AlbumsRecensies

Goldfrapp – Silver Eye (★★★ ½)

AlbumsRecensies

Goldfrapp – Silver Eye (★★★ ½)

Met al zes succesvolle albums onder de arm draait Goldfrapp als sinds 1999 (!) mee als toonaangevend electro-pop duo. “Ooh La La”, “Strict Machine” en “Train” krijgen nu al enkele jaren de dansvloer opgewarmd. We kennen ook de zachtere kant van de band met “A&E” dus het was benieuwd uitkijken naar wat nieuw werk zou brengen. Er was al de single “Anymore” en nu krijgen we ook de rest van de nieuwe plaat Silver Eye. Het album draait rond transformatie en onze relatie met de natuur. Will Gregory en Alison Goldfrapp weten zich opnieuw terug uit te vinden, maar we blijven toch wat op onze honger zitten.

De plaat opent met “Anymore” en “Systematic”. Het zijn twee heel herkenbare nummers voor de band. Ze doen denken aan die pareltjes uit het Goldfrapp archief: dansbare electro-pop waar je vrolijk van wordt. Met “Tigerman” gaat het tempo voor het eerst wat naar beneden. Het is een nummer dat niet slecht te noemen valt, maar waar je zeker in een live-set niet zit op te wachten. “Become The One” is dat al weer een pak interessanter. Hier liet Goldfrapp zich inspireren door de transformatie bij transgenders en blijft qua sound langer hangen.

Zowel “Faux Suede Drifter” als “Zodiac Black” zijn dromerige, trage nummers. Het is niet het vernieuwende werk dat we van Goldfrapp gewoon zijn en verwachten. Beide nummers gaan ook over de 5 minuten en lijken zichzelf wat te verliezen. “Beast That Never Was” weet dan weer wel te overtuigen. Het nummer past bij dit trage middenstuk van de plaat, maar sleept je mee met een paar interessante twists.

Met “Everything Is Never Enough” is het weer wakker worden. Het is weer het meer dansbare, al is het nummer eigenlijk ook weer 2 minuten te lang. Het album weet echter sterk af te sluiten. “Moon In Your Mouth” is een ode aan de liefde en het leven: ‘So, hold me love
And don’t let go. We started something. We’re alive.’ Ten slotte is er “Ocean”, een nummer dat in de kleren kruipt en los het beste nummer op de plaat. Het gaat hier over afscheid nemen en een gevoel van uitzichtloosheid. Je voelt de pijn in de stem van Alison Goldfrapp en het nummer bouwt op naar die ene golf die je helemaal doet onder gaan.

De nummers op deze plaat zijn dus niet allemaal even meeslepend, maar de uitschieters maken dat een live-optreden van Goldfrapp toch nog iets hoger op je bucketlist mag komen. Optredens staan er in België nog niet gepland, maar de festivalzomer doet hopen.

Facebook / Website

Related posts
AlbumsRecensies

OMD - Bauhaus Staircase (★★★★): Warme, winterse oorworm

Orchestral Manoeuvres in the Dark, of kortweg OMD, is met Bauhaus Staircase aan zijn 14de studioalbum toe. Deze band uit Liverpool heeft…
LiveRecensies

Cactusfestival 2018: Festivaldag 3

De derde en laatste dag van deze editie van Cactusfestival was al bijzonder indrukwekkend op papier, maar nog beter in realiteit. Deze…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Charlotte Gainsbourg en vijf andere nieuwe namen op het Cactusfestival!

Feest! De 37ste editie van het Cactusfestival belooft een geweldige driedaagse te worden met de artiesten die net bekend zijn gemaakt! Aan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.