De Witloof Bar stroomde langzaam maar zeker vol met fans die van het concert van La Plage kwamen genieten. Deze Luikse band heeft er net twee optredens op zitten waarbij ze Saint-Antoine kwamen voorstellen. Op deze EP konden ze ons deze zomer al meer dan bekoren met hun frisse dromerige electropop. Nu was het tijd om te zien hoe dit live tot zijn recht komt.
La Plage zette de set rustig in. Zo rustig dat een groot deel van het publiek niet doorhad dat ze al begonnen waren. De opener was misschien juist iets te rustig en subtiel. De groep verhulde nog niet wat ze in hun mars hadden. Dit veranderde gelukkig al snel met een eerste hoogtepunt, “Egomaniac”. Hiermee ontblootten hun popkwaliteiten zich meteen. Terwijl de twee heren op hoog tempo wisselen tussen gitaar, samplers, synths en ander elektronisch gereedschap, brengt de zangeres de zachtste en zoetste zanglijnen. Hierbij zweeft ze met alle naturel tussen Engels en Frans, die laatste blijft toch de taal die het meest dromerig weet te klinken.
Het trio wist ook te bewijzen dat hun songs tot in de kern sterk zijn. In bijvoorbeeld “Windbreaker” kwam duidelijk naar voren dat hun werk niet veel tierlantijntjes nodig heeft. Het eenvoudige, soepele en dansbare gitaarwerk in combinatie met de sterke vocalen en subtiele elektronische instrumentatie was meer dan genoeg om te overtuigen. Toch gingen ze ook de sampler duchtig gebruiken. Ze bespeelden die intensiever naarmate de set vorderde. De vele onvoorspelbare geluidjes gaven het concert een grote speelsheid. Speelsheid die ook af te lezen viel op de gezichten en lachjes van de leden. Ondanks het rumoerige publiek en de lichte zenuwen wisten ze toch een dynamische uitstraling te geven.
Hoe meer het concert vorderde, hoe meer het een climax bereikte. La Plage had het sterkste materiaal voor het laatst bewaard. Saint-Antoine (onze persoonlijke favoriet), begon op relaxter tempo op de tonen van de zachte synths die we van hen gewend zijn. Plots broeide er iets tot een ritmisch dansbaar stuk waar kolkende melodieën de tonen van de dynamische zanglijnen de zaal in lanceerden. Het is die onvoorspelbaarheid wat La Plage onderscheidt van andere acts. Die onvoorspelbaarheid zit ook in hun nieuwe single “Romeo”, een nummer dat live beter werkte dan de studioversie. Het is een stuk voller dan hun meeste liedjes, maar weet tijdens het refrein een dreigende ontspanning te brengen. Een kenmerk dat contradictorisch klinkt, maar toch gerealiseerd werd gisteren. Meer van dat graag!
Tegen het einde toe kregen we ook Roda voorgeschoteld. Dit is het laatste nummer van de EP, maar dient daar eigenlijk als een korte outro. La Plage wist te verrassen door rond dit nummer te jammen. De remmen gingen wat los en het vatte exact samen hoe deze drie leden samenwerken. Ze spelen elk een even belangrijke rol, Nico heeft veel controle over de kern van de nummers en de beats, Loïc kleurt de muziek op met zijn sampler en gitaar en Flore brengt vocalen die hand in hand gaan met de muziek. Ze werken uitstekend samen waardoor ze vlotjes nummers kunnen omvormen naar een live setting.
Om af te sluiten kregen we nog “Jubilé” als bisnummer, een nummer waar Témé Tan aan meegewerkt heeft. Hij was er helaas niet, maar het trio wist perfect hun mannetje te staan. Ze hebben gisteren bewezen dat ze een sterk popconcert kunnen neerpoten dat rijk aan dimensie is. Bij La Plage is er plaats voor zowel dromen als dansen.
