flinke kater ontwaakte de camping, maar het mooie weer toverde een glimlach op de gezichten van de vele bezoekers. De dag zou beginnen met een korte, akoestische set van Boston Manor, maar na het nieuws dat deze verplaatst was naar zondag, besloten we naar Moments te kijken. De Belgische melodische hardcoreband stond er voor de tweede keer en gaven er hun visitekaartje af. Met een ijzersterke show, ongeëvenaard enthousiasme plus een emotioneel moment voor de overleden broer van de zanger, is Groezrock helemaal van start gegaan. Eén minpuntje, toen een meisje vooraan het bewustzijn verloor en enkele mensen van het Witgele Kruis vroegen om de show stil te leggen zodat het meisje geholpen kon worden, werd er door gespeeld en kon het meisje pas na een half nummer uit het publiek worden gedragen. Volgende keer beter de show even stilleggen a.u.b.

Daarna was het tijd voor nog meer jong Belgisch talent. Cocaïne Piss staat al een tijdlang garant voor energieke, knettergekke optredens in kleinere zaaltjes, maar toonden dat ze ook op een festival hun mannetje kunnen staan. Voor degenen die haar nog niet kenden, leek zangeres Aurélie Poppins eerder een stil, verlegen meisje toen ze het podium betrad. Die gedachte werd bij iedereen volkomen vernietigd toen de muziek begon en ze volledig los ging. De sfeer zat goed, de opkomst was ondanks het ietwat vroege uur enorm en iedereen had plezier. Behalve misschien de roadies die zich in het zweet moesten werken terwijl Aurélie zich tientallen meters ver in het publiek begaf om mee te moshen. Compleet uitgeput verlieten we de Watch Out Stage na dit stevige optreden.

Trade WInd 📷 by Arne Cardinals

Iets meer dan een half uur later keerden we al terug om te genieten van nog een band die niet zo lang bestaat, maar wel ervaren leden van Stick To Your Guns en Stray From The Path bevat. Trade Wind brengt eerder ontspannende post-rock en na Cocaïne Piss kon het publiek dit wel gebruiken. De opkomst was eerder bescheiden te noemen, maar iedereen die aanwezig was kon het optreden toch wel smaken. Het was opvallend dat hoewel de leden eerder hardcore maken in hun andere bands, ze enorm goed op elkaar ingespeeld waren. Er heerste een gevoel van rust in het publiek.

Oathbreaker 📷 by Arne Cardinals

Het optreden van post-hardcoreband Mewithoutyou daarentegen, was eerder teleurstellend. Oorzaken waren de verschrikkelijke sound, eerder saaie nummers en een veel te groot podium voor een band zoals zij. Dit is dan ook de reden waarom we bij hen vroeger vertrokken zijn en zo konden we een mooi plaatsje vinden bij Oathbreaker. Gemakkelijk was dit niet, er was veel volk komen opdagen voor de band rond Caro Tanghe. Haar a capella intro met “10:56” werd nog overstemd door het  geroezemoes in de tent, maar wanneer “Second Son of R.” ingezet werd, vielen vele monden open van verbazing. Hun sterke livereputatie heeft enkel nog meer vorm gekregen. Hoewel Caro haar vocals in het eerste deel van de set tussenin de instrumenten maar moeilijk hoorbaar waren, was de doortocht van Oathbreaker meer dan geslaagd.

Tegelijkertijd speelde de feministische punkband Petrol Girls de Watch Out Stage volledig plat. Na single “Restless”, het hevigste nummer van hun set, kon het publiek niet meer stoppen met bewegen en moshen. Het oorverdovend stemgeluid van de zangeres, dat doordrenkt is met emoties, speelt hier natuurlijk ook een rol in. De krachtige, inspirerende boodschap die ze zowel tussen, als tijdens hun nummers verkondigen spreekt velen enorm aan en ze verlieten dan ook het podium onder luid gejuich.

Tevreden trokken we verder naar de Back To Basics stage, waar Brutality Will Prevail het Amerikaanse Turning Point verving. Een waardige vervanger zo bleek, want ze leverden ons een heavy set met een enorme moshpit en tientallen crowdsurfers tot gevolg. Toen zanger Louis Gauthier terugkwam van zijn eigen rondje crowdsurfen na het laatste nummer, bleek hij wel ietwat gewond te zijn, want het bloed liep uit zijn neus, hopelijk niet al te erg.

Wolf Down 📷 by Arne Cardinals

Voor Groezrock abonnee Stick To Your Guns de Back To Basics stage mocht platspelen, was het tijd voor first timer Deafheaven. De metalband heeft veel gemeenschappelijk met die andere first timer Oathbreaker, behalve de frontman. Deze orkestreerde zonder in te boeten aan kwaliteit van vocals. Met een drummer, die de uithouding van een boerenpaard combineerde met het precisiewerk van een kolibrie, halen ze de prijs voor strakste set van het weekend binnen. Met een perfecte sound zoals op hun album plus een wervelende frontman behoren ze tot de uitblinkers van zaterdag. Onderweg naar de Monster Energy stage hebben we nog een deel van Wolf Down kunnen meenemen. Jammer dat het overlapte met Deafheaven, want de Watch Out stage leek even op een mierennest door de krachtige energieke hardcore die er gebracht werd.

Ondertussen begon Underoath, die elf jaar geleden ook al eens op de weide in Meerhout stonden en er nu voor een vierde keer spelen, aan hun show op de main stage. De slechte prestatie van de man achter de lichtknoppen werd tenietgedaan door een verbluffend optreden dat alles had. Een uur lang gaven de Amerikanen alles wat ze in zich hadden en dat bleek aanzienlijk veel te zijn: overgave, passie, ervaring,… De emo-metalcore nummers klonken perfect, werden volop meegezongen en zullen niet snel vergeten worden.

Stick To Your Guns📷 by Arne Cardinals

Voor publiekslievelingen Stick To Your Guns was de tent eigenlijk veel te klein, maar ondanks het gebrek aan ruimte ging iedereen volledig los. Openen met “Nobody” maakte het publiek volledig gek en de woorden werden dan ook luid meegebruld. De energie die we zowel op het podium als in het publiek voelden, was buitenaards. Wat volgde was het ene pareltje na het andere, op een prachtige wijze gebracht. Na dat andere extreem catchy nummer, “Against Them All”, eindigde de set spijtig genoeg na een uurtje en bleef iedereen al hijgend en zwetend achter.

Terwijl er nog veel volk stond bij Stick To Your Guns, begon Thrice eraan. Met “Hurricane”, een nummer van hun zeer goed ontvangen laatste album werd de toon gezet van een optreden vol passie. De rocksongs werden perfect gebracht. De stem van frontman Dustin Kensrue was prachtig, vol vertrouwen maar breekbaar tezelfdertijd. De volwassen set vertoonde geen inzinking, maar bleef denderen aan een stevig tempo. We waren haast vergeten dat later het podium bestemd was voor Deftones, want met Thrice speelde er eigenlijk ook een band die headlinerwaardig is.

De eer om de Watch Out stage af te sluiten, ging zaterdag naar de Australische metalcoreband In Hearts Wake. Hun optreden kan ook gemakkelijk een van de beste van het weekend genoemd worden. Er werd duchtig gecrowdsurft op de opblaaskrokodil die de band zelf mee had en elk nummer werd meegeschreeuwd door de enorme massa die er was. Ze brachten een perfecte mix tussen oude en nieuwe nummers. Niet alleen oudere nummers zoals “Departure” werden gespeeld, maar ook de twee singles van hun aankomende album Ark, “Passage” en “Warcry”.

De drukke dag werd afgesloten door Deftones, de Amerikaanse alternatieve metalformatie moest voor een spetterende show zorgen, maar faalde. De headliner kreeg de tent maar driekwart vol en vele mensen vertrokken al vlug. We geven ze geen ongelijk, de energie die er wel gegeven werd, sloeg niet aan. Misschien is Deftones meer een band voor festivals als Gras- en Pukkelpop. Gebeurtenisloos was het optreden dan wel niet: zanger Chino Moreno brak al struikelend zijn voet. Niet dat we dit gemerkt hebben, want hij maakte zijn set gewoon af, maar voor ons mocht hij ook gewoon gestopt zijn. Toch respect voor het doorzettingsvermogen van de man. Deftones zal bij Groezrock waarschijnlijk maar op één passage blijven steken, geen geslaagd huwelijk.

ZONDAG

Bent Life 📷 by Arne Cardinals

Opnieuw werden we wakker met de zon, we waren nog slaperig, maar wel klaar voor de tweede en laatste dag Groezrock. Na een mindere set van Arcane Roots, het geheel klopte niet en de band met het publiek was niet schitterend te noemen, begaven we ons naar Bent Life. De kolossale zanger kreeg het nog slaperige publiek goed wakker. De opkomst was niet zo talrijk, maar alle aanwezigen apprecieerden de no-nonsense hardcore wel.

Brutus 📷 by Arne Cardinals

Een half uur later werd de Back To Basics stage volledig aan flarden gespeeld door het Leuvense drietal Brutus. Hoewel hun debuutalbum pas enkele maanden geleden uitkwam, kunnen ze al rekenen op een gigantische schare aan fans. Wat hiertoe vast en zeker bijgedragen heeft is de eerlijkheid en ervaring van zangeres Stefanie Mannaerts, die ook nog eens als een gek tekeer ging op haar drumstel. Ze zijn na al dat toeren enorm ingespeeld op elkaar, maar Groezrock was ook geen onbekend terrein meer. In 2015 waren ze toen al gespot door degene die toen vroeg uit hun roes waren geraakt. Dat ze nu nog beter zijn geworden, toont aan dat Groezrock ook oog heeft voor minder bekende bands met veel potentieel.

Boston Manor 📷 by Arne Cardinals

Nadat Groezrock fotograaf Arne Cardinals voor de mainstage gratis foto’s nam die je later terug kan vinden in je email of via #facesofgroezrock, was de Watch  Stage voor dé pop-punkers van het weekend -er waren er niet veel-  waren ongetwijfeld Boston Manor. Met volle overgave en zonder plankenkoorts op hun eerste Belgische festival, hebben ze vele harten veroverd. De catchy songs konden rekenen op veel steun van het zeer talrijke publiek. De ondertussen opgedroogde grond waaide stevig rond door het vele dansen, als een wervelwind, zo kon je hun passage in Meerhout ook wel noemen. Iets zegt ons dat deze jonge Engelsmannen wel eens zullen terugkomen in de eerstvolgende edities, want dit was pop-punk op z’n allerbest. Wat later deden ze ook een korte akoestische set naast het American Socks standje, wat verdraaid goed uitdraaide.

Iets minder die dag was het Amerikaanse H2O, die met momenten niet al te best klonken, wat ervoor zorgde dat er redelijk wat mensen de tent vroegtijdig verlieten. De vele trouwe fans die toch bleven, leken zich wel nog goed te amuseren, met de klassieke overrompeling van het podium op het einde van hun set.

Blood Youth 📷 by Arne Cardinals

Tussen Pennywise en headliner Parkway Drive, hadden we nog tijd om te zien hoe Blood Youth de Watch-Out stage helemaal mocht afsluiten. Hetgene nog overgebleven was van het podium waar kleinere bands de aandacht kregen, werd helemaal afgebroken. De hardcore-punk band bracht zware songs waar hevig op gemosht werd. Een zeer strakke en pure sound werd met veel overtuiging en animo gemengd tot een stevige prestatie. Vaste klant van Groezrock, Pennywise, leverde hun standaardset af met wat anders dan “Bro-Hymn” als hoogtepunt .

Parkway Drive 📷 by Arne Cardinals

Spijtig genoeg was dan het moment gekomen waarop de laatste band speelde en het festival ten einde liep. Gelukkig onderdrukte Parkway Drive al die gevoelens nog iets meer dan een uur met hun epische set. Vuurwerk, monsterhits en een drummer die op een bepaald moment ondersteboven zijn solo afrondde, dat is ongeveer de perfecte samenvatting van dit optreden. Vanaf de eerste noten van “Carrion” zat de sfeer er goed in en een overdreven enthousiast publiek ging volledig los. Tijdens de prachtige set die met veel gevoel uitgevoerd werd, was het dan ook nog eens tof om te horen dat de moeder van zanger Winston McCall haar zoon voor de eerste keer buiten Australië bezig zag. Net als het publiek stond ook zij geen seconde stil. Vlak voor encore “Crushed” was er spijtig genoeg al een deel van het publiek vertrokken, omdat ze dachten dat het optreden al gedaan was, wat voor enige chaos zorgde toen enkele honderden mensen terug naar het podium stormden.

Groezrock had minder punkbands dan anders, maar het walhalla van de hardcore is gebleven. Samen met het weer, de algemeen goede sound en de sterke optredens alom, was het een Groezrock om nooit te vergeten.