De mensen die gisteren niet in de Botanique aanwezig waren, hadden duidelijk ongelijk. De Amerikaanse band Pinegrove speelde er hun laatste show van hun Europese tour en dat was eraan te zien. Met heel veel enthousiasme speelde Pinegrove een mega strakke set die enorm krachtig klonk en ons wist te boeien van begin tot einde. Vorig jaar kregen ze van verschillende muziekcritici heel wat lof naar hun hoofd geslingerd. Wij konden al dat enthousiasme rond hun nieuwste plaat iets moeilijker vatten, maar na hun show van gisteren, zijn we ervan overtuigd dat Pinegrove nog heel wat moois staat te wachten.
Het voorprogramma van de avond is een klein meisje, genaamd Lomelda. Gewapend met een gitaar, een gek kapsel en een brilletje dat steeds weer van haar neus schuift, stapt ze ongegeneerd het podium op. De zaal is amper gevuld, maar dat houdt haar zeker niet tegen om er toch meteen met het nodige enthousiasme aan te beginnen. Haar muziek doet ons wat denken aan Florist, maar dan met de ruwheid van Angel Olsen. Op muzikaal vlak krijg je soms de indruk dat ze de mist zal ingaan, maar telkens je dit denkt, redt ze zichzelf en komt ze weer op haar pootjes terecht. Toffe meid die Lomelda.
De zaal is ondertussen volgelopen en de net niet uitverkochte Rotonde lijkt echt wel zin te hebben in de hoofdact van de avond. Pinegrove komt heel enthousiast het toneel opgewandeld en begroet uitgebreid het publiek. Na enkele minuten op het podium te staan wankelen zonder enige klank te produceren, beginnen ze aan hun set met het wondermooie “Recycling”. De sfeer zit meteen goed en wat we meteen opmerken, is dat mensen met epilepsie hier niet op de juiste plaats zitten aangezien de lichtshow nogal bombastisch is, vlucht nu het nog kan.
“Size Of The Moon”, één van de betere nummers van hun laatste album Cardinal, zorgt voor het eerste hoogtepunt van de avond. Wat ons opvalt is dat de nummers live enorm krachtig overkomen. Op plaat komen ze al stevig binnen, maar live doen ze er nog een schepje bovenop. De Rotonde bonst echt en dat zet mensen aan tot gekke dingen. Vooraan probeert een jonge man het feest op gang te brengen, maar na twee vreugdesprongetjes en enkele oerkreten, houdt hij het al voor bekeken en beslist hij om maar normaal te gaan doen zoals de rest van het publiek, zonde.
Er worden vanavond ook enkele nieuwe nummers gespeeld en deze klinken veelbelovend. Wanneer je een zaal kan overtuigen met nummers die ze nog nooit gehoord hebben, dan weet je dat je goed bezig bent. Tussen de nummers door weet frontman Evan altijd wel iets te vertellen en dat kan zeker gezien worden als een positieve eigenschap. Het mag natuurlijk ook wel niet teveel van het goede zijn, want dat kan heel snel gaan tegensteken. Gelieve gewoon je nummers te spelen en geen twintig minuten te verspillen aan onnodige monologen over wetenschap en sandwiches.
Het laatste nummer van de reguliere set, “New Friends”, klinkt ook live nog krachtiger dan dat het op de plaat al was. Op deze manier delen ze alweer een stevige stoot uit naar het publiek, dat er maar geen genoeg van kan krijgen. Na het nummer verlaat de band het podium en speelt Evan een nummertje helemaal alleen en weet ook op deze manier te overtuigen. Wat kan die man toch zingen, tjonge jonge. Na “Old Friends” en “Aphasia”, beslist de band om te eindigen met “The Metronome”. Uitstekende keuze!
Vanavond waren we getuige van een band die in de toekomst nog heel veel mensen met verstomming zal slagen. Ze overtuigden vanavond op een magistrale wijze en mogen met een opgeheven hoofd terugkeren naar Amerika. De volgende keer dat deze heren in ons land te zien zijn, verwachten we een uitverkochte zaal. Straffe show heren!
