Wie niet wist dat het concert van de Amerikaanse ambient band Stars of The Lid in de Begijnhofkerk doorging, zal raar opgekeken hebben. Zelden zoveel volk voor een kerk gezien op een dinsdagavond. Het proefproject van de AB – concerten organiseren in ongewone plaatsen in Brussel – startte alvast zeer veelbelovend. Een publiek 700 man sterk, een pure geluidsmix en een uitgekiende lichtshow deden naar meer smaken. De melancholische dronemuziek van Stars of The Lid ontroerde, begeesterde en was perfect op zijn plaats in het huis van God.
Mathieu Serruys, vorig jaar in het STUK in Leuven.
Heel schuchter en haast onopgemerkt begon Mathieu Serruys aan zijn set als voorprogramma. Zijn muziek had veel weg van de ambientnummers die voor aanvang door de boxen slopen en daardoor duurde het even voor het publiek mee was. En dan nog was het moeilijk om volledig in de set mee te gaan. Van ver zou zijn muziek verdwalen in de zijbeuken en de hoge plafonds van de kerk, van dicht kon je zien hoe geconcentreerd Serruys met zijn muziek bezig is. Druk in de weer met tapedecks en cassettetape en afwisselend met zijn mengpaneel creëerde hij desolate soundscapes waar grijs en bruin de voornaamste kleuren waren. Toch mistte hij wat punch om echt te blijven intrigeren.
In de pauze tussen voor- en hoofdprogramma kreeg het publiek de kans om het podium van dichtbij te inspecteren. Mathieu Serruys moest zich met zijn tapedecks door het publiek wurmen om zijn materiaal op te bergen. De interesse was groot en hier en daar voelden we ook iets van een lichte opwinding. De unieke setting zat daar wellicht ook voor iets tussen. Een concert in een kerk heeft alle potentieel om onvergetelijk te worden. Grote verwachtingen om aan te voldoen, maar Stars of The Lid loste ze moeiteloos in.
Een wiedergutmachung, zo kondigde artistiek directeur van de AB Kurt Overbergh hen aan. Zo’n twintig jaar geleden moest hij de band – toen nog voorprogramma voor Pan American – noodgedwongen cancelen. Na al die jaren had hij dus iets recht te zetten en met een concert op een unieke locatie kan dat wel tellen. De imposante gewelven en zuilen van de Begijnhofkerk gaven meteen al meer gewicht aan de melancholische sound. Aangesterkt met vier strijkers, twee gitaristen en een imposant Moog synthesizersysteem katapulteerde de band je meteen naar hogere sferen.
Het werd de soundtrack voor een tripje naar de zevende hemel met frontman en halve Belg Adam Wiltzie als reisleider. Onderweg kregen we ups en downs en werd er afgewisseld tussen hoop, dreiging en verdriet. De band ging onverbiddelijk verder met nauwelijks pauze tussen nummers. Niemand durfde te klappen om de sacrale en massale trance niet te doorbreken. Ieder kuchje of krakje van een stoel voelde veel te luid aan. De Begijnhofkerk had nog nooit zo’n devote groep volgelingen gezien (en dan nog op een doordeweekse dinsdag).
Welke nummers Stars of The Lid nu gespeeld hebben, is ons een raadsel. Eerlijkgezegd begon het na een dik uur ook allemaal wat op elkaar te lijken. Maar saai werd het nooit. Beleving stond boven melodie, sfeer boven herkenbaarheid. Dat hielden ze wel anderhalf uur lang vol. Een enorme projector geplaatst naast het orgel deed het schip van de kerk baden in wit, blauw en rood licht soms met bloemen, vogels of. abstracte figuren. Op het einde leek je haast echt op te stijgen door de wolken dankzij de perfecte lichtshow.
De laatste etappe legde Wiltzie af zonder zijn strijkers. En hij had nog een verrassing in petto. Wie dacht dat je na alle Bijbelse vergelijkingen ook op het einde van het concert in de hemel zou aankomen, had het mis. Het laatste nummer bouwde heel langzaam op en schoot dan als een raket naar de stratosfeer. De vele bliepjes deden ons ook echt geloven dat we net in de ruimte beland waren. Had Stars of The Lid dan zijn station gemist? Waren ze de hemel voorbijgereden? Of die nu bestaat of niet, Stars of The Lid deed ons anderhalf uur lang geloven van wel.
