Volta – De Nacht Van de Toekomst, voor de intussen negende keer vond dit evenement gisteren plaats. Doorheen die jaren wist Volta keer op keer een heleboel Belgische kleppers (denk maar aan Selah Sue, the Sore Losers, Raketkanon, Daan, The Van Jets,…) te strikken om er een mooie muzikale avond van te maken, en ook ditmaal pronkte een mooie line-up op de posters van het evenement. Tamino, Larssen., Het Zesde Metaal en Warhaus mochten het podium bestijgen, en ook niet-muzikaal was er het één en het ander te beleven. Onze beir ging luisteren en dit is wat hij ervan onthouden heeft.
Nog voor de release van zijn EP kreeg hij al een plaats in Belgische zalen en vooral op een aantal grote Belgische festivals (RW, Cactus, PKP en de Lokerse Feesten). ‘Verwachtingen’ en ‘hoog’ zijn twee woorden die vaak in dezelfde zin zullen terugkomen als het gaat over singer-songwriter Tamino. De zaal stond bijgevolg al goed vol wanneer de jongeman het podium van de grote zaal opkwam. Bij het inzetten van zijn set deinsde hij er niet voor terug om het duchtig babbelende publiek eerst twee minuten aan te kijken om hen tot stilte aan te manen.
Dat de Antwerps-Egyptische prins een dijk van een stem heeft staat buiten kijf. Zijn twee eerste ingetogen nummers, zichzelf begeleidend met een warme gitaarsound, eisten alle aandacht van de zaal. Helaas bleef dit door het gebrek aan variatie in die eerste nummers niet zo, en tijdens het vierde nummer van zijn set toonde een bedenkelijke blik van Tamino dat hij niet helemaal tevreden was met het ietwat rumoerige publiek. Zijn cover van Arctic Monkeys, je bent ervoor of je bent dat niet, werd op gejuich onthaald en kreeg de zaal weer in het gareel. Met een nummer waar iets meer tempo in zat en hij ons bij wijlen aan Hozier deed denken, en met het platgedraaide “Habibi” als afsluiter, breide Tamino toch een sterk einde aan zijn set. Hij mocht nadien de honneurs waarnemen.
Snel haastten we ons naar de foyer van de theaterzaal op de derde verdieping, waar het trio van Larssen. ons zat op te wachten. Concourioso, een wedstrijd voor Oost-Vlaams aanstormend muzikaal, gaf hen de kans hier te spelen na hun overwinning eind maart. De band speelde een korte maar krachtige set voor het beperkte aantal aanwezigen. Daarin kregen we een mix van donkere en dreigende beats, die nu eens deden verstijven van beklijving en dan weer heel erg dansbaar waren. Hun donkere en groezelige elektronica werd overgoten met een jus van dreiging, maar ook een kruidenkaas van zachtheid en een dipsaus van melancholie stonden op tafel. De sound van zanger Sasja Maekelberg had soms iets weg van een kruising van Tom Barman, Eels’ Mr. E en Max Colombie. Ook die vergelijking kunnen we niet uit de weg gaan: fans van Oscar And The Wolf zullen de songs van Larssen. ongetwijfeld kunnen smaken, al moeten ze wel nog stappen zetten. Een band om in de gaten te houden.
Daarna was het aan de grote kanonnen, te beginnen met Het Zesde Metaal. Die waren gewapend met het in november verschenen Calais, waarop vaak de relatie tussen geliefden als symboliek dient voor politieke en maatschappelijke problemen. Ook nemen synths nu een prominente plaats in, wat bleek in opener “Paradis”. Naast Calais was vorige plaat Nie Vo Kinders het best vertegenwoordigd in de set. De uitverkochte Vooruit zag het graag gebeuren. “Gie, Den Otto en Ik” werd herkend en meegezongen, en “Nie Gezond” bracht de zaal in vervoering met een enig mooie en vertederende uitvoering. De mannen van het Zesde Metaal excelleren in hun vak, zoveel is duidelijk. Live komen de nummers van Calais nog een stuk beter door dan op plaat. Eerste echte hoogtepunt was “Dag Zonder Schoenen”, zijdezacht gebracht en de oorzaak van veel oogjes die blonken van bewondering.
Wannes’ vraag ‘Moeje gudder nie werken morgen?’ werd met gejuich beantwoord en voor de eerste keer klonk de vertrouwde kreet ‘Wantje’ door de Vooruit. De zaal was duidelijk verdeeld: een deel van de aanwezigen kwam om in stilte te luisteren en te genieten, heen- en weer wiegend en al dan niet met de ogen gesloten. Het andere deel van de zaal was er vooral om er een gezellige avond van te maken, met een goeie babbel en een pintje daarbij. Dat was ergens toch wat jammer want het verstoorde een tedere ballad als “Ip Min Knieën” toch wel een beetje, en bood niet het perfecte klimaat om je als luisteraar volledig te laten overvallen door de muziek. Het Zesde Metaal liet het niet aan hun hart komen en deed gewoon hun ding. Het live dreigende en snedige “Nie Vo Kinders” zorgde ervoor dat blijven stilstaan moeilijk was en ook de hommage aan Frank VDB passeerde de revue in “Ploegsteert”.
Ineens weerklonk onverwacht de intro van “Where Is My Mind”, en die werd zoals een tijdje terug in een Radio 1 sessie briljant in een mash-up gegoten met “Boze Wolven” van Gorki. “Mia” zal dan misschien niet meer op de Gentse beiaard gespeeld worden, Luc De Vos is nog niet vergeten. Het publiek kraaide van contentement en een beter moment om de single te spelen waar Vlaanderen massaal voor viel, was er niet. “Naar De Wuppe” kreeg het meeste bijval van de hele avond, en een triomfantelijk applaus klaterde door de zaal.
‘Gelik wat daj aant doen waart doe ma voort’; als het aan ons lag dan speelden ze nog een heel stuk ‘voort’. Helaas kwamen we echter aan het einde van de set, en “Liefde” deed nog een laatste keer alle harten smelten. Zeker de helft van die harten bleek overigens niet West-Vlaams te zijn. De aanhang van de band strekt zich veel verder uit dan enkel het westen van ons land, en dat deed hen zichtbaar deugd. Afsluiten deden ze met met bis “Ier Bie Oes”, en het vijftal mocht nog éénmaal een dik applaus oogsten van het publiek.
Setlist Het Zesde Metaal: Paradis/Gie Den Otto En Ik/Nie Gezond/Dag Zonder Schoenen/Achter Zoveel Jaar/Ip Min Knieën/Nie Vo Kinders/Ploegsteert/Calais/De Vrede (Weet Je Nog?)/Toe Nu Maar/ Niets Doen Is Geen Optie/Pixies – Where Is My Mind+ Gorki – Boze Wolven/Naar De Wuppe/Liefde/Ier Bie Oes
Laatste klepper van de avond: Warhaus. Na een gesmaakte passage in de Ancienne Belgique eerder dit jaar mochten we Maarten Devoldere en zijn band weer met open armen ontvangen. Zij gingen opnieuw zwoel van start met “Control”. Het vingergeknip, de moves van zijn vriendin Sylvie Kreusch, de mysterieuze stem van de frontman himself of de exotische percussie: allemaal elementen die de temperatuur meteen een paar graden deden stijgen.
Heupen en schouders gingen van links naar rechts op de scherpe gitaarlijnen van Jasper Maekelberg (hoorden we die achternaam niet al eens eerder vanavond?). De setlist van gisteren was gelijkaardig aan die van de AB. Ook nu hoorden we de krakkemikkige trompet en bijhorende loop pedaal tijdens “Here I stand”, dat voor de volgende plaat alvast een mooie single zou kunnen zijn. “Beaches” jutte de menigte op en als er mensen aanwezig waren die reeds in al hun gewrichten waren vastgeroest, dan verbaasden die zichzelf door ongekende posities van hun ledematen te verkennen.
We kregen ook een nieuw nummer voorgeschoteld “Well Well” genaamd, waarin Sylvie als zangeres een prominente rol speelde. Ze zoog nog wat extra aandacht naar zich toe met een sterke vocale passage en later in het nummer ging die over naar een repetitieve uitroep die wat weg had van een sirene. “The Good Lie” en “Against The Rich” konden niet ontbreken en staken er bovenuit, net als “I’m Not Him”. Dat laatste nummer werd lang uitgesponnen, en het zwoele en opzwepende karakter van de muziek van Warhaus hing als een damp over het publiek. Dat gaf zich gewillig over en ging helemaal mee in het verhaal dat de band neerpende. Een verhaal waar de lust van afdroop, alleen al als je keek naar de chemie op het podium.
Maarten vroeg ook even stilte aan het publiek, jammer dat we het nog eens moeten herhalen, dat toch iets te veel te vertellen had. Gelukkig luisterde men gewillig naar de charismatische frontman en kon hij “Memory” gehuld in een intiem jasje brengen op zijn akoestische gitaar. De magie van deze betoverende versie daalde over ons neer. De zanger kondigde finaal aan dat ze hun bis ging spelen zonder af te gaan en vroeg om vergeving voor het afsluiten met nog een nieuw nummer: “Mad World”, waarin we een onheilspellende piano te horen krijgen. Het vormde een mooi orgelpunt voor een geslaagd optreden, en meer zelfs een geslaagde avond. Ook moest niemand de dag nadien werken, dus vond er nog een stevig feestje plaats.
Setlist Warhaus: Control/The Good Lie/Beaches/Against The Rich/Well Well/Memory/Machinery/Here I Stand/I’m Not Him/Mad World
Volta 17 bracht ons weer een deel van de kruim van de Belgische bands van het moment, en we mogen u geruststellen: indien u er niet bij was gisterenavond vinden deze bands tijdens de zomermaanden gegarandeerd de weg naar uw oren. Toch zeker als we de lijst aan concertdata bekijken. Wij wensen u er alvast veel plezier mee, hebben er van genoten en zien u daar terug!
