Hypochristmutreefuzz @ Kuub: mee in duistere verhalen waaruit we niet wilden ontsnappen

Ja ja, Turnhout heeft een concertzaal genaamd de Kuub en gisteren waanden wij ons er in spannende horrorverhalen met geschreeuw en toch wat licht(show) in de duisternis.

Met een bandnaam als Hypochristmutreefuzz en een debuutplaat genaamd Hypopotomonstrosesquipedaliophobia, is de helft van de recensie al snel gevuld. Gelukkig valt er nog veel meer over dit optreden te vertellen, want Hypochristmutreefuzz staat ervoor bekend om veel te laten gebeuren op het podium. Deze keer was het een act met lampen. Een lange witte buislamp aan een koord werd door de zanger gebruikt als lasso en verlichtte ook zijn gezicht zodat zijn enge grimassen goed zichtbaar waren. Zo begon dit horrorverhaal waaruit we niet wilden ontsnappen. Alleen jammer dat we deze act een hele tijd geleden ook al zagen in de Trix. We hadden gehoopt op iets nieuws. Maar met de lampen werd er ingespeeld op de nieuwe nummers en in de Kuub was het pikkedonker, waardoor we letterlijk in de duisternis van Hypo zaten.

We werden meegezogen, beginnend met “Finger”. De hand van zanger Ramses Van den Eede in een onmenselijke positie, stuiptrekkingen maken het beeld compleet. Meteen zit de energie goed en de drummer zijn armen en hoofd vliegen naar alle kanten. Zanger Ramses neemt ons mee alsof hij een horrorverteller is. De screamo, die in elk lied zit, is heel toegankelijk. De enige screamo die toch geapprecieerd wordt door mensen die er niet van houden. Het verhaal klopt.

Bij “Elephantiasis” begint Ramses op de rand van het podium en kijkt hij ons aan in vechtmodus. Dat er daarna toch een zwoele stem uit hem komt, stelt ons gerust. Lage bassen met ironische vrolijke klankjes ertussen. ‘It’s okay’ zingt hij, maar door de manier waarop hij het uitschreeuwt, weten we dat dat niet zo is. In beats zo smooth als galop gaan we door naar “One Trick Pony” waarbij de duisterheid wordt vergezeld door een tamboerijntje. Door de rock & roll vibe die erover hangt, is de donkerte van het concert allesbehalve deprimerend.

Bij “Music Of Spheres” valt de vibe even stil en is de energie weg. Met dit traag lied probeert Hypo wat intiemer te gaan zonder zijn screamostem, maar daar heeft het publiek geen oog voor. Geroezemoes vult de zaal. Maar dan barst de energiebom terug los als een ‘boe’ tegen het publiek, dat meteen terug geboeid is. ‘Ze willen energie, ze krijgen energie’, moet Hypo daarna gedacht hebben. Met “Everyone Nose” brengen ze energielevel 1000 en wordt de Kuub omgetoverd tot een electronicafuif. Goeie drum en ‘jeuw jeuw’ geluidjes.

“Gums Smile Blood” brengt de rap en nu is echt heel de zaal mee. Zo’n heerlijk nummer. Plots komt de stem van de duivel en kleuren de witte lichten rood. We zaten al collectief zo in de muziek dat het echt een wow-gevoel oproept. Bij “Hypochondria” besluit de zanger meer met zijn lamp te zwieren dan zelf te zingen en komt de zang voor een groot deel van de gitarist. Die afwisseling is wel eens leuk.

Als afsluiting spelen ze natuurlijk het gekende “The Spitter”. Het had het hoogtepunt moeten worden, maar het begon eigenlijk wat langdradig te worden en de energie kwam niet helemaal over op het publiek. Ramses kroop het publiek in om de gezichten op de eerste rij te inspecteren met zijn lamp. Eens terug op het podium zagen we hem niet meer, want de lichten knipperden sneller dan een menselijk brein kan verwerken. In deze totale overrompeling waren de mannen van Hypo ineens verdwenen zonder dat er een applaus kon volgen. ‘Alles opnieuw, alles opnieuw’, riepen enkele fans en het leek alsof ze nog gingen terugkomen, maar toen gingen de lichten toch aan. Boegeroep volgde. Het publiek wou gewoon nog even afscheid nemen en dat begrijpen we, want we vonden het echt een zalig intrigerend optreden.

Setlist: