In tegenstelling tot een jaar geleden wist de Britse ‘cockney rap’ act Jamie T de Orangerie in de Botanique gisteravond niet helemaal te doen vollopen. De afwezigen hadden zoals vaak ongelijk.
Onderweg ondervonden we wat hinder waardoor we wat later dan gepland de Orangerie binnenvielen. Op dat moment was voorprogramma INHEAVEN al aan het sluitstuk van hun set begonnen. Jammer want het langharig gezelschap (worden nektapijten de nieuwste trend in 2017?) had er klaarblijkelijk zin in. Het laatste nummer, “Regeneration” werd droogkomisch ingezet met de magische woorden ’this song is called Wonderwall’. Halverwege de song betrapten we onszelf erop dat we het refrein al gemoedelijk stonden mee te lippen. Als we mogen voortgaan op dit ene nummer, dan willen we hen binnenkort wel nog eens aan het werk zien.
Nadien werd het podium op een uiterst efficiënte manier klaargestoomd voor de set van hoofdact Jamie T. Bij het vasttapen van de setlists merkten we meteen twee A4’tjes per bandlid op, het beloofde een lijvig concert te worden. Niet veel later, eerder wat onverwachts, betraden de hoofdrolspelers van de avond het podium. Frontman Jamie Traeys was uitgedost in een lederen vest, standaard spijkerbroek en casual petje. Ook de andere bandleden hielden er een eerder opmerkelijke stijl op na. Zo had de vrouw achter de drums geopteerd voor een exotische haarpalmboom en leek de toetsenist moeite te hebben zijn Justin Bieberbles uit z’n ogen te houden.
De set werd afgetrapt met “Power Over Men” uit hun van september daterend album Trick. Na “Tesco land” steeg de temperatuur in de zaal al een eerste maal, “Operation” kreeg het merendeel van de zaal aan het dansen en er werd luidkeels mee ge-eyooh’d. Vanaf dan was er al geen houden meer aan het publiek. In de tijd dat nummers “Dragon Bones”, “Solomon Eagle”, “Salvador” en “The Prophet“ de revue passeerden, was er al een gitaarsnaar gesneuveld. Daarnaast zagen we een enkele fan een ‘soort van crowdsurfpoging’ ondernemen. Verder dan kris-kras doorheen de zaal te vliegen, kwam hij jammer maar helaas niet.
We waren nu al ongeveer halverwege de set en het was wachten op het bekendere werk, met “Don’t You Find” werd daar meteen werk van gemaakt. Direct daarna werd ook “If you got the money” op het publiek afgevuurd en dat was genoeg om de lont andermaal te ontsteken. De appreciatie van het publiek was duidelijk merkbaar, tussen de nummers door weerklonk ‘Jamie, Jamie, Jamie focking T’ en ook de gezellige moshpit in het midden van de zaal werd tijdens de nummers steeds ruimer in omvang.
Het concert kende na “368” met “Sign Of The Times” en “Crossfire Love” een welgekomen ademmoment. Zo namen we op dat moment de tijd om het charisma van Jamie te analyseren. Echt veel verder dan de veelgemaakte vergelijking met ‘one man Arctic Monkeys’ kwamen we niet. Al heeft Jamie met z’n ietwat chubby buikje wel misschien een hogere aaibaarheidsfactor dan Turner. Als de volume van zijn microfoon wat harder stond, hadden we op dat moment misschien meer aandacht voor de muziek.
De lyrics van Jamie T’s oeuvre bleken voor een boel mensen in het publiek geen probleem, elk nummer werd tot dan al door verbazend veel zieltjes letterlijk meegezongen, terwijl dat geen sinecure is als de teksten eens Google’t.
We waren klaar voor het eindsalvo. Met een prachtige 5-klapper speelde deze Wimbledon-er een prachtslot klaar. Eerst was “Sheila” aan de beurt. Deze hit werd meegebruld alsof we ons op een Brits festival bevonden. “Tinfoil Boy” knalde een snedige, harde punch in de set met als logisch gevolg dat het publiek zich niet meer wist te beheersen. Zo werd een enkeling door de security netjes van het podium verwijderd en vlogen de bilspleten van crowdsurfende mannen ons om de oren. Dit fenomeen bleef ook tijdens de nadien volgende hits “Rabbit Hole” en “Sticks ‘n’ Stone” merkbaar.
Na het eindakkoord van “Sticks ‘n’ Stones” verliet de band rustig het podium. Meteen begon het opgezweepte publiek de catchphrase van de avond te scanderen. ‘Jamie, Jamie, Jamie focking T’.
Tijd voor de final set. De gehele band betrad opnieuw het podium en gaf de opslag van monsterhit “Zombie”. Het publiek smashte het het winnende punt binnen.
Game-set-match. Een wedstrijd waarin zowel publiek als band wisten te triomferen. We vermoeden dat er na dit heerlijk entertainend en stevig concert maar weinig ‘sad, sad post teens’ in de zaal aanwezig waren.
Binnenkort staan onder meer Band of Skulls en Palace nog geprogrammeerd, voor meer info en tickets verwijzen je graag door naar de site van de Botanique.
Setlist:
Power over men
Tesco land
Operation
Dragon Bones
Solomon Eagle
Salvador
The prophet
Don’t you find
If you got the money
368
Sign of the times
Crossfire love
Sheila
Tinfoil boy
Rabbit hole
Sticks ‘n’ stones
Bis: Zombie
(TD)
