Net geen drie jaar geleden stond Pharmakon in AB als voorprogramma van Swans. Met haar album Contact mocht ze het gisterenavond zelf als hoofdact proberen. Met Greg Fox en Belgische bands Picquet en Barst als voorprogramma werd er gesproken van een minifestival. De verwachtingen waren hoog, maar werden vooral ingelost door de drie laatstgenoemde.
First on the bill: BARST. Het quintet uit Halle maakt een crossover van verschillende muziekgenres, met als voornaamste noise, metal en techno. Ze waren duidelijk niet gekomen om onder te doen voor de bands die na hen kwamen. Fromtman Bart Desmet orchestreerde als een volleerde dirigent het gitaar en pedalenwerk over de drumcomputer. Met af en toe een sax en ruwe vocals werd er handig met loops gewerkt aan een opbouwende set die stevig uit de hoek kwam.
Een ietwat vreemde eend in de line-up was Picquet. Met jeugdige rocksongs kwam de nederlandstalige band met een frontvrouw verrassend uit de hoek. Terwijl Lien Moris vol vertrouwen de gitaar bespeelde met haar voet, herkenden we achter het drumstel Mattias Jonniaux van onder andere BLÆGGER en El Yunque. In tegenstelling tot de andere acts, waren het geen rocksongs vol vreemde structuren, maar werd er wel steeds een fikse draai aan gegeven. Ze omschreven zichzelf eerlijk als de rustigere band van de avond. We waren alvast overtuigd en houden een oogje op hun toekomst.
Tijd voor Gref Fox, een grote naam in de wereld der drummers. Hij kwam zijn solowerk presenteren waar we eind dit jaar van kunnen genieten. Aan zijn drumstel waren kleine bakjes bevestigd. Daarmee kon hij via zijn computer verschillende geluiden instellen: van piano tot vreemde synths kwamen aan de beurt. Over voorgeprogrammeerde tracks speelde hij drie kwartier het zweet van zijn lijf. Een hoogstandje voor de drumfreaks, een aangename performance voor anderen.
Pic by AB
De zaal liep eindelijk vol voor de hoofdact van de avond: Pharmakon. Hoewel Margaret Chardiet op haar laatste plaat zeer verfijnde en gestructureerde electro-noise brengt, liet ze het verfijnde even achter in New York. Haar voorgeprogrammeerde set liet haar de vrijheid om haar microfoon een harde avond te bezorgen met haar compromisloze geschreeuw. Geen woord was verstaanbaar, niemand die er om gaf, en ook niemand die het anders zou gewild hebben. Al snel zocht de kleine Margaret hun publiek op en veranderde onze staanplaatsen dan ook naar haar speeltuin. Al krijsend liep ze hysterisch heen en weer voor onze neuzen, het gaf een vreemd gevoel.
Hoewel de tracks grotendeels vooraf klaar zaten, was de sound van mindere kwaliteit. Haar noise tracks werden te vaak meer lawaai dan noise, waardoor haar getier door de enorme bass enkele lagen op de achtergrond lag. Songs van elkaar onderscheiden, en herkennen van op de platen zat er ook niet in, het grote noise gehalte nam de overhand en domineerde de set. Je kon het wat lawaai met bas plus geschreeuw noemen. Na ongeveer een half uur verliet Margaret dan ook plots de set. We bleven nog even staan wachtend op een tweede deel van de set of bisnummers, maar dat kwam niet meer aan de pas. Gelukkig hebben we kunnen smullen van Picquet, Greg Fox en BARST want met Pharmakon bleven we toch op onze honger zitten.
