Gisteren trapte Maggie Rogers in Brussel haar eerste Europese tournee af met een concert in de AB Club. Onze Beer was erbij, danste de voeten van onder het lijf, en ging goedgemutst naar huis.
Zelfs een stormwind kan ons niet tegenhouden als er goede muziek op het menu staat. We komen dan ook extra vroeg aan in de AB om voorprogramma Mosa Wild aan het werk te zien.
De Britten brachten enkele maanden geleden een eerste nummer uit, ‘Smoke’, waarbij meteen hun erg volwassen stijl opvalt. Songschrijver Jim Rubaduka huppelt rond over het podium en probeert bijna elk instrument eens uit. Het is een teken aan de wand voor een band die nog een beetje naar een eigen stijl aan het zoeken is. Live valt vooral op dat de band voorlopig nog op enkele paarden wedt. De nummers gaan van laidback atmosferische gitaarpop tot springerige stadionrock. Telkens valt wel op hoe hard de band kan grooven, met een sleutelrol voor drummer Charlie Campbell, die gebroken ritmes afwisselde met vlammende treffers. Terwijl hij sample na sample de zaal instuurt, haalt gitarist Alex Stevens de vreemdste, zweverigste klanken uit zijn instrument. Mooi om te zien.
Het was hun eerste Belgische concert, en dat was er aan te merken. De band was uitzonderlijk vriendelijk en strooide de dankjewels zowel in het Engels als in het Frans in het rond. Hun korte, krachtige set overtuigde alvast deze Beer.
Tussen de concerten door gooit de huisdj beats in de zaal, die de Club al snel meer doet lijken op een duistere raveparty in plaats van een concertzaal.
Het perfecte decor voor de muziek van Maggie Rogers, die samen met haar band stipt op tijd het podium opklimt. Vorig jaar werd de jonge Amerikaanse op slag wereldberoemd toen ze Pharrell tot tranen dwingde met het prachtige “Alaska’” een folksong die ingenieus wordt verwezen met diepe subbassen en retrosynths. Maar is ze de hype ook waard?
Het concert opent zoals haar debuut-EP Now That The Light Is Fading met krekelgeluiden en het o zo prachtige “Color Song”, dat hier een extra kale uitvoering krijgt. Binnen de minuut tovert ze enkel met haar stem de Club om tot een muisstil feeëriek bos. De timide folkie in haar houdt het echter niet lang vol. Wanneer de rest van de band haar vervoegt, ontvouwt Maggie zich als flamboyante raver.
Het is net die tegenstelling die de rest van het concert de teneur zal bepalen. Oudere nummers zoals “Little Joys” of de Neil Young-cover “Harvest Moon” klinken zowel kleinschalig en intiem als groots en allesomvattend. De band vormt de ruggengraat waarboven Rogers mag freewheelen en waardoor ze volledig zichzelf kan zijn. Extra credits voor de synthspeler, die mits een beetje spieren, een arrogantere blik en een akoestische gitaar zo kan doorgaan voor Ken uit Temptation Island.
“Better” wordt tot de ware essentie herleid. Een pracht. Het publiek ontdooit, en Rogers is zichtbaar aangedaan. ‘I love you!’ schreeuwt iemand vanop de eerste rij, waardoor je haar zag blozen tot op de laatste rij. “On+Off” zorgt voor een eerste herkenningsapplaus, maar de ultieme kers op de taart is uiteraard “Alaska”. Nog één keer gaat ze op wandel, zingt zich de ziel uit het lijf. Het publiek is volledig mee en schreeuwt om meer. Zieltjes gewonnen, taak volbracht.
Het is de eerste keer dat ze buiten de VS optreedt met haar nieuwe muziek. 45 minuten lang beweegt Rogers in een eigen universum. Dat universum gaat vanaf nu Europa veroveren, en bij uitbreiding de wereld. Vrijdag 30 juni staat de folknimf op Rock Werchter. Benieuwd of ook daar de intimiteit van haar nummers tot recht komen. Eén ding is zeker: wie er gisteren bij was in de Club, heeft een uniek concert gezien.
