Gisteren gingen we op expeditie naar de Botanique, op zoek naar majestueuze Temples. Hiervoor moesten niet naar Angkor Wat, maar moesten we wel de Brusselse jungle en Botanische tuin levend zien door te komen.

In een aardig gevulde Orangerie kregen we eerst af te rekenen met enkele vreemde Creatures. Dan toch vooral de drummer en frontman van de gelijknamige band. Beide leken ze net ontkomen te zijn aan een vuurgevecht in een klasse B-spaghettiwestern. De één getooid met een cowboyhoed, de ander met een zwarte strik op zijn rode rodeohemd. Meer nog dan het vestimentaire aspect, waren het vooral de dansmoves van de Londense ‘western coast’ zanger die de act als een gimmick deden aanvoelen. Beeld je Will Ferrell in die een halfslachtige Carlton-dance uit zijn toreadorhemd-mouwen schudt, exact, niet om aan te zien.

Helaas was dit ook het enige noemenswaardige aan hun passage. Nummers als “Creatures”, “Enola” en “Memories and Dreams” waren in wezen als een stofwolk vol gitaarakkoordjes. Enkel slotnummer “Everything and more” kreeg hun rodeopaard wat in gallop, helaas voelden we ons gedurende dit halfuurtje toch vooral tuimelkruid. De Creatures verlieten de zaal en zo kregen we zicht op de Temples waarvoor we gekomen waren.

De poorten van de tempel openden zich niet als een western toiletklapdeurtje, maar begeleid door kletterende geluiden en hevig flikkerend witlicht werden we door de ijzig koele tempelwachters begroet in hun heiligdom. Nadeloos maakte het viertal de aansluiting naar setopener “All Join In”.

Een intro waar we vooral aan merkten dat de heren in kwestie met beide voeten de stap naar ‘gevestigde waarde’ hebben gemaakt. Nadien volgde een strakke uitvoering van “Colours To Life”, dat we op hun debuutplaat Sun Structures terugvinden. Zanger James Bagshaw nodigde ons vervolgens uit om samen met hen een rondleiding doorheen de nieuwe vleugel van hun oeuvretempel – Volcano – te volgen. Het publiek van de uitverkochte Orangerie volgde gehoorzaam.

Temples bracht niet enkel een uiterst verfijnde show ten gehore, ze sleurden ons in no-time mee in hun eigen tijdsgeest. Een tijdsgeest die grossiert in verfijnde psychedelische rock, aangedikt met creatieve uitspattingen die vaak refereren naar de ruwere kant van de jaren 60. “Roman God-Like Man” en “(I Wanna Be Your) Mirror” waren als ornamenten die pas zichtbaar worden wanneer je een schatkamer betreedt. Nummers met de kwaliteit en duurzaamheid van edelmetaal, maar verfijnd uitgevoerd en afgewerkt met blinkende diamanten. De herkenbare, ranke contouren van de bandleden werden omhuld door perfect uitgekiemde kleurencombinaties die de sfeer van ieder nummer nog extra tot hun recht lieten komen. Kleine visuele afknapper was misschien wel dat een van de synthesizers nogal dicht bij de podiumrand geplaatst was, wat het zicht voor een aantal mensen wel wat belemmerde.

Wie beide studioalbums vergelijkt merkt al snel op dat er stijlverschillen merkbaar zijn, we vroegen de jongens een tijdje geleden hoe ze dit gingen oplossen om zo een coherent verhaal te brengen?

Temples: “De oudere nummers spelen we doorgaans iets harder dan dat ze op plaat klinken. De nummers op Volcano zullen live vermoedelijk minder ‘aanpassingen’ vergen om over te brengen naar een live setting. We zijn al begonnen met de nieuwe nummers te integreren en tot dusver lijkt het plaatje mooi te gaan kloppen.”

En zo geschiedde, moeiteloos puzzelden ze de nieuwe nummers doorheen oudere. Zo werd “Move With The Season” erg mooi geïntegreerd tussen “Keep in the Dark” en “Mystery of Pop”. Zoals aangekondigd werden de nummers allemaal lekker hard gespeeld, wat resulteerde in sporadische, erg uitgesponnen gitaarrif-intermezzo’s en formidabele outro’s. Als robuuste, rechtlijnige gangen verbonden deze de frivole tempelkamers onderling. Wanden vol ruw gesteente, rock ‘n’ roll in z’n puurste vorm, koud en vlijmscherp.

Helaas had niet iedereen die aanwezig was evenveel respect voor het heiligdom waarin ze zich bevonden. Als verdwaalde bosbavianen verstoorden deze voor een hoop mensen de beleving met misplaatste crowdsurfbeurten en pogingen-tot-moshpits (op neo-psychedelische rock, inderdaad). Het lijkt ons daarnaast ook absoluut onnodig om in iemands nek te kruipen als je op een tweetal meter van het podium staat. Misschien zijn we hier nu aan het zeuren en is dit gewoon een logisch gevolg van de stijgende populariteit van de Britten, we laten het in het midden.

De set stoomde op dezelfde, doelbewuste manier verder en verder. Zonder een enkel moment de balans tussen de koele, ruige riffs en frivole, psychedelische atmosfeer te verstoren. “Mesmerise” werd met snelbouwstenen opgebouwd, waarna “Strange or be forgotten” de laatste halte van de rondleiding bleek te zijn. Onze gidsen verlieten ons, maar keerden al snel terug om ons nog twee geheime kamers te tonen. De tweede, “Shelter Song”, bleek de troonzaal van de tempel te zijn. Meezingen deden enkelen, meewiegen deden we stuk voor stuk met dit sluitstuk.

De jongens van Temples zijn de afgelopen jaren uitgegroeid tot statige tempelwachters, zoveel is zeker. Geen trippende hippies, maar rockende eindbazen die hun attitude laten verstuiven in een psychedelische atmosfeer, met een live-performance waar de kwaliteit van afdroop.

Setlists

Creatures:

Creatures
Enola
Secrets
Goldeneye
Memories and Dreams
Shot of Love
Everything and More

Temples

All Join In
Colours To Life
Roman God-Like Man
Sun Structures
Certainty
(I wanna be your) Mirror
Keep in the Dark
Move with the Season
Mystery of Pop
How would you like to go
Open Air
Mesmerise
Strange or to be Forgotten

Bis:
A Question isn’t answered
Shelter Song