Het is altijd uniek om een artiest aan het werk te zien die een nominatie voor een Grammy kreeg. Als je dan nog eens de kans krijgt om dit te doen in de Botanique, blijven wij zeker niet thuis. Eind september 2016 kwam het project van Scott Hansen uit met de vierde plaat Epoch. Hiervoor kreeg de man een nominatie voor beste elektronische album op de Grammy’s. Niet de minste referentie dus, als je weet dat Flume deze won. Voor het eerst sinds twee jaar speelde hij ook weer met zijn liveband Tycho op Belgische bodem en daar moesten we gewoon bij zijn.
De Orangerie is goed volgelopen voor het uitverkochte concert van de man uit San Fransisco. Nog voor de show begint, kan je al tot rust komen met dank aan een reusachtig beeld van enkele besneeuwde bergen. Samen met zijn drie bandleden komt hij onder een rode gloed het podium op. Met “Glider” starten ze met de opener van hun laatste worp. Er blijft nog even een winterse sfeer met op de achtergrond allerlei sneeuwtaferelen. Muzikaal begint de hitte al op te stijgen en voel je de zon opkomen. Tycho speelt eerst enkele zwoele beats om daarna via zijn typerende natuurgerichte klanken het concert een warme sfeer te geven.
De sneeuw verdwijnt en de zon komt in de plaats. Wat we nu te zien krijgen, zijn beelden van de zee, het strand en de ongerepte natuur. Maar al snel schiet hij de lucht in want met “Division” gaan we buiten deze wereld. Tycho brengt ons via zijn instrumentale muziek in hypnose. Dit komt door de manier waarop de muziek overkomt. Het is rustgevend maar bevat tegelijk de kracht om je mee te nemen op avontuur. Dat avontuur is buitenaards en vooral fascinerend. Met enkele krachtige gitaren doormengd met repetitieve synths die zich in je hersenen nestelen, heeft hij het publiek van bij het begin mee. Ze zweven mee op de etherische geluiden en gaan mee op avontuur. Soms neigt het wat naar post rock, andere keren gaat het dan weer de ambient richting uit maar het blijft meeslepend.
De hypnose van Tycho is iets waar we ons iedere dag in willen bevinden. Voor even geen oorlog, geen ruzie, geen problemen maar enkel liefde en wondermooie muziek. Tycho brengt maar liefst zeven nummers van zijn nieuwe plaat, die iets minder energie bevat dan zijn vorige albums. Dit zorgt er voor dat het concert zich vooral focust op rust. Even verdwijnt de chaos van het dagelijkse leven en komen we via meditatie tot bezinning. Meer dan zijn muziek heeft Tycho dan ook niet nodig. Hij neemt ons mee naar waar hij wil en doet dit op de zachtste manier die er maar bestaat.
Zijn nummers bouwen telkens op naar een apotheose en dat zorgt soms voor euforische uitroepen in het publiek. Neem bijvoorbeeld “Awake”, dat begint erg klein met een subtiele gitaar waarna een andere melodie invalt. Uiteindelijk komen daar nog gradueel synthgeluiden bij om daarna via de drum een krachtige song te krijgen. Naarmate de song vordert, komen er ook meer geluiden in om op het einde helemaal los te gaan. De drummer bepaalt het tempo en of het nu snel of traag gaat, je gaat er helemaal in mee. Het zorgt ervoor dat iedere song zijn uniek voorkomen heeft en zijn eigen verhaal vertelt zonder lyrics.
Tycho zet de mensen een spiegel van de wereld voor maar dan op een positieve manier. Via de beelden achter hem toont hij de schoonheid van de natuur en dankzij zijn muziek geloof je het ook. Het klinkt allemaal zo eerlijk en zo natuurlijk dat het lijkt alsof je even in de grand canyon bent of in de woestijn ligt te rusten. We drijven weg naar een wereld vol rust en dit vol overgave. Iedere song is een andere bestemming maar het is altijd een bestemming van kalmte. “L” is nog zo’n pareltje dat meer op het einde komt. Het lijkt alsof een alarm afgaat maar in plaats van te irriteren, streelt het onze oren.
Na twaalf nummers eindigt hij met “Epoch”. Een epische outro doet ons zelfs een klein beetje springen. De beats penetreren het oor en de bassen gaan door merg en been. Iets minder dan een uur speelde hij, maar langer moet zoiets ook niet duren want dan zou je helemaal van de wereld zijn. Even zijn we terug bij de realiteit tot hij zijn bisronde inzet met “Receiver” het stilste en breekbaarste nummer van de avond. Scott zet zich voor de gelegenheid even achter een piano en brengt een luchtig geluid voort. De zaal droomt weg en ziet enkel sterren voor zich. Sterren die we spontaan beginnen tellen en zo dommelen we bijna in.
Rustgevender dan dit kan het niet worden dus knalt hij de set op zijn eind met “Montana”. We laten ons nog een laatste keer meedrijven op de basgitaar en voelen de hoge synths ons liefdevol omarmen. We willen hier nooit meer weg, geef ons dat geluk! Toch komt de set op zijn eind en we zijn ervan overtuigd dat iedereen na deze show positiever in het leven zal staan. Tycho brengt een boodschap over met zijn muziek: geniet van het leven en probeer alle schoonheid te tonen en te zien.
Setlist
1. Glider
2. Division
3. A Walk
4. Rings
5. Awake
6. Source
7. Apogee
8. Horizon
9. PBS
10. Hours
11. L
12. Epoch
Bis:
13. Receiver
14. Montana
