El Wie? De naam El Vy doet bij weinig mensen een belletje rinkelen. Toch slaagde de band er in om de grote zaal van de Ancienne Belgique volledig vol te laten lopen. Dit lag niet aan plotse roem maar wel aan de grote namen in dit gezelschap. Matt Berninger (zanger van The National) en Brent Knopf (Menomena & Ramona Falls) sloegen voor dit project de handen in elkaar. Dit resulteerde in “Return To The Moon”. Het is een plaat die hun project bekroonde. Om dit album nog wat extra in de verf te zetten ging de band ook op tour.
Wanneer El Vy het podium betreedt moet je eerst uit je hoofd zetten dat Matt eigenlijk de zanger is van The National. Van zodra van zodra je daar over bent, kan je echt focussen op de muziek. Hoewel er in het begin nogal rustige nummers worden gespeeld die wel in het repertoire van The National zouden passen is er toch telkens iets anders. De zwoele stem van Matt blijft wel uitgesproken aanwezig maar de liedjes zijn uitbundiger en vooral veel opgewekter. Ondanks de diepe stem van Matt slaagt de groep er toch in om een feel good sfeertje te creëren.
Op hun tour werd het duo bijgestaan door de drummer van Wye Oak en nog een bandlid van Lost Lander, twee grote namen in het Indie milieu. Ze slaagden er samen met Brent Knopf (die toepasselijk ook aan de knoppen stond) in om er één gezellige boel van te maken in de AB. De setlist wisselde ook voortdurend van sfeer. Op het ene moment was er een zeer vrolijk nummer te horen waarna het weer wat minder ging en alles donker werd. Toch was de lijn doorheen het volledige concert zeer gelukzalig.
Dat The National niet kan tippen aan dit zijproject is een understatement. Maar wanneer je deze band in zijn geheel ziet is het wel straf wat ze allemaal kunnen. Hun titeltrack blijkt wel de grootste meezinger te zijn maar de andere nummers worden dan weer met zoveel emotie en energie gebracht dat ook dit stuk voor stuk steengoede nummers zijn. Wanneer deze band als een volwaardig nieuwe groep wordt gezien dan is het wel zo dat de muziek en de stem van Matt een perfecte cohesie vormen.
Jammer voor de groep worden de vergelijkingen met The National te vaak gemaakt. Maar El Vy is een perfecte mix tussen The National en Menomena. Al zou het zonder Matt nooit zo’n zalen hebben kunnen aandoen. El Vy is iets steviger dan The National, zeker live. De band speelde zelfs verschillende solo’s waarna Matt de longen uit zijn lijf schreeuwde. Dit vulde elkaar perfect aan waardoor de live-ervaring van de groep toch iets beter is dan op CD. Het was voor het eerst dat we Matt zijn schreeuwen zagen bovenhalen op ronkende gitaren, iets waar zijn stem eigenlijk perfect voor gemaakt is.
Tijdens het concert was er ook plaats voor één cover. Het werd “She Drives Me Crazy” van Fine Young Cannibals. Een volledig fout nummer dat El Vy toch weer naar hun hand zette. Het publiek geneerde zich totaal niet en het werd dan ook luidkeels meegezongen. Na iets minder dan een uur hield de band er mee op. Wij waren vooral tevreden over het feit dat El Vy op zich wel een sterk optreden kan neerzetten. Maar dan moet The National wel volledig uit je geheugen worden gewist, en dat lukt, met zo’n opvallend figuur als Matt Berninger, niet.
Heb je The National ooit live gezien? Matt schreeuwt zijn longen daar even hard uit zijn lijf als hij gisteren bij El Vy deed. Het is één van zijn signature moves. Voor de rest behoorlijke recensie.
Hij schreeuwt inderdaad telkens de longen uit zijn lijf, maar niet op de stevige muziek die gisteren te horen was.
Goh, I beg to differ met als voorbeeld de live versies van onder andere ‘Squalor Victoria’ of ‘Murder Me Rachael’. Het was gisteren vooral poppy’er, niet meteen steviger dan The National.
Maar hé, een concertrecensie is immer subjectief. Ik respecteer je mening, wou de mijne ook gewoon geven. Dit is geen aanval.