Gary Clark Jr. heeft intussen geen introductie meer nodig. De man groeide de voorbije jaren uit tot de koning van de moderne bluesrock. Een halve eeuw geleden zou hij waarschijnlijk Jimi Hendrix het vuur aan de schenen gelegd hebben op Woodstock, maar vandaag de dag moet zijn genre het jammer genoeg hebben van een handvol hippies die krampachtig de gitaar blijven aanbidden. De charts zal hij nooit helemaal veroveren, maar liefhebbers van een vettige dosis rock ’n’ roll windt hij moeiteloos rond zijn tokkelende vingers.
Het derde album van de Texaan is er eentje die niet enkel zijn status bevestigt, maar die ook nog eens uitbreidt. Zoals we eerder vermelden, groeide hij al uit tot de koning van de bluesrock waar hij zich op This Land god waant. Gary Clark Jr. verwent ons met zijn gekende gitaarsound, maar verrast met een volwassenere songwriting en het subtiele gebruik van uiteenlopende (moderne) invloeden.
De titeltrack geeft een idee hoe hip hop zou klinken moest het in de jaren ’60 en ’70 bestaan hebben, “Pearl Cadillac” klinkt als een stadionrock-impressie van Prince’s “Little Red Corvette” en “The Guitar Man” brengt moderne pop, inclusief autotune hook, met een gitaar, in plaats van de uitgemelkte synthesizers. Gary Clark Jr. slaagt erin om een verrassende twist te geven aan de sound waar hij zo geliefd voor is, iets waar grootheden als pakweg Muse nog iets van kunnen leren.
Op eerdere platen overheersde de vintage, warme klank van Gary’s Gibson terwijl vaak de melodieën achterop hingen. De wagon met slimme drumlijnen, subtiele pianostukjes en zwoele blazers knoopt op This Land aan met de stoomtrein die Gary Clark Jr. aan een sneltempo door het zonnige, Texaanse landschap leidt. Met “Feed The Babies” krijgen we in de buik van het album een perfect voorbeeld van bovenvermelde elementen die moeiteloos als een puzzel in elkaar passen.
Een tijdje geleden gaf de man zelf in een interview al aan dat hij dit met dit album een aanklacht tegen racisme wil maken. Dit doet hij niet enkel met de albumtitel, waarmee hij duidelijk maakt dat hij ongeacht zijn huidskleur wel degelijk ook Amerikaan is, maar ook met subtiele (en minder subtiele) verwijzingen in zijn lyrics en bovenal het gehele repertoire aan Afro-Amerikaanse muziek. Soul, blues, reggae, rap en hip-hop, allen passeren ze de revue op This Land. Niet alleen zit dit album geniaal in elkaar, ook de boodschap erachter wordt op indrukwekkende wijze overgebracht.
Bij het afsluiten van het 15 songs durende album, toont Gary Clark Jr. nog één laatste keer waar zijn grote liefde ligt. Straight-up ouderwetse blues. “Dirty Dishes Blues” is een cliché nummer over een gebroken hart dat ons, door de warmte van stem en gitaar, de deprimerende tekst laat vergeten.
Als Gary Clark Jr. de wereld nog iets te bewijzen had, heeft hij dat met This Land gedaan. De manier waarop hij enerzijds een boodschap overbrengt en anderzijds een breed repertoire aan stijlen in zijn gekende sound verwerkt, maakt een echte grootmeester van de Amerikaan. This Land is een album waar wij met plezier onze cowboy hoed voor afnemen. Gary Clark Jr. passeert op 26 juni in de Roma, waarvoor tickets vanaf vandaag te koop zijn.
