Blonde Redhead mag zich met meer dan twintig jaar op de teller en verschillende stilistische veranderingen een geliefde cultband voelen. Het was echter al een tijdje geleden dat we dit trio live aan het werk konden zien. Dit maakten ze dubbel en dik goed door maar liefst drie optredens te voorzien in ons land om hun nieuwe EP 3 O’Clock voor te stellen. Wij gingen kijken naar de eerste stop in de Brusselse Botanique. De fans anticipeerden de terugkeer volop, want de zaal was volledig gevuld. Ze werden bijgevolg getrakteerd op een verrassende en meeslepende prestatie.
De Antwerpse band Echo Beatty leek wel de gedroomde opener te zijn voor Blonde Redhead. Beide bands hebben namelijk iets gemeen; ze creëren een sound die ze helemaal hun eigen maken. De drie leden vullen elkaar perfect aan en weten zo een duistere sfeer neer te poten. Zangeres Annelies wist beklemmende vocalen te brengen onder begeleiding van haar karakteristiek gitaarspel. Jochem gaf de songs dan weer extra textuur en dynamiek op unieke wijze. Gewapend met strijkstokken en zelfgebouwde instrumenten bracht hij allerlei unieke geluiden voort. Een perfecte combinatie die gedragen werd door Louis’ strak drumwerk. Muziek die de ene keer claustrofobisch klonk en de andere keer vol ruimte. Een geslaagde opener die gesmaakt wordt door het publiek is altijd een prachtig gegeven.
Nadat de volle Botanique met spanning en enthousiasme zat te wachten, opende Blonde Redhead de set op een gracieuze manier. Een troebele intro verhulde langzaam maar zeker de melodie van “Falling Man”. Een hoogtepunt in hun repetoire en een song die tevens tot een vaste waarde in hun sets is geëvolueerd. Een opvallende keuze als opener, maar wel één die de toon gemikt zet. Uit een dromerige sfeer werden we met snerende gitaarlijnen, forse basgitaar en rake drums met beide voeten op de grond gezet. Voeg daarbij de verscheurende zang van Amedeo Pace (tweelingsbroer van Simone Pace, de drummer) toe en het wordt een nummer dat je meteen in het optreden sleept. (“Try to re-imagine me / and I’ll re-invent myself / Still I remember scenes / of when you looked at someone else”). Het ruwe kantje aan die dromerigheid is historisch gegroeid. In hun beginjaren waren ze gefocust op noise rock, maar vanaf hun album Misery Is A Butterfly kwamen er meer dream pop-invloeden bovendrijven. Mooi dat ze hun noise rock roots nooit verloochend hebben. Het maakte van “Falling Man” een mooie samenvatting van wat er ons te wachten stond.
Na het pompende “Bipolar”, waar het drietal naar hartenlust zichzelf ontplooiden in hun muzikale stijl, was het tijd voor een nieuw hoogtepunt. Op het Oosters klinkende “Elephant Woman” trad de uiterst elegante zangeres Kazu Makino op de voorgrond. Dit nummer lijkt wel een wereld op zich. Toen Kazu met niets meer dan een microfoon en haar uniek stemgeluid de emotie van dit lied in onze harten dreef, werd ons iets heel duidelijk. Blonde Redhead heeft zoals vele bands de gave om dromerige muziek te creëren, maar waarin zij zich onderscheiden is dat hun nummers tastbaar zijn, nooit vervliegen en diep tot je binnen dringen. Zoals een lucide droom als het ware.
Het trio bleef verder inspelen op dit elan. “Mind To Be Had” greep je langdurig bij de keel dankzij de hangende gitaarlijn die losjes, maar zeker de zang van Amedeo volgde. Deze unisolo gaf een bezwerend effect bovenop de repetitieve instrumentatie. Dit nummer uit Barragán volgde dan mooi op uit de single van dit album, “No More Honey”. Deze song klonk op plaat meer als een ode aan My Bloody Valentine door de warme vervormde gitarenklanken die rondgeslingerd werden. Tijdens het optreden viel het echter op dat de band dit beter in zijn context kan plaatsen.
De meeste melancholie was terug te vinden in de gloednieuwe nummers. “Where Your Mind Wants To Go” en “3 O’Clock” brachten een vorm van deugddoende traagheid en bedachtzaamheid in de mix. Een vervaagd contrast van nostalgie en vooruitkijken, vermoeidheid en hoop. Deze songs wisten ons al te overtuigen op de EP die dit weekend uitkwam. Nu zijn ze vereenzelvigd met het repetoire van Blonde Redhead.
Naarmate het drietal de draad terug oppikte, steeg de energie in de set. Het hoge tempo van “Dr Strangeluv” bracht vaart in het concert. Rond dit moment kwamen de leden ook los. Het is duidelijk dat ze veel ervaring hebben. Hun muziek mag intiem en introvert zijn, maar ze drukken zich evenzeer uit in hun grootse bewegingen. Ze gaan volledig op in de muziek en zien het podium als hun territorium. Wild zijn ze niet, wel heerlijk beredeneerd en bedachtzaam.
Na een laatste rustpunt, een instrumentale sectie (waarbij Kazu’s en Amedeo’s gitaren als golfjes over elkaar gleden) en het abstracte “Dripping”, kon het einde losbarsten. Knaller “Spring and By Summer Fall” was één rechte lijn naar een finale. Deze publiekslieveling was volle vaart vooruit met shoegaze-invloeden die ze binnen hun eigen stijl kadreren. Gaan en niet meer terugkijken.
Tijdens de bisronde werden we nog wat getrakteerd op de klassieker “23”, wat de toeschouwers in volledige extase bracht. Nog eens een moment waar Kazu zich ten volle als dynamische frontvrouw kon bewijzen. Zo dynamisch, dat ze duidelijk uitgeput leek. Een mooi moment om over te gaan op twee nieuwe nummers die terug wat rust brachten. Stilte voor de storm want de speelse klassieker “Equus” zorgde voor een moment waar het publiek voor een laatste maal een flinke dosis energie over zich heen kreeg.
Blonde Redhead bevestigde waarom de Botanique volledig uitverkocht was door trouwe fans. Ze zijn na al die jaren nog steeds dat uiterst sterke trio dat iets in beweging kan brengen in het innerlijke van de luisteraars. Dromen en fantaseren zonder het contact met de werkelijkheid te verliezen.
Voor wie deze band nog live aan het werk wilt zien is het nog niet te laat! Blonde Redhead speelt op woensdag 8 maart in De Kreun in Kortrijk. The Girl Who Cried Wolf zal daar naar alle waarschijnlijkheid ook een sterk voorprogramma brengen.
Setlist
Falling Man
Bipolar
Elephant Woman
Mind To Be Had
No More Honey
Where Your Mind Wants To Go
3 O’Clock
Doll Is Mine
Dr. Strangeluv
Dripping
Spring and By Summer Fall
23
Give Give
Golden Light
Equus
