Parkway Drive @ Vorst Nationaal: Zichzelf wat verloren in de show

Met hun laatste album Reverence onder de arm kwamen de jongens van Parkway Drive het Europese vasteland onveilig maken. Nog geen jaar geleden speelden de Aussies een soort promostunt concert in de AB club. Met een sound die mee geëvolueerd is met de band en zijn groeiende aanhang kwamen ze een tot in de puntjes georchestreerde show neerzetten met veel vuurwerk en vlammen.

Parkway Drive is zo’n band waarvan de line-up nauwelijks veranderd is. Slechts tweemaal werd een nieuwe bassist gezocht en reeds sinds 2007 is dat dezelfde gebleven. Een hechte groep vrienden die zich samen rot amuseren, dat typeert de mannen uit Byron Bay, Australië. Met zes albums, een ep, twee dvd’s en zelfs een boek mogen we toch al spreken van een gigant binnen het genre metalcore. Tegenwoordig steeds vaker te vinden op de main stage van grote festivals ergens tegen het vallen van de avond. Maar gisteren stonden ze gewoon in Vorst Nationaal.

Door problemen met de beveiliging mochten we net na de aanvang van supportact Killswitch Engage de zaal niet meer in. Het werd dus een tijdje wachten voor we de eerste noten te horen kregen, maar uiteindelijk hebben we toch nog de helft kunnen meepikken. Een stevige set die vooral gevuld was met nostalgische knipogen zoals “My Last Serenade” en “In Due Time”. Beide nummers zorgden voor de perfecte opwarming voor wat zou komen. Spijtig dat het zolang duurde, want de Amerikanen uit Westfield klonken behoorlijk vermakelijk en zorgden dus ook voor menige glimlach.

Een gigantisch podium werd voorbereid en op de ingangsdeuren hingen waarschuwingen dat er ontploffingen gingen plaats vinden en dat epilepsiepatiënten ook zouden moeten oppassen voor het lichtspektakel. De aanvang van de set begon heel duister en onheilspellend. Een intro die snel duidelijk maakte met welk nummer de band van start zou gaan en een aparte intrede van de band zelf zorgden voor het eerste enthousiaste gebrul. De jongens van ‘down-under’ kwamen namelijk vanachter uit het publiek gewandeld en baanden zich een weg tot aan het podium. Elke bandiet nam zijn plaats in op een verhoogje naast de drummer, al waren ze paspoppen in de etalage van een winkel niet gek veel verder in de Nieuwstraat. “Wishing Wells” werd de opener van de set en de band stond wat onwennig op hun aangeduide plaatsje, vooral zanger Winston McCall leek wat moeite te hebben met stilstaan en dat resulteerde in ongemakkelijke danspasjes.

Alsof het robots waren daalde iedereen behalve de drummer weer af naar het gewone podium om na het recente “Prey” de weg van de oudere hits in te slaan. De nodige veiligheidsinstructies werden meegedeeld en “Karma” zorgde voor de eerste gigantische circlepit, maar tegen het einde van het nummer werd wel pijnlijk duidelijk hoe weinig vocale bijval hits als deze krijgen van het publiek. Het staat in schril contrast met recentere nummers als “Vice Grip” die luidkeels worden meegebruld en mensen van vanachter in de zaal sprintjes naar voor laat trekken om toch maar in die moshpit te geraken.

Het showgehalte van een optreden van Parkway Drive ligt de laatste jaren enorm hoog. Het thema van deze avond leek wel een viering van een of andere cult te zijn. “Cemetery Bloom” is daar het levende bewijs van. ‘All hail my…’ wordt als door een koor meegezongen en het publiek is ook hier rap mee. Met nog een mooie wisselwerking tussen een oud nummer en een nieuw nummer en het eerste vuurwerk van de avond, kondigt McCall aan dat de ‘heavy shit’ eraan komt. Zo gezegd, zo gedaan: “Dedicated” en “Absolute Power” weerklonken door de luidsprekers en zorgden voor de eerste echte breakdowns van de avond vergezeld door een vlammenzee om U tegen te zeggen. Alle lichten doven uit en de gitaristen hebben weer plaats genomen op hun platform ter hoogte van de drummer, dit keer in het gezelschap van een strijkkwartet dat de volgende twee nummers zou meespelen en zelfs zorgde voor een vioolsolo, wie had dit ooit zien aankomen bij een Parkway Drive-show.

Na het onvermijdelijke ‘oooh oooh’-gezang van “Wild Eyes” bedankt McCall het publiek. Nooit in zijn wildste dromen had hij durven denken dat er zoveel volk op de been zou komen voor een van zijn shows. Na nog wat spektakel met omhooggeheven platformen en muzikanten verdwijnt heel de band van het podium. Niet veel later verschijnt McCall met enkel een celliste aan zijn zijde ergens vanachter in de zaak om het o zo rustige “The Colour of Leaving” te brengen, zo rustig zelfs dat een probleem van eigenlijk heel de show nog eens pijnlijk duidelijk werd. De micro staat veel te stil afgesteld en hij is eigenlijk bijna niet te verstaan, zeker niet nu hij zo stil zingt.

Gelukkig was het cello-gedeelte niet het laatste wapenfeit van de avond. De sympathieke Australiërs hadden nog wat achter de hand gehouden. Een gigantisch logo werd achter de drummer omhoog gehesen en “Crushed” werd ingezet. Op Instagram teasde de band een filmpje waarin datzelfde logo met behulp van een molotov cocktail in lichterlaaie werd gezet, maar daar was geen sprake van vanavond. Misschien uit veiligheidsoverwegingen? Wie zal het zeggen. ‘For me, it’s been perfect’ liet het bandhoofd verstaan en hij vroeg om een laatste krachtinspanning van iedereen om de zaal volledig te laten daveren door mee te springen op de tonen van “Bottom Feeder”. Een gigantisch doek met het album artwork van Reverence daalde neer en weg waren de jongens.

Dat een band meegroeit met het publiek en het soort zalen waar ze spelen, is normaal, maar de spontaniteit van de begindagen is het toch grotendeels kwijt. Alles lijkt tegenwoordig tot in de puntjes uitgeschreven in een script en nummers worden geschreven of gekozen om gigantische hordes van mensen bombastisch te overspoelen als was het een opera. In dat opzet zijn ze met enorme verve geslaagd, maar een spontaan moment van ruwe metalcore zou toch eens vaker de kop mogen opsteken.

Fan van de foto’s? Nog meer foto’s van de show zijn op onze Instagram te vinden. Allen daarheen!

Setlist:

Wishing Wells
Prey
Carrion
Vice Grip
Karma
Cemetery Bloom
The Void
Idols And Anchors
Dedicated
Absolute Power
Writings On The Wall
Shadow Boxing
Wild Eyes
Chronos
The Colour Of Leaving

Crushed
Bottom Feeder