LiveRecensies

The Chainsmokers @ AB: Roken is dodelijk eentonig

LiveRecensies

The Chainsmokers @ AB: Roken is dodelijk eentonig

De populariteit van het EDM dj-duo The Chainsmokers schoot het voorbije jaar de hoogte in. Ze beheersten de hitlijsten met onder meer “Roses”, “Don’t Let Me Down” en “Closer” en stonden afgelopen zomer op talrijke festivalpodia. Hun concert in de AB was dan ook op enkele minuten uitverkocht, wat betekent dat om en bij de tweeduizend mensen gisterenavond naar Brussel afzakten om de mannen aan het werk te zien. Jammer genoeg trakteerden ze dat publiek niet op een dik feestje met vele meezingers, maar wel op een zwakke en zichzelf herhalende set.

Het publiek – dat verrassend genoeg niet hoofdzakelijk uit 18-jarige meisjes bestond – had er nochtans zin in. Alex Pall en Andrew Taggart worden onder luid gejuich onthaald, iedereen is klaar om te dansen en zijn longen leeg te schreeuwen. De opener wordt een remix van “Closer” die al snel het tempo opbouwt en uiteindelijk ontploft in een eerste climax, vanzelfsprekend begeleid door rookkanonnen die ook voor een eerste keer tot ontploffing komen. Op het begin van de set werkt zo’n opbouw uitstekend, maar helaas werden we om de paar minuten op exact dezelfde manier gestimuleerd om uit de bol te gaan en had het op den duur het tegenovergestelde effect.

Na een kwartier is het duidelijk hoe de show in elkaar zit. Taggart en Pall laten de ene remix na de andere los op het publiek. Ze overspoelen ons met trapbeats en drum & bass, afgewisseld met fragmenten uit bekende nummers en af en toe een van hun eigen hits. Deze worden zonder meer verkracht door opnieuw over te gaan in een climax waarin drum & bass de overhand krijgt. Door deze formule ononderbroken te hanteren, maken ze twee grote fouten: ze brengen te veel verschillende dingen door elkaar en steunen veel te weinig op de kracht van hun eigen singles. Het resulteert in een publiek dat er bij momenten lichtjes teleurgesteld en ongemakkelijk naar staat te kijken.

Maar de mensen zijn gekomen om te dansen en geven niet zo snel op. Er worden verwoede pogingen gedaan om toch het feestgevoel te behouden door op de hoogtepunten de lucht in te springen en mee te zingen als er dan eens iets herkenbaar door de boxen klonk. Met hun eigen singles “All We Know”, “Kanye” en “Roses” krijgen The Chainsmokers iedereen mee. Taggart zorgt voor enkele entertainende momenten door stukjes live te zingen bij “Closer” en “Paris”. Dat hij geen geboren zanger is, wisten we al langer (dat maakte zijn optreden op de MTV VMA’s pijnlijk duidelijk), maar hier bewijst hij niettemin dat hij een degelijke stem bezit. Gecombineerd met zijn looks is dat genoeg om het publiek toch een beetje te doen zwijmelen.

Voorts vallen we van het ene genre in het andere, zo horen we onder meer fragmenten uit “Mr Brightside” (The Killers), “What’s My Age Again” (Blink 182), “Sweet Nothing” (Calvin Harris & Florence Welch), “Put In Work” (A$AP Ferg), “Under The Bridge” (Red Hot Chili Peppers) en “Yellow” (Coldplay). Op zich goeie nummers, maar hier worden ze ingeperst tussen harde elektronische sounds en gaat het effect totaal verloren. De hele set is een beetje een verwarrende mix van elementen en het lijkt alsof The Chainsmokers niet kunnen kiezen wat ze nu precies willen brengen: dance, hiphop, rock, pop of toch maar drum & bass. Oké, het zijn dj’s en we wisten op voorhand dat ze lustig gingen remixen. Maar het was iets te veel van het goede en na een tijdje ook gewoon heel erg voorspelbaar (het observeren van de mensen op de balkons kon ons al snel meer boeien dan de muziek). En dat ze hun eigen hitsingles er als verplichte nummertjes tussen gooiden en na een minuut al weer lieten overgaan in iets anders, was een collectieve ontgoocheling.

Hadden we te hoge verwachtingen? Is het omdat ze er zelf niet veel zin in leken te hebben? Is het omdat de show niet op maat gemaakt is voor een zaal als de AB? Al deze zaken zullen er wel in meespelen, maar we houden in elk geval een zware teleurstelling over na dit concert. De succesformule die ze op hun hits hanteren, poppy dance-nummers die worden gecombineerd met een vrouwelijke zangstem en af en toe ook die van Taggart, kwam nergens in deze set terug. De interactie met het publiek werd tot een minimum herleid en we waren stiekem opgelucht toen “Don’t Let Me Down” het laatste nummer bleek te zijn.

Voor wie de jongens nog een kans wil geven: op donderdag 29 juni palmen ze de main stage van Rock Werchter in.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
InstagramLiveRecensies

Barry Can't Swim @ Ancienne Belgique (AB Club): Al kan hij wel vliegen

Vorig jaar bracht muzikant Barry Can’t Swim zijn debuutalbum When Will We Land uit. Hij zocht er de randjes van het housespectrum…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.