LiveRecensies

Augustines + Fatherson @ Botanique: De laatste melancholische doortocht van orkaan Augustines.

LiveRecensies

Augustines + Fatherson @ Botanique: De laatste melancholische doortocht van orkaan Augustines.

Fatherson

Fatherson

Onderstaande beer pikte nog 3 nummertjes mee van het voorprogramma Fatherson die als opwarmer dienst deden voor het later geprogrammeerde Augustines. Ondanks dat de meesten het voorprogramma aan zich voorbij lieten gaan, de Rotonde was nauwelijks voor één derde gevuld, bracht deze Schotse groep aardige indierock. Vooral de subtiele combinatie tussen het stevige gitaarwerk en de tristesse die van de stem van zanger Ross Leighton afdroop, maakte dit tot een goed verteerbaar voorgerechtje.

we-are-augustines_0

Augustines

Nadat Augustines aankondigde ermee op te houden werd er door menig fan naar deze ultieme passage uitgekeken. Voor de definitieve stop zouden ze nog één keer alle registers opentrekken. De band, die erom bekend staat het publiek sterk te betrekken bij hun shows, zette van bij de start die voorspelde livereputatie meteen in de verf. Zanger McCarthy opende akoestisch, enkel gesteund door maatje Sanderson op gitaar, met het intieme The Avenue en sloot zo het publiek meteen in de armen. Een eerste kippenvelmoment ontstond toen het publiek op aangeven van McCarthy collectief “Throughmeezong.

Augustines

Nadat ook drummer Allen en de toetsenist het kwartet vervolledigde, werd de rockbarometer de hoogte ingejaagd met nieuwer werk zoals “Are We Alive (dat bij wijlen doet denken aan White Lies), “No Need To Explain” en “Running In Place“. Bij die laatste vormden de gitaren en McCarthy’s doorleefde stem een mooie symbiose. Het tweede hoogtepunt kwam er bij het prachtige “Headlong Into The Abyss. De handjes gingen een eerste keer de lucht in en de toevoeging van een trompet zorgde voor een extra charmante toets.

Toen de elektriciteit het op een bepaald moment liet afweten, ging de frontman er letterlijk bij zitten en stak hij moegetergd een sigaret op. Het publiek hield de sfeer erin en bleef na het uitvallen van de muziek de tekst meebrullen. De band apprecieerde deze liefdevolle actie en op hun beurt lieten ze zich ontvallen dat Brussel, ondanks het shitty bustransport, zich in hun muziekhart had genesteld.

Augustines

Naadloos ging de band over op ouder werk met het gepaste Philadelphia (The City Of Brotherly Love) en “Augustine. Als waren ze een jukebox nodigde McCarthy het publiek uit hun verzoeknummers duidelijk te maken. Vol ongeduld kregen de New Yorkers meermaals Chapel Song naar hun hoofd geslingerd. Tegendraads als ze zijn, kozen ze dan maar voor Book of James.

Een verplichte stop toen een vreemd elektronisch geluid door een geluidsbox knalde, verleidde de zanger tot een kort intermezzo over buitenaardse wezens en vogels. Als toeschouwer kreeg je soms de indruk naar een stand-upcomedy-show te kijken. Van plankenkoorts was er zeker geen sprake bij McCarthy die altijd wel in is voor een kwinkslag links of rechts! De kracht van Augustines bestaat er dan ook in de aandacht van het publiek steeds vast te houden, ongeacht de (muzikale) hindernissen.

Augustines

In het tweede deel van de show werd het blik met klassiekers open getrokken. Het publiek ging nu helemaal overstag en de Rotonde stond in lichterlaaie. Of was het gewoon de rook van McCarthy’s tweede sigaret? Even werden de dalende temperaturen van oktober ingeruild voor die van augustus. Strange Days” en Nothing To Lose But Your Head” en vooral het langverwachte en luidkeels meegezongen Chapel Song” zorgde voor een apotheose. Vooral de intro waarbij McCarthy refereerde naar z’n droommeisje, die ondertussen getrouwd is en een luxeleventje leidt, was passend. De zwaarte van ervaringen zoals de zelfmoord van McCarthy’ s broer, dronkenschap, druggebruik of de verwijzing naar stukgelopen relaties stapelen zich in de teksten op als donkere wolken. Geluk schuilt in een klein hoekje, maar miserie loert bij Augustines wel altijd om de hoek. Gelukkig breekt er op tijd een streepje zonlicht en af en toe wat humor door deze samengetroepte onweerswolken.

De bisronde startte met het breekbare “Weary Eyes. Nadien volgde een uitgesponnen en ingetogen versie van “Walkabout” waarbij de piano helemaal tot zijn recht kwam. Het publiek hing aan McCarthy’s lippen en je kon een speld horen vallen. Afsluiten deed Augustines met “Crual City waarbij de strofe ‘Who’s gonna miss me?’ op het publiek werd afgevuurd. Na de laatste doortocht van Augustines liep de Rotonde tergend traag leeg. Met een dubbel gevoel werd het publiek een beetje ongemakkelijk de nacht ingestuurd. Enerzijds waren ze net getuige van een uniek optreden, anderzijds ook van de allerlaatste doortocht van een goede band.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Two Door Cinema Club - "Happy Customers"

De Noord-Ierse mannen van Two Door Cinema Club hebben er intussen al heel wat jaren opzitten. Van rasechte indiepop over een met…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single REINES - "Sophomaniac"

Als je op zoek bent naar een nummer om je dag goed mee te beginnen, dan is “Sophomaniac” van REINES precies wat…
AlbumsRecensies

The Boxer Rebellion - Open Arms (★★★): Dessert na een smaakvolle carrière

The Boxer Rebellion is misschien wel een van de meest ondergewaardeerde acts uit de recente muziekgeschiedenis. De groep bestaande uit Nathan Nicholson,…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.