Een bekentenis. Vroeger vonden we Delta Crash niet zo bijzonder. Een rockgroepje zoals er op elk lokaal festival wel drie aantraden. Er zat wel vuur in, maar een goeie reden om ze van dichtbij te volgen, zat er nog niet in.
Allemaal verleden tijd, dat. Want met “Shimmer Of Time” levert de band een statement af. Een sprong voorwaarts die het effect van de Zevenmijlslaarzen in het niets doet verdwijnen. Alsof het allemaal zo makkelijk maar was voor Klein Duimpje.
Even het geheugen opfrissen? Delta Crash won vorig jaar de publieksprijs op Humo’s Rock Rally. Enkele maanden ervoor waren ze ook al met de bronzen plak op het provinciaal popconcours Oost.Best! gaan lopen. Atmosferische dark pop noemen ze het zelf, de muzikale verklanking van een bad trip. De tweede helft van 2016 spendeerde het Wetterse viertal in het repetitiekot en in de studio voor de debuut-EP Blue Embrace, die later deze maand verschijnt. En nu is er dus die vooruitgeschoven single “Shimmer Of Time”.
Het valt meteen op hoe gedurfd Delta Crash geworden is. Volwassen ook. Het nummer drenkt in de melancholie, met lijzig gezongen lead vocals van Koen De Gussem, en een perfecte opbouw. Luister naar die drums, die dragende bas, die gitaren. Met klankmeester Reinhard Vanbergen (Das Pop, en één van de bezigste bijen in Belgisch producerland) aan de knoppen durft de band experimenteren, zoekend naar die eigen smoel. Waar de band vroeger heel hard naar Arctic Monkeys dreigde te neigen, komen nu andere invloeden naar boven. Blur bijvoorbeeld, of zelfs een streepje Supergrass. En daar is nu eens volstrekt niets verkeerd mee.
Toegegeven, als we een stichtend lid waren geweest van de Crashers, dan was “Shimmer Of Time” na exact drie minuten al afgelopen. Maar wij beren hebben nu eenmaal niets in de pap te brokken in de beslissingen, dus vlammen zij er nog een dijk van een bridge aan toe. Een volledige stilstand in het nummer, een eenzame solo bovenop een synth die op muzikale Super Mario Bros vertrekt. Het maakt het nummer minder radiovriendelijk, maar alsof dat iemand een reet zou mogen schelen. Dit nummer is je nachtelijke roadtripcompagnon, een song die je zachtjes zijn zielenroerselen toeroept, en waarbij je alleen maar ‘godverdomme ja’ kan zeggen. Noot per noot groeit de spanning, om in een definitieve catharsis te vallen bij het laatste refrein.
Dat refrein vraagt, nee, smeekt om gescandeerd te worden. Een punt van herkenning voor iedereen die al eens gedumpt geweest is, een reden om nog eens terug te denken aan wat ooit had kunnen zijn. De stuwende kracht van melancholie is nooit duidelijker geweest.
Van horen zeggen trouwens dat de rest van die EP even goed is. We zullen het binnenkort te weten komen.
Website / Facebook / Twitter / Instagram
Wow. Zeer knap!