In het Koninklijk Circus toonden de multi-instrumentalisten zich van hun beste kant op 15 mei 2016 in het kader van Les Nuits. De mannelijke line-up bestaat uit opener Martin Luke Brown die gevoelige indiefolk brengt met een kleine elektronische touch, Ulysse, een Brussels drietal dat chille elektronica speelt met veel nadruk op het instrument en Jack Garratt, de headliner van de avond! Jack Garratt brengt een nagenoeg uitverkocht Koninklijk Circus aan het dansen, zingen en zelfs volledig tot stilte. Garratt weet hoe hij een publiek moet bespelen en doet dat op een eerlijke en charmante manier zodat iedere toeschouwer na zijn concert nog meer sympathie voor de man met de baard heeft, en terecht.
Martin Luke Brown is een singer-songwriter uit Leicester, de stad die dit jaar een mirakel voor elkaar bracht in het voetbal. De zanger brengt iets minder miraculeuze muziek, maar het klinkt daarom niet slecht. Hij begint met voornamelijk gevoelige indiefolk nummers maar gebruikt naar het einde toe meer de elektronische functies op zijn keyboard. Eén nummer speelt hij op de gitaar en daarin zijn de gelijkenissen met Kodaline en Ed Sheeran niet van de pot gerukt. Het is een man die zijn publiek makkelijk entertaint maar tegelijk ook wat zenuwachtig op het podium staat. Hij wrijft constant door zijn haren en moet zijn trui telkens een goeie plaats geven. Ondanks de zenuwen slaagt hij er, met zijn unieke stem, in om een ingetogen maar strakke set neer te zetten en het publiek naar zijn hand te krijgen.
De volgende in de rij is Ulysse, een Brusselse groep uit Etterbeek die chille elektronica brengt. Denk bij Ulysse aan Phoenix maar dan iets minder opgewekt en meer gericht op de instrumenten. De nadruk ligt bij de drie mannen vooral op hun synths en de gitaren die ze meehebben. Dat valt meteen op bij de intro die volledig instrumentaal is. Wanneer de frontman begint te zingen, lijkt het alsof Balthazar aan het werk is maar dan met iets meer beats. Toch blijft de zang tot een minimum beperkt en rapt de zanger soms gewoon enkele woorden aan elkaar. De band is nogal onbeweeglijk en weet duidelijk nog niet hoe ze met zo’n groot publiek moeten omgaan. Uiteindelijk slaagt de groep er wel in om het publiek op te warmen, al blijven ze zelf erg koel.
De man waarom iedereen op stond of zat te wachten, was Jack Garratt. Hij bracht op 19 februari zijn debuutplaat “Phase” uit en won de prestigieuze BBC Sound Of 2016 award. Hij brengt in de Cirque Royal zijn gepersonaliseerd instrument mee met een piano, een drumcomputer, een echte drum en enkele synths. Alsof dat nog niet genoeg is, haalt hij soms ook nog een gitaar boven, van talent gesproken! Beginnen doet hij met “Coalesce (Synesthesia, Pt. 2)” waarin hij al meteen een samenvatting van zijn concert geeft. Een minimalistisch begin waarin zijn stem belangrijk is en een elektronische apotheose waarop niemand kan stilstaan. Zelf bespeelt hij met zijn ene hand de synths en met zijn andere de drums en zingt er nog eens bij ook, indrukwekkend!
Niet veel later komt de eerste hit “Breathe Life” en het dansen begint. De temperaturen stijgen gevoelig en de eerste zweetgeuren beginnen in de neus te dringen. Jack Garratt speelt zelf erg enthousiast wat afstraalt op het publiek die dit overneemt. Hij beweegt en maakt zijn nummers live zowaar nog beter. Op het eind van bijna ieder liedje verzorgt hij een drumsolo die soms zelfs naar het Drum and Bass genre neigt, veel dansbaarder kan het niet worden. Bij “Weathered” toont Garratt voor het eerst hoe hij gitaar speelt. Bij de intro is het muisstil in de zaal, als het uiteindelijk ontploft staat iedereen weer te springen alsof de stilte er nooit was.
Tussen de nummers door praat Jack Garratt graag met het publiek. Soms nogal luid alsof hij denkt in een voetbalstadion te staan. Hij doet dit op een uiterst sympathieke en humoristische manier waardoor het publiek telkens strijk ligt wanneer hij iets vertelt. De kermisgeluidjes die hij door zijn synths laat horen, onthaalt het publiek telkens op luid gelach en geklap. Zelf amuseert Garratt zich kostelijk en speelt hier vervolgens handig op in. Wanneer hij vraagt om een cover te suggereren, geeft het publiek hem “Hit The Road Jack”. Hij maakt hier zijn eigen funky versie van. Daarna gaat hij naadloos over naar zijn cover “Señorita / 7 Days” van Justin Timberlake en Craig David, beter dan het origineel zoveel is zeker.
Wanneer de geluidsmannen zijn drumcomputer vervangen, laat hij het publiek enkele ooeehs zingen om ze af te leiden van het technisch geheel. Daarna geeft hij hen “The Love You’re Given” waarin de soulstem van Jack Garratt naar het oppervlak komt. Net als voorheen, gooit hij op het eind zijn drums in de strijd waarna een waanzinnige apotheose volgt. Iets later zorgt Jack Garratt voor een verrassing wanneer hij “Surprise Yourself” brengt. Een klein begin maar een groots middenstuk dat zo festivalweides kan platspelen.
Hij brengt het publiek oprecht in ontroering en euforie. Alsof de ontroering nog niet genoeg is, levert hij met “My House Is Your Home” een stille, emotionele track. Het is zo stil in de zaal dat zelfs, een krakend bekertje te luid klinkt en het gekuch van een man tot irritatie leidt. De koppeltjes in de zaal maken van de gelegenheid gebruik om hun liefde te tonen aan elkaar, romantisch is het zeker. Toch eindigt Jack Garratt met een luide hit: “Worry”. Om dat in te leiden, verzorgt Jack een waanzinnige gitaarsolo, een gitaarvirtuoos blijkt hij ook al te zijn!!!
“We can’t play music if you guys don’t listen to it” zijn de wijze woorden waarmee hij zijn concert afsluit. Jack Garratt levert een zorgeloos concert waarin een lach en een traan nooit ver weg zijn en de verbazing en liefde in ieder lichaam overheersen.
