Nieuwe singles

De opstelling van het jaar volgens coach Jasper Verfaillie

De Basiself.jpg

Het voorbije jaar was opnieuw heel vruchtbaar voor mooie platen. Zeer vruchtbaar zo bleek, want onze redacteurs kozen niet vijf, niet tien, maar elf van de beste albums van 2015. Een elftal, zo u wil. En als een echte voetbalcoach geven onze redacteurs ook tekst en uitleg bij hun keuzes en leggen ze uit waarom sommige albums de basis niet hebben gehaald.

11. Noah Gundersen – Carry The Ghost

1441063307835.jpeg

Amper anderhalf jaar na zijn uitstekende ‘Ledges’, doet Noah Gundersen er in 2015 nog een schepje boven op met ‘Carry The Ghost’. Nostalgie wordt ingeruild voor hartzeer. De gospelinvloeden uit ‘Ledges’ zijn nergens meer te bespeuren en maakt plaats voor een Americana en roots geluid dat doet denken aan Ryan Adams of zelfs Damien Rice. Die vergelijking kan je gerust doortrekken naar zijn stemgeluid en teksten. Gundersen’s stem zalft op ‘Blossom’ en slaat op ‘Heartbreaker’, klaagt op ‘The Difference’ en verzucht op ‘I Need a Woman’. Helemaal aardedonker is deze plaat dan ook weer niet. Daar zorgt het verdacht vrolijke ‘Jealous Love’ of de uitbarstingen op ‘Slow Dancer’ wel voor. Hoop en radeloosheid liggen hier dicht bij elkaar. Een beetje zoals in het echte leven.

10. Oh Wonder – Oh Wonderpackshot

Een guilty pleasure op nummer tien, moet kunnen. Al is er bij Oh Wonder maar heel weinig om je schuldig over te voelen. De band maakt zoete popsongs, trage ballads en meeslepende liefdesliedjes, maar wordt nooit klef, plat of cliché. Oh Wonder is nu niet meteen de meest spannende groep van het moment en in hun liedjes spelen ze vaak op veilig. Hun nummers blijven keurig tussen de 3 en 4 minuten en zijn dus perfect materiaal om de radiostations in te palmen. Met andere woorden, ze zijn de perfecte band om ons te verlossen van de Adele’s en Justin Biebers van deze wereld die onze radiogolven teisteren met verschrikkelijke muziek. Tijd voor iets anders, voor iets oprechts en voor iets van perfect vakmanschap.

9. Joana Newsom – Divers

njyqskxair6lkaqrqo5p

Excentriek, dat is zowat het minste dat je van Joanna Newsom kunt zeggen. Wie haalt het ook in zijn hoofd om harp als belangrijkste instrument naar voor te schuiven? Newsom doet het en ze komt er verdorie nog mee weg ook. Dat zegt veel over de kwaliteit van haar nummers en van haar harpgetokkel. Bezwerend en intrigerend is het. Haar nummers zijn vaak meer verhalen dan meezingers. Er gebeurt zoveel tijdens een nummer, dat het voelt alsof je een hele reis achter de rug hebt. Zet 11 zo’n nummers op een album en je voelt je een wereldreiziger zonder zelfs je stoel uit te hoeven komen. De luiaard in mezelf dankt Joanna Newsom daarvoor vanuit de grond van mijn lui hart.

8. The Staves – If I Was

91SZT9tUzhL._SL1500_.jpg

In afwachting van een nieuwe Bon Iver plaat is de tweede plaat van The Staves zowat het dichtste dat in die buurt komt. Het is dan ook geen toeval dat Justin Vernon (de frontman van Bon Iver) voor deze plaat achter te knoppen zat. Hij nam de drie zusjes van The Staves onder zijn hoede en bracht het beste in hen naar boven. Luister naar de samenzang op het heerlijke ‘Sadness Don’t Own Me’ of ‘Steady’ en de naar bluesrock neigende ‘Teeth White’ en ‘Black & White’. De zusjes vullen elkaar aan, spreken elkaar tegen en maken vooral prachtige muziek die nog het best gedijt in de herfst- en wintermaanden. Als je deze plaat nog niet gehoord hebt, maak er werk van.

7. Everything Everything – Get To Heaven

Everything_Everything_Get_To_Heaven_Artwork.jpg

Als een echte Pokémon evolueerde Everything Everything in een perfect popbeest. De band trok lessen uit zijn vorige twee albums en gooide dezelfde ingrediënten nog maar eens samen voor ‘Get To Heaven’, zijn derde. Deze keer wisten ze als volleerde koks alles goed te balanceren en een perfecte popplaat te baren. Genoeg branie in de lyrics om interessant te zijn, genoeg beats en dansbare melodiëen om de benen mee te krijgen en lekker tegendraads zodat de hele wereld nog niet aan hun voeten ligt. Nog niet.

6. Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit

Cournetbarnett.jpg

Courtney trekt zich van niks of niemand iets aan. Ze schrijft liedjes over wat ze ziet, hoort en denkt. Dat ze heel klassieke rocknummers maakt, is haar een zorg. Maar precies dat je-m’en-foustisme is wat haar muziek zo aanstekelijk maakt. Met ‘Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit’ (die titel alleen al!!) rijgt de Australische ondertussen de prijzen en nominaties aan elkaar. Heel terecht overigens. Iemand die goeie nummers kan schrijven over een huis kopen, zelfspot gebruikt en grapjes maakt in haar lyrics, verdient zowat elke prijs. In ‘Pedestrian at best’ geeft Courtney nog het beste voorbeeld: “I think you’re a joke, but I don’t find you very funny.’ Wij dus wel.

5. Tobias Jesso Jr. – Goon

Goon.jpg

Eigenlijk zijn we blij dat lange Tobias (hij is 2m groot) het niet gemaakt heeft in Hollywood. Hoe zou hij anders de hartverscheurende ballad over zijn mislukte carrière die toepasselijk Hollywood heet, kunnen schrijven? Op ‘Goon’ druipen de melancholie en hartzeer er in dikke druppels van. Tobias Jesso Jr. werpt zich op als een hippe en hedendaagse versie van Randy Newman of een bescheiden Elton John. Ondertussen is hij al bff’s met Adele en mag hij ook Alana Haim en Sia tot zijn vrienden rekenen. Live komt hij over als een slungelige jongeman die zichzelf niet al te serieus neemt, daarom doen wij dat voor hem. ‘How Could You Babe’ is een instant klassieker, ‘For You’ en ‘Can’t Stop Thinking About You’ zullen het hart van menig verliefde zielen weer wat sneller doen kloppen. En waarom ‘True Love’ de plaat niet haalde, is nog altijd een raadsel.

4. The Tallest Man On Earth – Dark Bird Is Home

DOC100full.jpg

Het heeft lang geduurd – zo ongeveer zes maanden – vooraleer alle puzzelstukjes in elkaar vielen. Daarvoor was ‘Dark Bird is Home’ een te overvolle en te overgeproducete plaat voor een man die gewoon is om enkel met zichzelf en een gitaar de studio in te duiken. Nu is de laatste plaat van The Tallest Man on Earth een verrijking voor zijn oeuvre en luidt het een nieuw tijdperk in voor de man. Hij mag zich vanaf nu een band noemen, want live wordt hij nu bijgestaan door een vijf-koppige groep met oa. Mike Noyce (Bon Iver). Dark Bird is Home is zijn rijkst gearrangeerde plaat tot nu toe. Maar neem al die extra instrumenten weg en je houdt nog steeds perfect geconstrueerde nummers met steengoeie lyrics en indrukwekkend gitaarwerk.

3. Unknown Mortal Orchestra – Multi-Love

ba4b63db.jpg

Op ‘Multi-Love’ zingt frontman Ruban Nielsen over de liefdesdriehoek waarin hij verzeilt raakte. Polygamie is nog altijd niet maatschappelijk geaccepteerd en dus kwam hij al snel in een lastig parket wanneer hij moest kiezen tussen twee partners. Het is haast een perfecte metafoor voor de muziek die Unknown Mortal Orchestra maakt: gevangen in een driehoeksverhouding tussen funk, rock en psychedelica. ‘Can’t Keep Checking My Phone’ neigt naar psychidelische rock, ‘Multi-Love’ ruikt dan weer naar poprock en ‘Ur Love One Night’ is dan weer heerlijk funky en dansbaar. Live durft Unknown Mortal Orchestra al eens te ontsporen in bezwerende jams en scheurende gitaarsolo’s. Op plaat zit het allemaal wat strakker in het harnas, maar dat is helemaal geen nadeel. Meer zelfs, Multi-love is met voorsprong de strakste en meest dansbare rockplaat van 2015.

2. The World is A Beautiful Place and I Am No Longer Afraid To Die – Harmlessness

Harmlessness_Cover

De naam van deze band beschrijft perfect hoe je anno 2015 in het leven moet staan. Ondanks alle slechte gebeurtenissen op wereldniveau, zijn er nog altijd genoeg dingen om van te genieten. Zoals ‘Harmlessness’, een plaat die de wereld eventjes mooier laat worden. Met hun mix van prog, shoegaze en emo rock weet de band (ik ga de naam hier niet nog eens herhalen) de juiste snaren te raken. Ook vocaal (die samenzang van de frontzanger en -zangeres!!) en tekstueel zit het allemaal perfect in elkaar. ‘You think that the world is allright, that’s a lie.’ luid het op de openingstrack om te eindigen met ‘We are all gonna die’ op de afsluiter. Onderweg gaat het over vechten tegen mentale demonen (Mental Health) en levensechte demonen (January 10th, 2014). U mag drie keer raden wie er telkens zegeviert.

1. Sufjan Stevens – Carrie And Lowell

477663

Als een album 9 maanden na verschijnen nog steeds vers in het geheugen ligt, je elk nummer van voor naar achter kent en elke lyric binnenstebuiten hebt gedraait dan kan je niet anders dan zeggen dat dit album je jaar heeft bepaald. ‘Carrie and Lowell’ van Sufjan Stevens is zo’n album. De thema’s die Sufjan aanhaalt – leven, dood, verlies, verlating, depressie – zijn zo duister, doch universeel en contrasteren vaak met zijn engelachtige stem en soms vederlicht gitaarspel. Licht en donker, leven en dood, ying en yang, zeg maar. Dit album snijdt zo diep maar heelt onderweg ook de wonden. “I just wanna be near you’ zingt Stevens in Eugene en je voelt meteen hoe moeilijk hij het had met de dood van zijn moeder. Enkele nummers uit deze plaat halen zou de rest oneer aandoen. Carrie and Lowell is van begin tot einde van zo’n onweerstaanbare schoonheid dat we durven wedden dat deze, net als ‘Illinois’, een instant klassieker zal worden.

Deze albums haalden de basiself jammergenoeg niet:

  • Foals, omdat What Went Down wel een geweldig nummer is, maar een iets minder geweldige plaat is.
  • Tame Impala, omdat Let It Happen dan wel het nummer van het jaar is en ‘Currents’ alvast niet de plaat van het jaar is.
  • Kendrick Lamar, omdat ik doorgaans geen fan ben van hiphop, maar voor Kendrick bijna een uitzondering maakte. Bijna.
  • The Slow Show, omdat deze band in een jaar zonder The National een heel dankbaar tussendoortje was. Maar meer dan dat, dat moeten ze nog bewijzen.
  • Julien Baker, omdat dit 19-jarig meisje in de komende jaren nog veel betere albums zal uitbrengen
  • Circa Waves, omdat de Britse jongens dit jaar helemaal doorbraken met hun aanstekelijke, maar niet zo bijster originele Britpop/rock. Als ze zo strak kunnen blijven, zit er misschien meer in.
    – en verder eervolle vermeldingen voor Balthazar, Wolf Alice, Drenge, Laura Marling, Kawasi Washington, El Vy, Jamie XX, Glen Hansard, Death Cab for Cutie, Ryan Adams en Noel Gallagher’s High Flying Birds
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Unknown Mortal Orchestra, Waxahatchee, Bazart en nog drie nieuwe namen voor Cactusfestival!

We zouden het haast niet voor mogelijk achten, maar Bazart heeft nog nooit eerder op Cactusfestival gestaan. En daar komt binnenkort verandering…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Don Toliver - "Bandit"

Is er iemand in hiphopland met betere hooks dan Don Toliver? Het zullen er in elk geval niet veel zijn, want de…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Justice - "One Night/All Night" (feat. Tame Impala) & “Generator”

Dat Justice eind vorig jaar al opdook op heel wat festivalposters deed het beste vermoeden voor 2024, en zo geschiet nu ook….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.