Het werd een waar hiphopfestijn gisterenavond in de balzaal van de Vooruit, Woodie Smalls was immers verre van alleen gekomen. Als eerste betrad zijn maatje K1D het podium, een Belgische rapper met Senegalese roots. Het publiek reageerde nog niet helemaal zoals gewenst maar eerlijk, het was dan ook nog wat vroeg om al meteen twee (!) moshpits te willen organiseren. Na K1D – die overigens nog de rest van de avond naast Woodie Smalls te bewonderen was – kregen we opkomend talent DVTCH NORRIS. Diens enthousiasme werkte dan wel weer aanstekelijk en de sfeer zat er meteen in. Hij bracht onder andere samen met Yann Gaudeuille hun hitje “Seeking Closure”. De temperatuur schoot al snel de hoogte in wanneer ook Coely erbij kwam en samen met DVTCH even voor chemie zorgde. Een meer dan volwaardig voorprogramma.
Allemaal heel gezellig daar op het podium, maar we werden ondertussen toch wat ongeduldig om de hoofdact van de avond te zien. Sylvestre Salumu ofte Woodie Smalls heerste afgelopen zomer over de festivalpodia en werd al meermaals bestempeld als de nieuwe Belgische topman van de hiphop. Wie de vorige dan wel mag zijn, is niet erg duidelijk maar of hij die titel verdient, dat gingen we toch eens checken in Gent.
Woodie Smalls komt zonder al te veel aankondiging tevoorschijn en trakteert ons meteen op een nummer van zijn gloednieuwe EP Space Cowboy. Het publiek geeft hem ruimte om zijn ding te doen en begint pas na het nummer “Cowboy” te applaudisseren en te juichen om zijn komst. Woodie ziet er met zijn zwarte pet en witte T-shirt clean uit, onschuldig bijna. Die perceptie verandert echter wanneer hij het ondertussen bekende verhaal vertelt dat hoort bij “Stella”.
Stella is een meisje waar hij in Amerika wilde nachten mee beleefde, maar dat hem daarna vriendelijk bedankte voor bewezen diensten. ‘I fucking hate that bitch!’, roept Woodie voor hij aan het nummer begint. Het publiek ziet er de humor wel van in en iemand overhandigt hem een papier waarop staat: “If I were Stella, I would have married you. But my husband wouldn’t like it :(”. De toon voor de relatie tussen artiest en publiek is meteen gezet, en de stemmen van Woodie en K1D zweven gezamenlijk over de dromerige beat.
Dat die twee goed op elkaar ingespeeld zijn, wordt zowel tijdens het rappen als tussen de nummers door duidelijk. Samen bespelen ze het publiek als twee geboren entertainers. Het publiek doet braaf wat het wordt opgedragen en jumpt, roept en beweegt dat het een lieve lust is. Alles gebeurt trouwens in het Engels. Dit, in combinatie met de naturelle flow en professionaliteit van Woodie, doet ons constant vergeten dat we eigenlijk naar een jongen uit Sint-Niklaas staan te kijken.
Zijn lachje bij de reactie van het publiek op de eerste tonen van “Planet Shrooms” verraadt dat Woodie Smalls perfect weet wat hij doet. Deze single uit Space Cowboy dateert al van in juni en mag ondertussen tot een van zijn toppers worden gerekend. Het refrein is er trouwens zo een dat uren na het optreden plots terug in je hoofd opduikt.
“Planet Shrooms” geeft het startschot om ook de rest van zijn hits boven te halen. Ongeveer in het midden van de show weerklinken de alom bekende tonen van “About the Dutch”. Zoals bij een echt ‘American style’ hiphopoptreden wordt het nummer na ongeveer twintig seconden stilgelegd, om daarna terug van bij het begin door de boxen te knallen. Het publiek eerst even teasen om er vervolgens volop voor te gaan, bij een knaller als “About The Dutch” kan het. Woodie’s heupen gaan los, zijn lenigheid is een plezier om te aanschouwen. De zaal gaat op aangeven van de rapper op z’n hurken gaan zitten, om – je raadt het al – bij het refrein omhoog te springen en mee te brullen met ‘So pass the Dutch, why you looking homie?’
Als je hem live bezig ziet wordt de veelal gemaakte vergelijking tussen Woodie Smalls en Tyler, The Creator een evidentie. Niet zozeer het uiterlijk, hoewel zijn lengte en stijl ook ontegensprekelijk doen denken aan de Amerikaanse rapper, maar vooral het cartooneske hebben ze gemeen. Tussen “About The Dutch” en “Moonlight Drive” is er een moment waarop Woodie al grappend met een diep, raspend stemmetje spreekt. Hier kun je er niet omheen: dit soort stemmetjes zijn al jaren Tyler, The Creators handelsmerk. Woodie doet een verdienstelijke poging, maar Tyler kun je op dit vlak niet overtreffen: zijn stem lijkt gemaakt voor het inspreken van animatiefiguurtjes.
Het was even wachten op “Champion Sound”, maar deze kan natuurlijk niet ontbreken in Woodie’s set. Hij doet iets moois met het nummer, dat overigens de doorbraaksingle is. Er klinkt nog niks van muziek, maar Woodie nodigt ons alvast uit om het refrein samen te zingen. Het klonk nog nooit zo sereen. We zijn enigszins verbaasd dat hij dit moment niet aangrijpt om de zaklampen en aanstekers boven te halen. Op het eind van het nummer herhaalt hij dit trucje trouwens nog een keer.
Met “Bad Day in Paradise” krijgen we een primeur. Het is de eerste keer dat Woodie dit nummer voor een live publiek brengt. Het valt op hoe Space Cowboy matuurder en ietwat donkerder klinkt dan zijn vorige album Soft Parade. Om dit in de verf te zetten, worden de lichten letterlijk bijna volledig gedoofd. De titel van de nieuwe EP blijkt alvast goed gekozen. Space Cowboy is een goede omschrijving van de manier waarop Woodie over het podium zweeft en ook de beats hebben inderdaad een beetje een spaced out effect.
Het was al warm, en op het laatst wordt het nog heet met “Go Crazy”. ‘Split that shit in the middle’ wordt onze laatste opdracht. Plots lijken we niet meer in een zaal in Gent te zijn, maar in een zweterige festivaltent. De bassen zijn net iets te luid, het is net iets te warm en de mensen rondom je hebben ofwel een pint ofwel een joint vast. Een zalig gevoel.
Woodie verdwijnt even bruusk van het podium als hij gekomen is. Geen afscheid, geen dankjewel (of ‘thank you’ in zijn geval), en ook geen bisnummer. Het voelt een beetje zoals na het eten van een bord van je lievelingsgerecht: het was heerlijk en net daarom wil je nog. We zagen een show die goed in elkaar steekt, met refreinen die het live uitstekend doen en een Belgische hiphopper met internationale allures. En toch zijn we nog niet voldaan. Keep it up, Woodie, wij komen terug voor meer!
