Volledig in een zwart gewaad alsof de duivel een vrouw is en met een theatrale stem de wereld kwam veroveren. Zangeres Ella Girardot bezorgde iedereen vanaf de eerste zangnoot kippenvel en dat ging nooit meer weg. Samen met sfeervolle gitaren, een bij momenten bombastisch geluid en een vrolijke synth maakte dit het plaatje compleet. Arthur Beatrice kan met gemak grote zalen aan met zulke reusachtige nummers, maar beperkt zich voorlopig nog tot de Rotonde. Een erg ondergewaardeerde band die veel meer publiek verdient dan het nu krijgt.
Arthur Beatrice uit Londen bestaat uit drie mannen en een frontvrouw: Orlando Leopard, de broers Hamish en Elliot Barnes en Ella Girardot. De groep ontstond in 2010 en in 2014 kwam hun debuutplaat “Working Out” uit. Een week geleden, op 27 mei, kwam de tweede “Keeping The Peace” uit waarop de band groter uithaalt. Denk aan Florence and The Machine meets London Grammar. De reden om een tour te ondernemen die ook in Brussel een halte heeft.
Enkele opgewekte akkoorden en enkele simpele noten op de gitaar warmen het publiek op waarna de dame in het zwart, Ella Girardot, opkomt. Ze toont al meteen de zwoelheid van de muziek door sensueel mee te bewegen op de broeierige muziek. Het magere en tengere meisje hoeft hierna slechts haar stem boven te halen om angst in te boezemen. Het klinkt dramatisch en de hoge noten zingt ze telkens loepzuiver, er valt geen valse noot te bespeuren. Door die stem vergroot ook het niveau van de muziek. Het klinkt bombastischer en nummers als “Who Returned” en “Brother” kunnen perfect grote zalen vullen.
Soms gaat Arthur Beatrice van erg heldere en hoopgevende nummers zoals “Since We Were Kids” naar donkere nummers die soms naar het post rock neigen zoals “Midland”. De donkere nummers zijn niet toevallig te vinden op hun debuutplaat die meer op de emoties speelt. Ook de lichten dansen mee met de band. Als het hoopvol is dan krijgen we een fel licht die steeds helderder wordt. Bij de duistere nummers maakt het visuele aspect een storm op het podium. Met “Healing” brengt Arthur Beatrice een pianoballad waarbij de stem centraal staat. Wanneer Girardot bij “All I Ask” even een a capella inzet, ziet het publiek de passie waarmee de zangeres zingt. Haar volledige lichaam gooit ze in de strijd om toch de perfecte performance af te leggen. Zo’n stem is iets wat enkel goden krijgen en Girardot deelt deze goddelijke klanken met ons.
Na zes nummers begint de band met songs van de eerste plaat te spelen. De instrumentaliteit is hierbij iets waar ze nog meer gebruik van maken. Gitaren klinken luider, de drum brengt een opvallende toon en de synths zijn iets doordringender. De band speelt de volledige nieuwe cd en enkele hits van de eerste plaat. De nieuwe nummers zijn meer popgericht en klinken hierdoor aanstekelijker. Toch is het pas bij “Real Life” dat de band alle ingrediënten van een echte pophit toont. Piano’s, een toongevende drums, catchy gitaren en een bas die alles aaneen rijt. Arthur Beatrice kan niets mis doen en brengt telkens iets anders. Eindigen doen ze met “Every Cell”, de recentste single. Met kokosnootgeluiden is ook dit nummer weer een unieke ervaring. Arthur Beatrice hypnotiseert het volledige publiek met een gepassioneerde stem en laat hen met ongeloof achter. Ongeloof over de buitenaardse stem van Ella Girardot.
Setlist:
1. Worry
2. Who Returned
3. Since We Were Kids
4. Healing
5. Brother
6. All I Ask
7. Midland
8. I Don’t Get That Chill
9. I Left You
10. Singles
11. Real Life
12. Grand Union
13. Every Cell
