Om de release van Briqueville hun tweede album, toepasselijk II genaamd, te ondergaan, waren we zondagavond in de Charlatan. Live bestaat de band uit vijf leden, hoewel ze in principe met meer zijn. Omdat ieder van hen oorspronkelijk in een ander project speelt, worden voor elke show steeds de beschikbare leden geselecteerd. Om onopgemerkt van line-up te veranderen, en voor de esthetiek natuurlijk ook, draagt de band mysterieuze maskers die doen denken aan een middeleeuwse dokter. Voeg daarbij toe dat ze bij iedere release twintig albums begraven en geleidelijk aan deze coördinaten vrijgeven zodat we met z’n allen kunnen graven, en je krijgt één van vaderlands meest mysterieuze formaties.
Omdat onze beer nog geen album heeft kunnen opspitten, ging hij gisteren even de donkere sfeer opsnuiven. Voor een laatste keer verwijzen we terug naar de bekerfinale van afgelopen zaterdag.
Net zoals het begin van de eerste helft tussen de twee West-Vlaamse ploegen zette ook Briqueville meteen de toon. Een beukend riff zorgde prompt voor een georganiseerde, slopende chaos. Hoewel dat we door de enorme hoeveelheid rook enkel een silhouet van de drummer zagen, zorgde hij voor het leiderschap in de set. Met subtiele signalen stuurt hij aan wanneer er verdergegaan wordt naar het volgende onderdeel van hun nummers, die tot wel 20 minuten duren. In tegenstelling tot zaterdagavond in Brussel viel het hier wel stil. De bulldozer die ze in het begin waren werd al snel een speelgoedtrein. Wat volgde waren lange soundscapes om de spanning op te bouwen, deze duurden jammerlijk veel te lang en de aandacht dreef weg.
De door smartphones oplichtende gezichten en het weg en weer geloop in het publiek waren het signaal om te beginnen aan de tweede helft. Na even het gaspedaal ingedrukt te hebben viel andermaal deze ook weer snel in het eindeloos gebruik van dromerige soundscapes die hun doel misten.
https://www.instagram.com/p/BR1c_xWhkPB/?taken-by=antoon_v._ryckeghem
Op naar de verlengingen dus. Waar de fans al de hele set op hun honger waren blijven zitten, werd er ditmaal meermaals gescoord. De 5-koppige formatie bleek het begrepen te hebben en zette alles in op een laatste slotoffensief die alle verwachtingen inloste. Niets ontbrak: verpletterende drums, meeslepende riffs en precieze bassalvo’s, dit waren de juiste ingrediënten om een hongerig publiek stevig te laten headbangen en ons toch nog met een stijve nek tevreden huiswaarts te laten gaan.
De mannen met de maskers van Briqueville begonnen stevig, bouwden daarna (te) lang op en eindigden met een imposant orgelpunt.
