De liefhebbers van de betere pop punk keken al maanden uit naar het concert van Sum 41 in AB. Het was alweer van 2010 geleden dat de band nog eens in een Belgische zaal te zien was. Nadat frontman Deryck Whibley door overmatig drankgebruik de band in 2012 even “on hold” zette, was het dus een blij wederzien. Vorig jaar verscheen hun zevende plaat 13 Voices en die stelde de band uitgebreid voor in de AB met maar liefst zes songs uit die plaat. Het resultaat was een stevig concert waarin rust nergens te bespeuren was en energie de bovenhand nam.
Opener van de avond was Hollerado, een Canadese indie rock band. De landgenoten van Sum 41 deden erg hun best om een stevige set te brengen maar slaagden daar in het begin toch allerminst in. Ze brachten te softe songs om het publiek echt warm te maken. Uiteindelijk sloeg in het midden van de set de sfeer om en brachten ze meer gitaarsolo’s. Het gevolg was een opgehitst publiek dat zich helemaal kon vinden in die strakke muziek van Hollerado. Toffe band maar het mag net iets eerlijker als je het ons vraagt.
Veel twintigers en dertigers waren duidelijk van plan om wat jeugdsentiment te herbeleven op deze internationale vrouwendag. De vrouwen hadden duidelijk andere plannen want het merendeel van de zaal bestond uit mannen. Die hielden zich geen moment rustig en begonnen van in het begin als wilden in het rond te springen en duwen. Het testosterongehalte was dus hoog. Wanneer Sum 41 met een bombastische intro, die onder meer verwijzingen naar AC/DC en Beastie Boys bevat, het podium betreed, gaat het er nog wel rustig aan toe. De band wil het publiek duidelijk eerst wat naar hun hand zetten om daarna met “Fake My Own Death” een eerste circle pit in gang te zetten. Lang duurt het niet vooraleer de volledige AB in een reusachtige moshpit verandert.
Al snel passeert met “The Hell Song” een eerste hit en met “Over My Head (Better Off Dead)” houden ze het tempo strak. Wat meteen opvalt is hoe stil de microfoon van de frontman staat. Hij verzuipt in luide instrumenten en het zorgt er voor dat je de lyrics enkel hoort door het meezingend publiek. Gelukkig krijgt het oog ook wat want met een strakke podiumopstelling is het leuk om naar de band te kijken. De belichting doet zijn werk uitmuntend en laat bij de snellere gitaren de juiste sfeer zien. Spektakel krijgen we ook bij “Underclass Hero” waarbij er ballonnen in het publiek worden gegooid, het kind in ons wil ook wat. Ook Whibley weet geen blijf met zichzelf en rent als een ongeleid projectiel rond op het podium.
Het is mooi om te zien dat hij zich weer amuseert en dat zegt hij ook. Hij bedankt de sumfamilie meermaals voor de steun tijdens zijn moeilijke periode. Met “War” brengt hij dan ook een gevoelige song over zijn gevecht met drankproblemen. Een emotioneel moment dat al snel doorbroken wordt door “Motivation” wat eindigt met een metaloutro. Het stevigere gitaarwerk is de band duidelijk niet vreemd want Whibley benadrukt steeds opnieuw hoe veel ze van dat genre houden. Het resulteert telkens opnieuw in een strakke gitaarsolo van gitarist Dave Baksh. Die man weet duidelijk hoe hij zijn gitaar moet bespelen want wat hij er allemaal uit sleurt is toch wel indrukwekkend. Metal en punk gaan bij Sum 41 perfect in interactie en het gaat zelfs zo ver dat er op een bepaald moment een stukje “Paranoid” van Black Sabbath aan bod komt. “Grab The Devil By The Horns And Fuck Him Up The Ass” uit de debuutplaat is het toonbeeld van hoe stevig de band kan gaan. Het publiek vindt het geweldig en blijft zichzelf geven bij iedere song.
Ondanks al die stevige songs, ontbreekt er ook wat in de set. Het nodige gevoel is ver te zoeken waardoor er nooit echt een diepe band ontstaat tussen publiek en band. De band neemt hun concert en zichzelf iets te serieus. Soms wordt er ook te veel gepraat tussen de songs door waardoor de schwung wat uit de show verdwijnt. Bij “Walking Disaster” probeert hij het publiek te betrekken door hen te vragen de lampjes op hun gsm aan te steken om zo de zaal op te lichten. Het resultaat is hemels en ook de song klinkt zeer strak. Sum 41 heeft duidelijk nog een verrassing in petto en in de outro van “Makes No Difference” verplaatst Whibley zich naar de achterkant van de zaal om daar het nummer af te ronden en het gevoelige “With Me” te spelen. De fans achteraan zijn er even niet goed van dat hun idool nu zo dicht bij hen staat, een moment dat ze nooit willen zien eindigen.
Het gebeurt toch en na zijn momentje achteraan keert hij terug om de drummer een momentje te geven. Hij verzorgt een drumsolo die misschien iets te lang duurt waardoor de energie helemaal verdwijnt uit de show. Tegelijk is het ook een goeie zet want wanneer de band terugkeert, lijkt het alsof ze herboren zijn. Een beetje herrezen zoals het skelet dat bij “No Reason” verschijnt. Met een cover van “We Will Rock You” die ze in hun eigen punkrock kleedje steken en hits “Still Waiting” en “In Too Deep” komt de set tot zijn eind. Plots is iedereen weer mee met de band en ontstaan weer verschillende moshpits. Het publiek zingt opnieuw luidkeels mee en springt bijna de benen van hun lijf.
Whibley keert helemaal alleen terug op zijn piano. Hij speelt met “Crash” nog een emotioneel nummer en het valt meteen op dat zijn stem niet zo toonvast blijkt te zijn. Misschien hebben die luidere gitaren dan toch een goeie reden. “Fat Lip” blijkt daarna nog steeds een publiekslieveling. Zelfs de kalmste personen uit het publiek gaan nu helemaal wild en het bier vliegt in het rond. Sum 41 weet hoe ze moeten knallen en geven ons zelfs nog een tweede bisronde. Daar duikt nogmaals die befaamde metal op, maar ze kleden zich er ook naar. Met lange haren en foute kledij doen ze denken aan een hairmetal band zoals Guns ‘n’ Roses. Het is grappig en samen met die kleren eindigen ze de set op “Pain For Pleasure”, jammer dat ze voor zo’n kort liedje zo’n kledijswitch doen.
Met een lach op ons gezicht en bier in het haar verlaten we de zaal. Sum 41 weet nog steeds als geen ander hoe ze een strakke show moeten neerzetten al had het hier en daar misschien wat strakker gemogen. De band blies ons niet helemaal omver maar bracht wel een leuke set vol hits en nieuwe songs die zeker ook te smaken vallen. We voelden ons welkom als familie van Deryck Whibley en hopen dat hij ons binnenkort nog eens uitnodigt op zijn familiefeestje.
Setlist:
1. A Murder of Crows
2. Fake My Own Death
3. The Hell Song
4. Over My Head (Better Off Dead)
5. Goddamn I’m Dead Again
6. Underclass Hero
7. Screaming Bloody Murder
8. Breaking the Chain
9. War
10. Motivation
11. Grab the Devil by the Horns and Fuck Him Up the Ass
12. We’re All to Blame
13. Walking Disaster
14. Makes No Difference
15. With Me
16. The Fall and the Rise
17. No Reason
18. We Will Rock You (Queen cover)
19. Still Waiting
20. In Too Deep
Bis:
21. Crash
22. Pieces
23. Welcome to Hell
24. Fat Lip
Bis 2:
25. Pain for Pleasure
