Net als vorig jaar sloegen Raveyards en Trefpunt gisteren de handen in elkaar om een geweldig, gezellig Winterfeest op poten te zetten. Afsnis deed dit jaar voor het eerst mee in de organisatie. Met die extra kracht slaagde de organisatie net als vorig jaar met vlag en wimpel.
Wie er de vorige editie bij was kon het toen al beamen: dit was een concept waar nog lang over gepraat kon worden en waar nog veel potentieel in zat. De tweede editie van dit totaalspektakel oversteeg die verwachtingen ruimschoots, met dubbel zo veel bezoekers als vorig jaar. Dansende Beren liet ook eens hun snuit zien, en bracht verslag uit van de meest memorabele acts.
Met hun hartverwarmende songs zetten Joppe Tanghe en Joris Vergaert meteen de toon voor de rest van de avond. Naast het gezellige kampvuur kwam hun licht melancholische maar des te intiemere sound goed tot zijn recht, waardoor het publiek de volledige 10 minuten zijn adem wel moest inhouden. Zoals de bandnaam al doet vermoeden, slaagde ONS erin een soort groepsgevoel te creëren onder het publiek, die vervolgens als een kudde doorheen de muzikale wandeling zou trekken.
Bij café Afsnis kregen we een potje experimentele techno voorgeschoteld. Met een stem die klonk als een klok stroomden de dromerige vibes over de toeschouwers heen. Dit terwijl de drummer nu eens met strakke beats, dan eens met dynamischere jazzritmes er goed de pas in hield. Vooral onder de indruk van de capaciteiten van zangeres Charlotte Adigéry, die ons soms wat aan Coely deden denken, begaven we ons met een veelbelovend voorgevoel naar de kerk zelf.
Heerlijk beklijvend bracht Sophia, als een van de eersten van de avond, Leonard Cohen in de spookachtig verlichte Sint-Jacobskerk. Vanaf het moment dat ze haar eerste noot aansloeg, tot de laatste, was het muisstil in de hele kerk. Sophia verbaasde en verraste, van ons had haar concert gerust een uur mogen duren in plaats van 10 minuten.
Pieter-Paul Devos
Wie de frontman van Kapitan Korsakov en Raketkanon eens volledig uit zijn comfortzone wilde zien treden, diende zaterdagavond in de Sint-Jacobskerk te zijn. Pieter-Paul droeg zijn eerste nummer op aan zijn ex-lief en bewees meteen dat hij van vele markten thuis is door de mondharmonica in handen te nemen, wat hij met bravoure deed. Een beetje jammer van het rumoerig publiek, maar toen hij zijn tweede nummer inzette kreeg hij net als Sophia de kerk ook stil. Meer van dat!
Dijf Sanders, ook gekend van The Violent Husbands en Teddiedrum, stond helemaal alleen voor ons gisterenavond, achter een projectiescherm dat de nietsvermoedende omstaanders gedurende een kleine 10 minuten mee zou nemen op een gelukzalige trip van jewelste. Dat Dijf Sanders heel wat in zijn trukendoos heeft zitten, bewees hij gisterenavond. Op amper 10 minuten nam hij alle omstaanders mee met zijn geheel eigen mix van jazz en rock en kon op 10 minuten ruimschoots overtuigen. Zowel solo als met bands kan hij zich dus prima redden.
Wat krijg je als Ian Clement (Wallace Vanborn) op bas en Michèle De Feudis (Horses on Fire) op synths de handen in elkaar slaan met een dijk van een drumster? Dan krijg je – volgens hun Facebookpagina – een powerhouse trio, en dat was niet gelogen. Hard, no-nonsense en rechtdoor; de beste manier om hun doortocht te beschrijven. Ze hadden dan wel kattenoren aan, maar we raden toch aan om dit trio niet zonder handschoenen aan te pakken. Spijtig genoeg viel de PA hier wat door de mand, vanwege de overkill aan basfrequenties, maar los daarvan kregen we wel twee sterke songs voorgeschoteld. Afgezien van enkele schoonheidsfoutjes een meer dan geslaagd eerste optreden dat naar meer smaakte.
Raveyards (François) Solo
Het Winterfeest van Ghost gaf aan verschillende artiesten de gelegenheid om uit de huid van hun band te kruipen en andere muzikale oorden te gaan opzoeken door middel van een solo-act. Dit keer was het aan de beurt van François, die normaal in Raveyards achter de synths vertoeft. In zijn 8 minuten durende trip kon je klankkleuren van onder meer Amenra en Bon Iver terugvinden. Het ene door de sinistere, donkere vibe, waarschijnlijk ook dankzij de natuurlijke reverb van de Sint-Jacobskerk. Het andere door de verrassend breekbare vocals en de zweverige percussie. Deze set mocht gerust drie keer zo lang duren, wat niet van alle acts kan gezegd worden.
Hoe je een volledig plein kan inpakken met maar twee nummers bewezen de jonge wolven van Steak Number Eight. Overal in het publiek werd in toenemende mate goedkeurend geheadbangd en met veel bewondering gekeken naar het viertal uit Wevelgem. Steak zette een allesverschroeiend Gravity Giants in, en sloeg vriend en vijand met verstomming. Daarna volgde een sterk uitgerekte versie van hun Return of the Kolomon, waarmee ze hun publiek met een goedgemikte knaller naar de volgende act doorstuurden.
Na het eerder zwakke No Control, was het de beurt aan de band Raveyards, die tevens mee in de organisatie voor dit evenement zaten. De Gentse band rond leden van de Subs, Brutus en Steak Number Eight zette een trippy set neer, bijgestaan door het ingenieus gebruik van enkele zwevende projectieschermen en een daarbij horende dijk van een lichtshow. Als er een moment was waarop je je helemaal kon laten gaan, was het wel tijdens de set van Raveyards. Snoeiharde bassen, opzwepende vocals en een indrukwekkende ritmesectie tilden het geheel naar een hoger niveau, en zetten tien minuten pure klasse neer.
Een van de meer bevreemdende acts van de avond was toch wel Onmens. Een amalgaam van avant-gardistische dikke bassen en een halfnaakte crowdsurfende zanger zette op de laadklep van een container een bevreemdend geheel neer, dat ons toch eerst eens deed fronsen. Desalniettemin bleek dit wel één van de enige acts te zijn die het publiek binnen zo’n korte tijd meekreeg. Dit tweemansleger is misschien niet aan iedereen besteed, maar hun repertoire komt wel volledig tot zijn recht op locaties als deze. De laadklep heeft het maar net overleefd, net zoals wij.
Nietsvermoedend schoven we aan bij Café Afsnis, voor een van de laatste bands van de avond. Vreemd genoeg stond er een rare kerel op het podium te brullen dat de politie was langsgeweest en dat hij echter nog geen noot gespeeld had. Even later bleek deze rare kwibus de volgende act te zijn, en wát voor een. Energieke indianenmuziek is nog de beste manier om het geheel te bestempelen, en de sfeer zat er dik in! Zelfs na het sneuvelen van zijn microstatief bleef deze One Man Party lustig doormeppen op zijn drums alsof het niks was. Voor ons dé verrassing van de avond.
Fulco Ottervanger
Als afsluiter mochten we genieten van pianist Fulco Ottervanger (Stadt, BeraadGeslagen) die zich mocht uitleven op het enige echte orgel van de Sint-Jacobskerk. Hij bespeelde het magistrale orgel op een manier waarop het waarschijnlijk nog nooit bespeeld was geweest. Een heerlijk contrast tussen zijn experimentele insteek en de monumentaliteit van het orgel en het gewelf erboven. Het leek bijna alsof de marmeren engeltjes met ontzag hun ogen afwendden van Fulco’s heidense speelstijl. Het stuk hield van begin tot eind je aandacht krampachtig vast, en liet je als toeschouwer met een (doelbewuste?) anticlimax achter. Maar een ruwe diamant laat je soms beter ruw, niet?
