“Boordevol verwachtingen”. Zo kunnen we de sfeer die in de volgelopen Rotonde hangt het best omschrijven. Als na de bassist, de toetsenist en de drummer ook de gebroeders Waeyenbergh het podium betreden, oogst het duo meteen veel applaus. Het mag duidelijk zijn, dit wordt een thuismatch voor de broers uit Oudergem. Maar wel ééntje waarvan het belang niet onderschat kan worden. Ze kunnen alvast rekenen op de steun van een heel leger fans die uitgerust zijn met pancartes en opschriften waarmee ze meermaals de groep aanvuren. En of ze er zin in hebben! Nog voor de eerste noot gelost is, zet de zanger/gitarist, al enkele danspasjes in.
Nadat de groep in 2015 al de EP All Is Bright loste, stelt de groep vanavond hun eerste album aan het publiek voor. Het is dus afwachten of ze het pad van dromerige indiepop verder bewandelt of vernieuwende elementen aan hun songs toegevoegen. De single “Feel The Way You Do” doet ons alvast het beste hopen en leunt dicht aan bij werk van andere Brussels-based indieband Recorders.
Openen doet de groep met een contradictie. Daar waar wij ‘I Don’t Wanna Be Here’ uit Alex’ mond opvangen, lijkt ons dat hij niets liever wil dan de Rotonde in vuur en vlam zetten. De band is in het begin nogal onwennig en staat nerveus te acteren al doet Alex er alles aan om de stress uit zijn lijf te dansen. Na ‘Time” lijkt de tijd gekomen om een dankwoordje te richten aan het opgekomen publiek. Fijntjes voegt de zanger er nog aan toe dat het nieuwe album na het optreden beschikbaar is voor verkoop. Hij doet er nog een schepje bovenop door na het volgende nummer een T-shirt met het logo van dat album in het publiek te gooien waarbij de rekbaarheid van het shirt een eerste maal getest wordt. In gedachten hopen we dat de Brusselse groep uit even rekbaar materiaal is opgebouwd als de stof van hun shirts.
Nadien volgt een iets sferischer en dromeriger nummer waarbij de strofes ‘We don’t need to talk’ en ‘Come on and let’s get high’ weinig verbeelding behoeven. De zanger tracht met fluisterende stem het publiek naar hogere sferen te brengen. Toch gaat het publiek pas voor een eerste keer spontaan over tot ritmisch handgeklap tijdens het volgende synthgedreven nummer “Trust”. Het nummer mondt uit in een collectieve ‘Héé Hooo Héé Hoo’ en even wanen we ons in één of andere voetbaltempel in plaats van de Rotonde. Een eerste ijkpunt lijkt gezet en de groep weet een zeker momentum te creëren. Naar het (vroegtijdige) einde toe nemen de gitaren weer de bovenhand en na een ruim uur duikt de groep een eerste keer de coulissen in.
De bisronde wordt geopend met het nummer “Horizon” waarbij Alex de elektrische gitaar inruilt voor een akoestische. Daar waar tijdens de beginfase van het optreden de zaal niet altijd even stil is, weet de groep het publiek nu wel muisstil te krijgen. Het inspireert enkele koppeltjes om dichter tegen elkaar aan te kruipen. Als gouwe ouwe “Memories” te voorschijn komt, schrikt het publiek weer wakker en verleidt menig luisteraar tot danspasjes. Na een langgerekt applaus verdwijnt de groep vreemd genoeg een tweede maal van het podium.
Al is het van korte duur want al snel rent energieke Alex huppelpasgewijs het podium op voor de tweede bisronde. We ervaren wel een bevreemdend moment als nadien rapper Dynamic? overgaat tot een rapnummer en Alex zijn coolste rapmoves bovenhaalt. Het Brusselse publiek lijkt hier niet moeilijk over te doen en slaat het achterover als zoete brij. Tot slot tovert de groep een ander wit konijn, Gordon Delacroix, tevoorschijn en even moeten we de gedachte aan een goochelshow onderdrukken. Toch hoeft het niet te verbazen want Delacroix, gekend als zanger van het iets bekendere Recorders, sleutelde mee aan de nieuwste plaat van Wild Shelter. Samen zetten ze het slotakkoord van de avond neer met single “Feel The Way You Do” waarbij het publiek nu helemaal aan het dansen gaat.
Samengevat was deze beer getuige van een beloftevolle Brusselse band waarbij er momenten van symbiose werden gecreëerd tussen de zang, gitaar en synths. Toch wist de band de aandacht van het publiek gedurende het hele optreden niet altijd vast te houden. Een ander werkpuntje is wat ons betreft de uitspraak in het Engels. Ook zouden we de groep willen toefluisteren het pad der hiphopmuziek links te laten liggen en verder te plaveien aan de weg der dromerige indiepop.
