The Paper Kites mochten hun allereerste concert op Belgische bodem in De Zwerver spelen. De Australische indiefolkband benutte de intieme sfeer van het café ten volle en vervoerde het publiek in een dromerige sfeer met een tedere maar krachtige set. Het vijftal bestaat uit Sam Bentley (leadzanger, gitaar), Dave Powys (banjo, gitaar, vocals), Josh Bentley (drums), Sam Rasmussen (basgitaar, synth) en Christina Lacy (keyboard, gitaar, vocals). Ze hebben twee EPs en twee LPs op zak, waarvan de laatste langspeelplaat ‘Twelvefour’ vorig jaar uitkwam. Hun optreden was een harmonieuze mix van oude en nieuwe nummers.
Vóór The Paper Kites erin vliegen met een veelheid aan instrumenten en enthousiasme is het podium van Lùisa. De sympathieke verschijning uit Hamburg verrast het publiek met een elektronisch spel van geluid. Ze neemt ter plekke samples op van haar lichthese stem en instrumenten. Even later weergalmen ze prachtig op de achtergrond en verandert haar korte set zo in een levendige performance. De weemoed is dan ook groot wanneer Lùisa de laatste twee elektronische nummers aankondigt en het café achterlaat in een zweem van melancholie en wanderlust.
Met aangesterkte interesse wacht het publiek The Paper Kites af. De bende start rustig met ‘Electric Indigo’. Pas bij het derde nummer beginnen de drums te knallen en nemen de gitaren de bovenhand. De kalme maar forse wijze waarop de band te werk gaat past perfect bij de intieme sfeer van het café. ‘Vrienden onder elkaar’, vindt leadzanger Sam Bentley.
Het is wat wachten, maar na enkele nummers komt de interactie met het publiek goed op gang. Aan het bekende en geliefde ‘Bloom’ gaat dan ook een grappig tafereel vooraf. Sam Bentley’s oog valt op iemand die vooraan staat te genieten van een hot sandwich. Hij onderbreekt het begin van dit liefdeslied en zegt: “It’s just funny singing this and seeing a sandwich in front of me”. Hierdoor vervangt hij speels de lyrics door ‘and you bring me sandwiches too‘. De toeschouwers zijn nu volledig gewonnen voor de act en genieten verder van het vrolijke gefluit van The Paper Kites.
Met ‘A Silent Cause’ krijgen ze het café echt stil. De zware gitaren worden omgeruild voor een mierzoete, akoestische aanpak. Dat romantische karakter houden ze nog even vast door ‘Paint’ te brengen. Met zijn verhaal over een langeafstandsrelatie raakt Sam Bentley een gevoelige snaar bij het publiek. Hij schilderde een boodschap voor haar op het plafond van zijn slaapkamer in (onzichtbare) verf, maar toen liep de relatie stuk.
Christina Lacy staat sterk tussen al het mannelijk geweld. Als het einde nadert, staat Sam Bentley voor één nummer zijn leadzang aan haar af. Bij ‘I’m Lying To You Cause I’m Lost’ wordt een gigantische combo van instrumenten bovengehaald, waaronder een mondharmonica. Die instrumentale reis wordt verdergezet met ‘Turns Within Me, Turns Without Me’. Gitaren, drums, tamboerijn en shakers palmen het podium in en de synth creëert een duizelingwekkend einde.
The Paper Kites beginnen met volle overtuiging aan ‘Revelator Eyes’ en op de voorste rij wagen er zich enkelen nog snel aan een dansje. Het optreden eindigt met ‘Too Late’ en die titel mag je best letterlijk nemen. Een kortere set had misschien langer het wow-gevoel levend gehouden dat zo sterk aanwezig was halverwege het optreden. Zweverige synths zetten het allerlaatste nummer in en de band rondt af met het bedaarde maar energieke aspect waar ze zo in uitblinken.
Op een klein podium bekoren de dromerige harmonieën van The Paper Kites het publiek met het grootste gemak. Er is geen twijfel mogelijk dat ze het met het overweldigende geluid van hun instrumentenarsenaal in de toekomst even goed zullen doen op een big stage.
The Paper Kites: Facebook | Twitter | YouTube | Instagram | Site
Lùisa: Facebook | Twitter | YouTube | Instagram | Site
