C Duncan stond gisteren in de Charlatan om het nieuwe album The Midnight Sun voor te stellen. Het publiek was redelijk klein. Verrassend, als je weet dat hij met zijn debuut hoge ogen gooide en onder andere genomineerd werd voor een Mercury Prize. Gelukkig stonden de toeschouwers met grote fascinatie te luisteren en werd het zo een fijn intiem concert.
Ondanks het feit dat Christopher Duncan zijn twee albums grotendeels in zijn eentje schreef, werd hij bijgestaan door een band. Broodnodig, want de nummers zitten vol dromerige laagjes en harmonieuze samenzang die ze samen uitstekend uitvoerden. Ze brachten de nummers op een heel losse spontane wijze, maar toch waren ze heel goed op elkaar in gespeeld. Op de meeste momenten werd er vaak een diepe focus bereikt en gingen ze volledig in op de muziek die ze speelden. Een toppunt hiervan was een schitterende uitvoering van “Novices” waar ze al hun concentratie opbouwde om het nummer te kunnen afsluiten met een prachtige a capella ontlading. Door hun focus gaf de band in het begin een redelijk statische en ongemakkelijke indruk. Dit was helemaal niet zo erg want na een aantal nummers kwamen ze los, maakten ze veel grapjes en overheerste het speelplezier, wat het concert alleen maar ten goede kwam.
De set kende een goede balans tussen nummers uit zijn nieuwe album en liedjes uit zijn eerste album Architect. Deze albums hebben een groot raakvlak waardoor de set consistent bleef. Er is namelijk een heel kenmerkende sound die doorheen C Duncan’s nummers loopt. Ze zijn rijk aan kleur, dromerig, zoet en worden bezongen met zachte harmonieuze stemmen. Toch bleven deze nummers niet ongrijpbaar dankzij onder andere het krachtige drumwerk en de prachtige toevoegingen van de gitarist. Binnen deze poel van ideeën werd er wel genoeg variatie geboden. “Castle Walls” werd bijvoorbeeld bijna volledig uitgekleed van instrumentatie waardoor de charismatische samenzang naar voren kwam. Het zorgde zo voor het intiemste moment in de set. Nog een bron van variatie is het feit dat de twee albums ook andere richtingen uitgaan. Zo klinken de nummers op het The Midnight Sun iets ijziger en rechttoe rechtaan tegenover de warmere klank en het aangename verstrooide van zijn eerste album.
Ook de bekendere singles van C Duncan konden op veel enthousiasme van het publiek rekenen. Zijn bekendste hiervan, “Say” gaf een flinke boost in de set nadat het publiek wat moest wennen aan de nieuwere nummers. Naarmate de set naar een einde afstevende werden we ook getrakteerd zijn gedreven nieuwste single “Wanted To Want It To”. Uiteindelijk was één van de hoogtepunten van de avond de afsluiter “Garden”, misschien wel hun meest energetische nummers wat er dus ook voor zorgde dat het publiek duchtig meeklapte. De finale van een concert dat de toeschouwers van droom naar euforie bracht.
