Het Brusselse duo Atome bracht vandaag hun debuutplaat Voie Lactée uit en beloofde ons vanavond een release-party in Botanique. Voor de gelegenheid werden de mannen vergezeld van een drummer en twee dames die de backings en twee van de vier keys verzorgden. Atome wist de uitverkochte Rotonde aan het joelen, dansen of klappen te krijgen. Ze hadden de zaal duidelijk mee. Ook de band zelf had duidelijk veel plezier tijdens hun set. Vol enthousiasme bezorgden ze ons het beloofde feestje, maar dat was er wel één waar de teugels nooit lang losgelaten werden. Hun experimentele nummers klonken top en hun rustigere liedjes lieten ons wegdromen, maar de poppy zijde van de band was te opgepoetst. De kritiek die we eerder vandaag op het album gaven, gaat ook hier op: de scherpe kantjes werden er te vaak af geveild en dat vinden wij net zonde.
Meteen viel op dat de samenzang op punt staat. Doordat een aardige lading aan reverb werd gebruikt, klonk de stem van frontman Remy Lebbos zweverig. Dat werd aangevuld met backings die een tikkeltje schattig klonken en iets zeemzoets over zich heen hadden. Zeker omdat die vocals zo goed op elkaar afgestemd waren, klonk het geheel af op dat vlak.
Een gitaar, een drum, en o ja, nog zomaar even vier keyboards sierden het podium. Het hoeft dus niet te verbazen dat er steeds voldoende afwisseling en gelaagdheid zat in de synth-sounds. Een enorme meerwaarde, want daardoor kwamen hun meer experimentele nummers volledig tot hun recht. Dat we fan zijn van die psychedelische trips doorheen de Atome-melkweg steken we niet onder stoelen of banken. De set kon volgens ons dan ook niet beter aanvangen, want ze openden met drie experimentele hoogtepunten van hun plaat. Drie originele nummers vol spanningsopbouw en onverwachtse ontwikkelingen volgden elkaar op. ‘C’est la fête ce soir!’ riep Lebbos vooraleer “Arrete De Parler” in te zetten, en hij had gelijk, want live was dit nummer een echte knaller.
We gingen op in de melkweg van Atome, maar wel enkel wanneer ze ons hun meer psychedelische of hun tragere, zweverige liedjes voorschotelden. Ze brachten ook enkele van hun vrolijke en meest poppy nummers en die vonden we —net zoals dat op de plaat het geval was— te opgepoetst. Dat wil niet zeggen dat die nummers saai waren of dat de performance gekunsteld was, maar het was allemaal te proper. Atome bewijst de remmen los te kunnen laten op hun meer psychedelische nummers en zou dat ook mogen doen wanneer ze de vrolijke toer op gaan. Het publiek was weliswaar helemaal mee tijdens deze nummers en durfde al eens een dansje te placeren.
https://www.instagram.com/p/Bt6u3mnnEXl/
Wanneer het halfweg de set aan “N’Importe Quoi” was, kwam er slechts één vraag bij ons op. Wààrom staat dit zalige nummer niet op het album? De sfeer ging werkelijk alle kanten uit. Een ludieke synth-melodie die meteen blijft hangen werd begeleid door een leuke tekst en af en toe werden we verrast door iets tussen extatisch gezang en geschreeuw van de frontman. Atome kleurde nergens zo fel buiten de lijntjes als hier, en daarvoor zijn wij vanavond als een blok gevallen. Meer van dat! (En breng dit nummer uit als single, mannen!)
Atome heeft niet enkel talenten op experimenteel vlak, want ze wisten ook hoge ogen te gooien met hun tragere nummers. Daarop speelden de vocals weer een grote rol. De zweverige stem van de frontman en de lieflijkheid van de backings werden samengebracht in behaaglijke deuntjes. Op bepaalde momenten werden er zelfs blazers bovengehaald. Die zorgden voor een extra dimensie en lieten je meteen mee wiegen. Mooi, gewoonweg mooi.
Boordevol enthousiasme bracht Atome hun set. Die speelsheid sierde hen, en drong ook door in hun psychedelische nummers. Die krachtige zijde van de band werd aangevuld met een rustigere insteek waarin zweverigheid centraal stond. Die twee kanten van Atome zijn perfect uitgewerkt en klonken live heel overtuigend. Wel zouden de eerder poppy nummers wat meer pit in zich moeten krijgen om de sterkte van de rest van het repertoire te kunnen evenaren. Een bijzondere melkweg, die van Atome!
Setlist:
Voie Lactée, pt. I
Tes Yeux
Arrete De Parler
Nouveau Départ
Devenir Une Fille
N’Importe Quoi
Les Beaux Jours
Caméléon + Jam
Labyrinthes (acoustique)
Voie Lactée, pt. II
