Acht verdiepingen en welgeteld 106 trappen hoog hield platenmaatschappij PIAS een showcase van hun gecontracteerde artiesten. Kortom een nieuwe editie van de PIAS Nites. Het dakterras van de Beursschouwburg in Brussel vormde een mooi decor voor de ietwat eclectische line-up. Van pure onversneden Japanse pop, over zwoele beats tot Beatlesque britpop.
Voor de Parijse band Royaume betekende deze PIAS Nites hun eerste concert op buitenlandse bodem. Een primeur voor het Belgische publiek en dat kan meteen ook verklaren waarom ze er wat onwennig bij stonden. Zangeres Yumi, getooid in een Japanse kimono, en gitarist Moon Boy, met hoed, leken zo uit de Parijse modeweek ontsnapt. “Style over substance,” denk je dan. En toegegeven, Royaume’s sound klinkt gelikt en af, toch missen ze nog net dat tikkeltje extra. Misschien kan een extra pianist wel helpen, want met synths en piano van een tape had hun show soms wat weg van een veredelde karaoke. Dat kan ook tof zijn, en dat was het ook, maar Royaume moet toch nog wel wat stappen zetten om echt potten te kunnen breken.
Dat er al veel over de soloprojecten van de mannen van Balthazar is geschreven, is een sterk understatement. Nu de platen van Warhaus en Zimmerman al enkele maanden oud zijn, steekt co-frontman Jinte Deprez ook zijn neus aan het venster. Gisteren lostte hij nog maar een tweede single van een nog te verschijnen debuut. Maar dat Jinte, excuseer, J. Bernardt niet al die tijd stil heeft gezeten, was meteen duidelijk. Samen met een drummer en toetsenist brengt hij muziek die heel wat verder van Balthazar staat dan zijn collega’s. Zelfs fysiek lijkt Jinte Deprez te lijken transformeren in een Vlaamse versie van Chet Faker: die baard, dat achterovergekamde haar en die fijne danspasjes. Het klopte allemaal.
J. Bernardt speelt slechts vijf nummers op een dik half uur. Het openingsnummer bouwt lekker op met gitaar- en stemloopjes en ontspoort pas helemaal op het einde. Het enige nummer dat het publiek al kende (eerste single “Calm Down”) werd meteen als tweede nummer gespeeld. Wie vermoedde dat J. Bernardt daarmee meteen zijn beste pijlen verschoten had, kreeg ongelijk. Want hoewel “Calm Down” een heerlijk brokje elektrosoul was, blijkt dat het slechts een opstapje was. De rest van zijn nummers zijn zo mogelijk nog beter. Ook zijn nieuwste single “The Other Man”, die volgens Deprez te lang is voor een single, danst lekker weg. De live versie is zo mogelijk nog een tikje langer, maar niemand die dat erg vind.
Dat Balthazar een vat vol talent was, wisten we al. Dat er na Warhaus en Zimmerman een derde voltreffer zit aan te komen, konden we alleen maar hopen. J. Bernardt bevestigde niet alleen onze vermoedens, hij oversteeg ze met hopen. Laat die debuutplaat maar komen!
Met hun beatleskapsels en nauwe t-shirts lijken de jongens van Temples zo weggelopen uit de jaren 60. Dat ze hun muziek dan ook nog eens laten inspireren door diezelfde Beatles, Tame Impala’s en andere psychedelische bands maakt het er voor een muziekjournaliste ook niet makkelijker op om niet te vervallen in veel gebruikte platitudes over het genre. Een veel gehoorde kritiek op de muziek van Temples is dat ze te veel kopiëren en te weinig inspireren. Fout, vinden wij. Want je kan wel stellen dat de sound van Temples weinig origineel is (geheel terecht overigens), de heren uit Kettering, England weten wel perfect hoe je steengoeie songs schrijft.
Openen met “Colours To Life” en “A Question Isn’t Answered” is toch wel binnenkomen door de grote poort. En als je even later er nog achteloos “Keep In The Dark” en “Sun Structures” kan tegenaan gooien zonder al je beste troeven op tafel te leggen, dan kan je wel concluderen dat Temples een heel puik debuut heeft afgeleverd. Dat debuut Sun Structures (uit 2014) zou die avond zowel een sterkte als een zwakte blijken. Want wie hoopte om wat nieuwe nummers te horen uit het aankomende nieuwe album Volcano zal toch van een kale reis terug thuis komen. We hoorden naast de twee singles “Certainty” en “Strange Or Be Forgotten” slechts één echt nieuw nummer, dat dan wel al vaak live gespeeld werd. Temples speelde liever op veilig en bleef bij de vertrouwde nummers. Op zich niets mis mee, maar daardoor ontbrak er wat spanning en verassing in de set.
Over die nieuwe nummers kunnen we kort zijn. Ze zijn goed. Voor sommige fans is het even wennen omdat er hier en daar wat synths aan te pas komen, maar live passen de nummers perfect in het plaatje en zorgen ze zelfs voor wat welkome afwisseling. Toch werd duidelijk dat Temples klaar is om een stapje hoger op te zetten. Hun nummers klonken potiger, steviger en perfect afgesteld op grotere zalen. Om meer van het nieuwe album te horen zal het wachten zijn tot 3 maart, of je zal ze wellicht wel kunnen meepikken op een of meerdere festivals deze zomer. Niet te missen volgens ons!
Setlist: Colours To Life/A Question Isn’t Answered/Roman Godlike Man/Sun Structures/Keep In The Dark/Move Like The Season/Certainty/Ankh/Mesmerise//Strange Or Be Forgotten/Shelter Song//
