Als advertenties ons ooit iets echt belangrijks hebben opgeleverd, dan is het wel dat de Sony Bravia reclame ons in 2005 introduceerde aan José Gonzalez. Wereldwijd zullen er wellicht meer zieltjes dan televisies verkocht zijn aan de sympathieke Zweed. Dat “Heartbeats” dan ook fungeerde als hoogtepunt in zijn set was niet meer dan normaal. Zelfs twaalf jaar later zit er nog geen smet op Gonzalez’ recept van intieme folknummers op een Spaanse gitaar, dit keer bijgestaan van het twintigkoppig Göteborg String Theory orkest.
Een kwartiertje te laat stapte Gonzalez samen met het volledige orkest het podium op. Het luide en enthousiaste applaus maakte toen plaats voor stilte. Een minuut lang. Het publiek schuifelde wat ongemakkelijk op hun stoelen, maar eens het orkest inzette, smolt dat gevoel weg en kwam er bewondering voor in de plaats. De instrumentale en gevoelige intro ging naadloos over in “Every Age”, niet toevallig de eerste single van zijn ‘nieuwe’ plaar Vestiges & Claws, die ondertussen ook al meer dan een jaar oud is.
Enkele jaren geleden (in 2011 meer bepaald) trok de Spaans klinkende Zweed al eens op tournee met The Göteborg String Theory en wie ze toen zag, kan eigenlijk net zo goed de recensie van dat optreden eens herlezen. Enig verschil met toen is dat er ondertussen heel wat nieuwe nummers in een barok jasje zijn gegoten. Toch werden de meeste uptempo nummers gespaard voor de bisronde. En als je “Leaf Off/The Cave”, “Let It Carry You” en “Stories We Build, Stories We Tell” na elkaar hoort, kun je niet anders dan gelijkenissen horen. Zelfde handgeklap, zelfde groove en lyrics die eigenlijk onderling inwisselbaar zijn. Voor sfeer en gezelligheid een dikke 9, maar het mocht wat ons betreft wel wat meer zijn.
Toch viel er tussendoor heel wat te genieten. De strijkers en blazers van String Theory namen af en toe de spotlights af van Gonzalez en probeerden het publiek te imponeren met barokke en experimentele stukken. Dat lukte maar half want het orkest was veel effectiever wanneer het zich ondergeschikt stelde aan de Zweed en de gevoelige nummers met gepaste arrangementen inkleurde. Zo kreeg het al prachtige “Cycling Trivialities” er nog een gevoelige streep strijkers bovenop en verzorgde het orkest “Teardrop” van een nodige extra scheut punch. Helaas verdronk “Crosses” dan weer in wat te veel pathos en hadden die experimentele percussie stukjes ook niet echt gehoeven.
Leren doseren lijkt zo de belangrijkste les die Gonzalez en zijn orkest nog moeten leren. Ten gepaste tijde het gas pedaal indrukken en op tijd weer eens wat afremmen. Desondanks wist hij wel dik anderhalf uur te boeien. José Gonzalez is van nature geen charismatische zanger: zijn stem is wat nasaal en monotoon en zijn nummers durven nogal eens vaak over hetzelfde te gaan. Dat het Koninklijk Circus wakker bleef, was haast een mirakel.
Alhoewel, een groot deel van het publiek was wellicht fan en dan doen bovenstaande argumenten er allemaal weinig toe. Het Koninklijk Circus was niet uitverkocht, maar het scheelde niet veel. Het publiek dat duchtig meeklapte op “Leaf Off/The Cave” en zich liet ontroeren tijdens “Heartbeats” trok er zich weinig van aan. José Gonzalez deed dat ook, bedankte het publiek een paar keer en mocht toen samen met zijn orkest een staande ovatie in ontvangst nemen. Iedereen gelukkig, al is er nog veel plaats voor verbetering.
Setlist: Intro/Every Age/Down The Line/How Low/The Forest/Cycling Trivialities/Broken Arrows/Crosses/Abram/What Will/Heartbeats/Percussie/Teardrop//Leaf Off / The Cave/Let It Carry You/Molder/Stories We Build, Stories We Tell//
