Trax Festival in Roeselare was dit jaar aan zijn zesde editie toe. Het festival op de Trax Site aan het station van de stad, evolueerde in die zes jaar van een bescheiden stadsfestival naar een vaste waarde voor de inwoners. Tegenwoordig kan je op twee podia genieten van muziek (eentje voor de lokale bands en het grote podium met de grote namen). Wij genoten vooral van de muziek op het grote podium omdat de klank in de kleine zaal het voornamelijk liet afweten en de muziek op beide podia zich nagenoeg synchroon afspeelde (als het aan ons had gelegen lieten we voortdurend muziek spelen op het terrein). Op de line-up stonden onder meer The Lumbers, Faces On TV, Billie, Jett Rebel, AaRON en Dr. Lektroluv. Het bleek een editie met minder toeschouwers dan de afgelopen jaren, (het ontbreken van een echte headliner is hier zeker de oorzaak van) maar dat betekende niet dat de muziek het liet afweten.
Trax Festival opent met The Lumbers maar onze dag begint bij Faces On TV, een band die je deze zomer overal aan het werk kan zien. De band is het solo-project van Jasper Maekelberg die ook bij Warhaus speelt. De groep schopte het tot Hotshot op Studio Brussel en maakt melancholische muziek met een temperamentvolle sfeer. De warmte buiten was drukkend maar door Faces On TV werd hij nog drukkender. Net zoals in een sauna kon je bij Faces On TV op stap gaan in jouw eigen wereldje. Fascinerend hoe psychedelica en pop zo straf hand in hand gaan. “Love/Dead” blijft onze favoriet en kwam live nog overweldigender over, wauw!
Popprinses Billie werd bekend dankzij haar gastzang op We Can Only Live Today van Netsky. De zangeres is wel wat meer waard dan een reductie tot dat nummer en dat bewees ze ook op Trax Festival. Als een echte popnimf neemt ze het publiek op sleeptouw doorheen haar opgewekte en vrolijke set. Billie heeft schattige moves maar probeert deze zo zwoel mogelijk te brengen. Hit “Give Me The Knife” klinkt live volwassener en net iets voller dan in de studio. De dame weet een klein publiek in te pakken met electropop die iedere stijve hark aan het dansen krijgt, sterk.
De Nederlanders van Jett Rebel staan dit najaar in Ahoy maar voor ze die gigantische zaal plat spelen, kwamen ze nog eens langs in Roeselare. Alsof ze het podium gaan schilderen, het drietal van Jett Rebel komt op in lijkwitte pakjes zoals Walter White ze droeg, maar dan zonder maskers. Ze winden er geen doekjes om en brengen een verzameling Blues Rock ‘n’ Roll met een humoristische invloed. Langzaam gaan de witte pakjes open waarna de blote borst van Jett en de zijnen te zien is, het publiek valt net niet in zwijm. De muziek op zich is erg instrumentaal met vette gitaarsolo’s gespeeld door uitermate geschikte instrumentalisten.
Jett Rebel en de zijnen zijn erg energiek in het brengen van hun aanstekelijke muziek. Vitaliteit van een band die zich volledig smijt en alles geeft om de perfecte show neer te zetten. Het is iets wat hun liefde voor muziek echt centraal stelt. Een glimlach is bij het drietal nooit ver weg en dat spelplezier maakt dit concert zo leuk om te ervaren. Geen zever, gewoon lekker rocken. Met “Tonight” brengt de groep een bas die perfect bij Flea past, zwoel, funky en sensueel. Jett Rebel schuwt ook geen covers. Zo maakt hij van “My Sharona” van The Knack een echt Rock ‘n’ Roll nummer, hoe punk is dat?! Op het eind van zijn set volgt nog een medley van verschillende rocknummers uit de beginjaren van dat genre, leuk voor het verlegen publiek dat zich volledig geeft! Jett Rebel is vooral een echte ladykiller die iedere vrouw in het publiek betovert met zijn magische lichaam en muziek. Een echte man die zijn naam niet gestolen heeft.
De headliner van de avond is de volstrekt onbekende Franse band AaRON. In eigen land gigantisch, in België volop zijn carrière aan het opbouwen. Alweer een drietal, maar dit keer met minder gitaren. We zouden ze kunnen omschrijven als de Franse tegenhanger van Oscar & The Wolf maar dat zou onze Belgische trots oneer aandoen. Elektropop die tegenwoordig zo hip is dus. De simpele opzetting bestaat uit een drum, een synth en een lichtgevende straal op de achtergrond. De frontman beweegt vrij op het podium en wakkert het vuur in het publiek wat aan. Simon Buret weet wat springen is, hij brengt de muziek vol enthousiasme. Ondanks het schaarse publiek, probeert de man hen toch bij het geheel te betrekken. Het lukt wel want iedereen is enthousiast wanneer de broeierige beats weerklinken. Tegelijk is het wel nodig want de muziek is soms wat traag en oninteressant in de opbouw. De Fransen mogen dan in eigen land razend populair zijn, hier hebben ze het toch moeilijk om te overtuigen.
Met strakke visuals versterkt de band het kleurrijk gevoel die wij in het begin en op het eind bij deze set kregen. Het andere deel laten we even in het midden. Het zijn niet enkel dansbare beats en een drum, nee soms is er plaats voor een piano om wat emotie in de set te krijgen. Meestal ontploft deze emotie dan in een zalig, hoopgevend gevoel van liefde en vriendschap. Wanneer de band een gitaar op het podium haalt, klinkt de muziek plots wat dreigender. Het brengt meteen een andere, donkere sfeer in het geheel. Toch heeft de band wat last met indelen en is de climax het enige wat de muziek spannend maakt. De trage nummers en de saaie melancholie die overlopen van drama zijn soms wat overdreven, stereotiepe Franse band dus. Boeiend blijven is er niet bij en AaRON valt in het middendeel als een kaarthuisje in elkaar.
Ze proberen dit op het eind wel goed te maken, maar het kalf is al verdronken. De band breit nog een bombastisch en gigantisch einde aan hun set maar dat bleek moeilijk een constante te noemen. In België zullen ze met wat anders moeten afkomen om toch een doorbraak te verwezenlijken. Minder overdreven drama, minder chaos en vooral veel boeiender.
Eindigen doen ze in Trax met een groene DJ. Dr. Lektroluv brengt de beste electro voor de fijnproevers. Gehuld in zijn groen masker en zijn angstaanjagende tuxedo doet hij Trax Festival voor een laatste keer dansen. Het festival bleek geslaagd te zijn in line-up al is het voor het publiek toch moeilijk om deze muziek aan te durven. Minder volk dus dan gewoonlijk maar de afwezigen hebben zoals veel ongelijk. Een weerzinwekkende Jett Rebel is ons hoogtepunt en laten we vooral zo snel mogelijk de headliner vergeten die jammergenoeg weinig voorstelde. Trax Festival, tot volgend jaar!
