Voor de zesde keer op rij was Crammerock in het Oost-Vlaamse Stekene uitverkocht. Voor de main tent waar je telkens maximum 10 minuten moet wachten op het volgende optreden werden nationale kleppers als Black Box Revelation en Balthazar voorzien. Internationaal gingen we met o.a. The Kooks en Kaiser Chiefs. Liefhebbers van hiphop en dj’s kwamen in de Club aan hun trekken.
Sofie Engelen van Studio Brussel was de vaste presentatrice, maar nadat ze in de avond ziek werd, verving de enige echte Waldek uit Thuis a.k.a. Bart Van Avermaet haar. Op de eerste dag kampten we al met onvoorziene regen, maar dat kon de pret niet bederven. Wij begaven ons vooral bij de main stage en zagen daar verschillende concerten. Een overzicht:
vrijdag 2 september
Kwetsbaarste act
“Wanthanee is mijn achternaam, da’s Thais, maar ik ben wel super West-Vlaams”, legde ze uit, waarop een luid verwacht applaus van mede West-Vlamingen volgde. Bij de Nieuwe Lichting van Studio Brussel werd Wanthanee verkozen als één van de drie winnaars dit jaar. Helemaal alleen op dat grote podium stond ze, enkel met een gitaar en een stem waar die hoge noten (en de lage ook) zo makkelijk uitvloeiden. Eenvoud siert. Persoonlijke hoogtepunten: haar eigen Only Shadows Remain en de cover Daydream (Wallace Collection).
Sensueelste zangeres
Soldier’s Heart is een belevenis, een gevoelsgroep waarbij alles op het podium één spontane actie is. Zij straalt seks uit met strelingen over haar lichaam, de rest straalt geluk uit. Vijf mensen gemaakt voor een podium, allemaal opgaand in hun muziek, allemaal op dezelfde golflengte. Sylvie Kreusch is een sterke frontvrouw en deze groep werkt zo goed omdat de rest van de band niet onderdoet. Hun eigenheid is zichtbaar en daardoor blijf je kijken. Soldier’s Heart maakte deel uit van De Nieuwe Lichting 2013 met het nummer African Fire, in 2015 kwam het zwoel dansbare Ears & Eyes uit, dit jaar scoorden ze met Savage. Als je de kans hebt om hen te zien, moet je dat doen.
Warmste stem
Met debuutplaat Hunt You begon Noémie Wolfs haar solocarrière, na zo’n vijf jaar de vaste zangeres van Hooverphonic geweest te zijn. Een ingetogen zwoelheid vormde zich op het podium en weerspiegelde zich in de zaal. We voelden een rauwheid die we nog niet eerder bij haar gevoeld hebben, en geloofden dat deze bij haar hoort. De performance kwam eerlijk over, zoals we dat graag hebben. Tijdens single Burning barstte haar ingetogenheid los, wat voor ons persoonlijk ook het hoogtepunt was.
Mooiste zeewijsheden
https://www.instagram.com/p/BJ3PA7aA6G1/?tagged=ertebrekers
Ofwel het grootste West-Vlaamse feestje, daar zorgden de mannen van Ertebrekers voor. “Handen in de lucht en dan voel je de zee, frisco, frisco”, en we voelden het allemaal. Hiphop met ziel, stijlvol in het zwart, sappig accentje, weinig haar, vrolijk fluiten en rappen maar. Zo doen Flip Kowlier, Peter Lesage en Jeffrey Bearelle dat. Op het einde charmeerden ze nog met een liedje voor de “vrouwkes”, en dan hopen dat ze je erte niet breken.
Beste mannen in ’t pak
Daan is altijd klasse (ik was er niet bij die ene keer op Linkerwoofer), en dat was ook nu het geval. Er was een beetje chaos, zoals bijvoorbeeld in zijn haar, maar dat stoort niet. Het past bij de ruwheid in zijn stem. Het publiek houdt van Icon, een geniepig lachje verschijnt op zijn gezicht als hij dat voor de zoveelste keer beseft. Dat mag wanneer je zo’n hit hebt. En de hits bleven stromen, zoals Exes en Housewives. Bij Player trakteerde hij het publiek veelvuldig op een bierdoop. Daan, altijd leuk, en deze keer ook.
Beste filosofen in het Nederlands
Wie Bazart niet kent is deze zomer niet naar een festival geweest. Ze stonden o.a. op Rock Werchter, Pukkelpop, Lokerse Feesten en sloten hun festivalzomer af op Crammerock. “Ik zie goud aan de rand van de zon, ik ben te oud om te weten waarom, mijn trein op het foute perron, breintrein zoekt nieuwe wagon.” Filosofische teksten in het algemeen Nederlands, op papier klinkt het saai, wanneer het je trommelvliezen bereikt is het zo cool. Zanger Mathieu pakt het publiek in met zijn moves, toetsenist Oliver laat ons zweven met zijn kopstem en de stem van gitarist Simon blendt mooi mee. Voor de Crammerockers brachten ze enkele nieuwe songs mee, waaronder “Echo”, wat ook de titel wordt van het nieuwe album. Ook het nieuwe “Luxe” leerden we kennen: “Ze willen me te veel, te veel en daar heb Ik geen tijd voor, nooit alleen”. En ja Mathieu, we willen je veel, hopelijk heb je daar wel tijd voor!
Nationale helden die voor een tijdje stoppen, en die we gaan missen (deel 1)
https://www.instagram.com/p/BJ8WIKAh7Bz/?tagged=blackboxrevelation
Even een samenvatting voor wie Black Box Revelation niet kent: een Belgische band die vier platen maakte en ze zijn alle vier top. Zanger en gitarist Jan Paternoster en drummer Dries Van Dijck zijn de vaste kern, voor deze tour brachten ze zangeressen Monique en Chantal en toetsenist Iron Ief (of Eve) mee. Jan zijn ouders waren in het publiek, en hij droeg een liedje op aan zijn papa, waarna hij een kusje gooide in het publiek. Crowdsurfers, moshpitten, meisjes die in tentpalen kruipen en boze veiligheidsmensen, Jan hield van de goeie energie die er was. We waren blij dat we weer konden meezingen met Pounding, Warhouse, High On A Wire en de “oooooooh shalalala” die Monique en Chantal zo leuk zingen bij My Perception. Nog één concert spelen ze, voordat ze een tijdje weg zijn, in De Roma in Antwerpen. Er zijn nog tickets, en geloof ons: het is een aanrader!
zaterdag 3 september
Engste act
Nee, het is niet dat we metal sowieso eng vinden, maar wanneer er twee gitaristen met bivakmuts op het podium staan, komen wij toch niet te dicht. Voor Fleddy Melculy en zijn Leger des Heils, zoals hij zijn groep noemt, trokken vele mensen vroeg naar de wei. Wat we snappen van de metalliefhebbers, zanger Fleddy is heel ontwapenend. Aan zijn lied “Ik haat jazz” kunnen we misschien opmaken dat hij niet zoveel van jazz houdt. Cello’s weerklinken in het midden van het lied waarop een “slecht he” volgt. En dat lijkt niet zo respectvol voor de celloliefhebbers, maar hij brengt het op zo’n manier dat je het hem niet kwalijk neemt. Met pauzes voor drinken te halen, elkaar eens een knuffel te geven en zijn liedje voor Abou van de nightshop hebben we één ding geleerd: het is niet omdat het op het eerste zicht alleen eng lijkt, dat het niet de moeite is. Met Fleddy zouden we gerust een praatje maken (maar met die twee gemaskerde gitaristen misschien toch niet).
Schattigste persoonlijkheid
Een meisje uit Bergen deed mee aan The Voice Belgique en staat sindsdien op de Belgische podia, dat is het verhaal van Alice On The Roof. Met haar kwetsbaar stemmetje, roze knotjes, witte tulle en roze toverstokje aka drumstokje ziet ze er heel schattig uit. Op het podium geeft ze het beste van haarzelf, laat ze choreografieën zien en bedankt ze zelfs de mensen in een uitgebreide bindtekst in het Nederlands, waarbij dat kleine Franse accent het weer zo schattig maakt. Ze was zo oprecht, waardoor de mensen van haar houden en maar al te graag luid meeklappen als ze dat vraagt. En wanneer iedereen dan meeklapt is ze zo oprecht overdonderd dat je alleen nog maar meer voor haar wil klappen. Niemand wist dat deze roze electropop nog miste in ons land, maar nu ze er is, zijn we maar al te blij dat we dat ontdekten.
Beste sfeer, enthousiastste publiek
https://www.instagram.com/p/BJ7nblXgPrN/?tagged=hooverphonic
Ofwel grootste groep (met 17 stonden ze op dat podium, waarvan 10 strijkers). Voor Hooverphonic waren het woelige tijden, Noémie Wolfs verliet de groep, daarop volgde de plaat In Wonderland, waar verschillende vocalisten hun bijdrage leverden. Benieuwd waren we hoe dat live in zijn werking ging. Alex Callier bracht twee zangeressen (Kimberly Dhondt en Nina Sampermans) en één zanger (Pieter Peirsman). Drie nieuwe stemmen vinden lijkt ons niet gemakkelijk, dat de stemmen ook nog eens mooi klonken in de samenzang was een aangename verrassing. Badaboum, Mad About You, The Night Before, Amalfi, we moeten niet uitleggen dat dit een feestje was. Wanneer Alex vraagt om zijn “la la la” mee te zingen, deed ie-de-reen dat. De “we want more” volgde alsof de mensen in de zaal het met elkaar hadden afgesproken. Alex en co gingen nog twee liedjes brengen, van de organisatie moesten ze na één stoppen. Voor één keer wilden we dat Crammerock toch niet zo’n strak schema had, voor ons mochten ze blijven spelen.
Teleurstelling?!
Luke Prittchard van The Kooks begon Seaside te spelen en het publiek werd gek. Hij werd zo blij door die gekte dat hij een foutje speelde. “We are so professional, you have no idea”, grapte hij. Toen begonnen ze terug opnieuw en het mooiste moment van het concert werd toen beleefd. Dat foutje in het begin maakte ook helemaal niet uit, Luke was blij door de energie in de zaal en die blijheid straalde op ons af. En zo had voor ons het hele concert mogen zijn, maar dat was niet het geval. Luke vond dat het publiek niet genoeg applaudiseerde en deed constant teken dat we moesten blijven klappen, Luke had niet veel energie en Luke veegde er zijn voeten wat aan. Als je dat doet, moet je niet verwachten dat je meer terugkrijgt van de zaal. Toch was er sfeer, best veel sfeer, zeker tijdens hits als Ooh La en Naive, maar het waren de hits zelf die voor de sfeer zorgden en niet The Kooks.
Nationale helden die voor een tijdje stoppen, en die we gaan missen (deel 2)
De Belgische band Balthazar werd als helden ontvangen en dat verdient ze ook. De groep speelde op Crammerock het laatste Belgische concert voor een tijdje. Zanger-gitarist Jinte Deprez gaat solo met J. Bernardt, mede-frontman Maarten Devoldere gaat optreden met Warhaus en bassist Simon Casier wordt zanger-gitarist bij Zimmerman. Er was een sfeer zoals dat bij Balthazar hoort: veel plaatselijk gedans, iedereen die meezingt bij Then What (en ook met de andere pareltjes), pintjes die in de lucht gaan bij Blood Like Wine wanneer er “Raise you’re glass to the nighttime and ways” wordt gezongen. Met Do Not Claim Them Anymore werd er afscheid genomen van het Belgische publiek. Tot de volgende, Balthazar, wij komen zeker terug!
Beste wat-gebeurt-hier-allemaal optreden
“Never miss a beat, beat, never miss a beat”, zong Ricky van Kaiser Chiefs terwijl hij zo hard sprong dat zijn steunverband (iets tussen en plaaster en een spalk) uiteen vloog. Hij zong even krachtig door terwijl hij ging zitten op een box om het terug aan elkaar te hangen. Wat ducktape later kon hij er terug tegenaan. De gitarist had ons terwijl vermaakt nadat we van Ricky onze handen als pinda’s moesten houden. Ricky maakt een geluidje. Publiek doet hem na. Ricky maakt kalkoengeluid. Publiek doet hem na. “I like this”, “I like this”, “Kaiser Chiefs”, “Kaiser Chiefs”, “Stop repeating me”, “Stop repeating me”. Nog wat bier later ging de zang toch nog wat meer achteruit en moest Ricky zich wat vaker vasthouden om niet te vallen. Desondanks heeft iedereen zich geamuseerd en kon hij nog best goed performen voor zoveel pintjes.
Crammerock was een topeditie met 32.000 toeschouwers, fantastische optredens en een aangename sfeer. Tot volgend jaar Crammerock!
1 Comment