Nieuwe singles

Het elftal van het jaar 2016 volgens Jan Sucaet

2016 zit er nu echt bijna op en dan is het tijd om terug te kijken wat het jaar allemaal in petto had. Over al het drama dat 2016 bracht, is al genoeg inkt gevloeid, dus daarom houden wij ons deze week bezig met het beste dat er (op muziekvlak dan) te horen was. Tijdens de laatste dagen van het jaar presenteren we de muziek die bij onze redacteurs voor de meest genietbare vorm van escapisme zorgde met vandaag de 11 favoriete albums van indie rock nerd Jan Sucaet.

  1. Deakin – Sleep Cycle

Josh Dibb a.k.a. Deakin, het lid van Animal Collective dat men al eens durft te vergeten, bracht dit jaar, na een jarenlang aanslepend Kickstarter debacle, zijn solo debuut uit. Waar het laatste Animal Collective album slechts een schaduw was van vroeger werk bleek Sleep Cycle een warme plaat die langzaam maar zeker onder de huid gaat kruipen. De plaat kent een variatie van zowel knusse als pompeuze nummers maar bezit bovenal die scherpe, catchy melodieën die Deakin’s vroegere band ooit zo geweldig maakten. Moest Animal Collective terug deze richting uitgaan, ik zou er allerminst rouwig om zijn.

  1. Newmoon – Space

Zowel aan shoegaze als aan Belgische bands is er tegenwoordig geen gebrek maar toch slaagde Newmoon er in om boven de massa uit te steken. Als je jezelf naar een Elliott Smith album vernoemt, kan het nauwelijks nog misgaan en dat doet het hier dan ook allerminst. Space is een plaat die je direct volledig meetrekt, met de onweerstaanbare single “Helium” als openingsnummer. De rest van de plaat gaat verder op dat elan. Zwaarmoedig, dromerig en van het beste dat er dit jaar van eigen bodem te rapen viel.

  1. Mothers – When You Walk a Long Distance You Are Tired

Mothers klinkt een beetje zoals Angel Olsen zou klinken, moest ze haar platen opnemen in een verlaten hut te midden van een sneeuwlandschap. Oprechte teksten, een rauwe sound, onconventionele songstructuren, een trillend en gekweld stemgeluid. Het helpt allemaal om een plaat boordevol bloedmooie nummers te maken waar ik dit jaar nauwelijks genoeg van kreeg.

  1. Mitski – Puberty 2

Het ‘elke keer dat je luistert ontdek je wel iets nieuws’ cliché klopt bij Mitski volledig. Op het eerste gehoor is “Puberty 2” een erg deftig indie-rock album met sterke 90’s invloeden (zoals elk indie-rock album dat in feite heeft), na verdere luisterbeurten blijkt het zo ongeveer de snedigste en avontuurlijkste plaat die ik dit jaar hoorde. De invloeden gaan van St. Vincent tot surfrock uit de jaren 60 en bij momenten neigt zelfs naar folk-punk. Behalve door vlijmscherpe gitaarlijnen wordt ook door ingenieuze synths en vooral door haar stemgeluid de show gestolen. En dat alles nog eens met teksten die ergens over gaan ook. Haar optreden in de AB club mocht dan enigszins tegengevallen, de plaat is mij nog steeds erg dierbaar.

  1. Jan Swerts – Schaduwland

De meest overdonderende en hartverscheurende composities kwamen dit jaar van Jan Swerts. “Schaduwland” is al zijn derde album en voor de derde keer heeft hij me volledig stil gekregen. Ik zal er verder weinig woorden aan vuil maken. Voor iedereen die een dosis melancholie in muziek weet te waarderen is Jan Swerts een onmisbare artiest geworden.

  1. Japanese Breakfast – Psychopomp

De mooiste dream pop kwam dit jaar van Japanese Breakfast. In tegenstelling tot wat haar artiestennaam doet vermoeden is Michelle Zauner van oorsprong Koreaans, al woont ze tegenwoordig in Brooklyn. “Psychopomp” duurt nog geen half uur maar zit toch vol met de mooiste lo-fi poppareltjes die ik dit jaar hoorde. De korte speelduur nodigt direct uit om de plaat na afloop nog eens op te leggen. En dan nog eens.

  1. Noname – Telefone

Dat er hip-hop in mijn lijstje zou staan had ik begin dit jaar nooit kunnen bevroeden want ik ken eigenlijk geen flap van het genre. De onweerstaanbare drang om te weten waarover anonieme mensen op het internet zoveel te vertellen hebben, dreef me vroeger wel om sommige fel bediscussieerde platen te beluisteren. Soms kon ik nog wel horen waarom bv. To Pimp a Butterfly zo gewaardeerd werd, maar een echte klik met een hip-hop album bleef vooralsnog uit. Ik had nooit het gevoel dat ik het genre snapte. Tot ik deze zomer op de debuut mixtape van Noname stuitte. Het is lastig te omschrijven waarom het hier wel lukt. Het kan komen door de vele jazz-invloeden,  maar het ligt waarschijnlijk vooral aan de intieme en nostalgische sfeer die Noname oproept en die het zo’n genot maakt om je in deze mixtape onder te dompelen.

  1. Camp Cope – Camp Cope

Indie rock is er bij de vleet, maar de frisse, complex loze, wild om zich heen stotende variant die de Australische band Camp Cope hier brengt, wordt tegenwoordig toch te weinig gemaakt. De stem van de zangeres is al genoeg om mij volledig omver te blazen en dan gaat de bassiste nog eens zo wild tekeer dat ze in feite ook de rol van leadgitariste op zich neemt. Telkens een nieuw nummer begint moet de neiging om het volume op te schroeven (vaak tevergeefs) worden onderdrukt. Extreem verslavende muziek.

  1. Radiohead – A Moon Shaped Pool

Wanneer je favoriete band een nieuwe plaat uitbrengt komt er altijd een speciale nervositeit bij kijken. Ten eerste is er goede verwachting, het is tenslotte je favoriete band. Maar onderhuids sluimert altijd een zekere ongerustheid, want wie weet is hun vat vol genialiteit wel voorgoed opgebruikt. Als je favoriete band Radiohead heet wordt dat gevoel nog versterkt doordat de hele wereld het lijkt te delen. Dat de band nog veel in hun mars had bleek, nadat de eerste 2 nummers waren vrijgegeven, niet meer dan een evidentie. De euforie was compleet toen ze met A Moon Shaped Pool hun zoveelste meesterwerk presenteerden. De heren waren al nooit kampioenen van de vrolijkheid maar door persoonlijke ontwikkelingen in Thom Yorke’s privéleven hangt er echt een sombere mist doorheen het album, alsof het album ’s nachts geschreven is in een verlaten wegrestaurant (ik verzin dit laatste nu ook maar ter plekke, maar het is de beste sfeerschets die ik op dit moment kan bedenken). Desolaat maar daarom zeker niet minder prachtig. Een plaat zoals niet veel artiesten ze kunnen maken.

  1. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

Over somberheid gesproken. Het was lastig om de volgorde tussen A Moon Shaped Pool en Skeleton Tree te bepalen, het liefst zou ik ze op een gedeelde tweede plaats zetten. Net als Radiohead is Nick Cave een artiest waar ik al lang groot fan van ben. En net als Radiohead overtrof hij met zijn laatste plaat al mijn verwachtingen. Waarom staat hij dan hoger? Omdat “I Need You” me telkens zo hard naar de kloten grijpt. Omdat praktisch elk nummer op de plaat dat in feite doet. Skeleton Tree is het ideale gezelschap tijdens eenzame nachtwandelingen, bij voorkeur in de regen. Dat Cave na een 4 decennia omspannende carrière nog zijn 2 beste platen (in mijn bescheiden opinie) kan uitbrengen, bovendien in de moeilijke omstandigheden met het verlies van zijn zoon, daar kan je enkel ontzag voor hebben.

  1. Car Seat Headrest – Teens of Denial

Het wordt na al die superlatieven lastig om te beargumenteren waarom dit album dan nóg beter is, maar gezien ik geen enkele plaat ook maar half zo vaak heb beluisterd als Teens of Denial kon er geen andere op het bovenste schavot staan. Teens of Denial was nu eenmaal het beste wat 2016 te bieden had, en dat in praktisch elke categorie. De teksten zijn spitsvondig, vaak hilarisch en stemmen bij momenten oprecht tot nadenken. De songstructuur is niet gewoon een opeenvolging van stroofjes en refreinen, maar zit veel ingenieuzer in elkaar. Het meeschreeuwgehalte ligt in elk nummer zowat op het maximum. Will Toledo combineert niet enkel het beste van Pixies, Pavement of The Strokes, hij voegt er ook nog zijn cynische en nonchalante eigen smoel aan toe. Na al een tiental platen op bandcamp te releasen barst de nog maar 24-jarige Toledo hier eindelijk uit zijn voegen met deze krakende, rammelende en gewoonweg geniale plaat.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Newmoon - Temporary Light (★★★★): Staren naar de wolken

De shoegazers van Newmoon zetten hun eerste stappen in 2014 met de erg sterke ep Invitation To Hold. Sindsdien werkten de Antwerpenaren…
InstagramLiveRecensies

The Smile @ Vorst Nationaal: Magisch millimeterwerk

Gisteravond mocht elke fan van Radiohead zijn hart verwarmen in Brussel, waar het driekoppige The Smile, bestaande uit Thom Yorke, Jonny Greenwood…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Nick Cave & The Bad Seeds - "Wild God"

Misschien was je er ook bij toen Nick Cave in het gezelschap van Warren Ellis en de andere Bad Seeds enkele jaren…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.