De twee excentrieke Nieuw-Zeelanders van BROODS brachten op 1 februari hun derde album Don’t Feed The Pop Monster uit. Het duo beloofde dat de plaat meer dan ooit opgebouwd zou zijn volgens de essentie van BROODS. Daardoor verwachtten we dus een geheel aan kleurrijke en dansbare schijfkes met telkens weer een vernieuwende, opvallende toets. Dat de verwachtingen ingelost werden, staat als een paal boven water. De vier singles “Peach”, “Hospitalized”, “Falling Apart” en “Everything Goes (Wow)” die het tweetal al gereleased had, vielen stuk voor stuk ten zeerste in de smaak, en ook de rest van Don’t Feed The Pop Monster is een ode aan de pop geworden. Zoals BROODS ons op voorhand verzekerde, blijft het pop monster buiten beeld en is het de pop engel die de show steelt.
BROODS doet waar ze goed in zijn: verslavende melodieën combineren met vele synths en catchy baslijnen, wat telkens resulteert in een aanstekelijk geheel. Op adem komen kan meestal maar even, want ook de nummers die aanvankelijk kalmer lijken, komen vaak in een stroomversnelling terecht. Dat wil niet zeggen dat de nummers ontploffen in een plotse climax, maar net dat de spanning traag, maar zeker opgebouwd wordt. Halfweg merk je dan dat je geneigd bent te dansen en mee te schreeuwen, ook al had je eerst de indruk dat het een traag stukje aan dromerigheid zou worden. Niets is minder waar, want BROODS combineert dromerigheid en dansbaarheid als nooit tevoren. Het duo weet een zekere, aanstekelijke drive in elk van hun nummers te steken die vaak subtiel en daarom o-zo goed wordt uitgespeeld.
Elk lied van het album heeft een eigen, originele toets, terwijl het toch steeds onmiskenbaar BROODS blijft. Ook al waren de geautotunede stemmen op “Falling Apart” even wennen, inmiddels zijn we helemaal overtuigd. Fel bewerkte vocals keren ook terug in het meeslepende en melancholisch klinkende “Why Do You Believe Me?” en dergelijke gewaagde dingen zijn wat het Nieuw-Zeelandse duo zo sterk maakt. Zo horen we op “Too Proud” niet onze leadzangeres, maar worden we verrast door een emotioneel klinkende mannenstem. Wanneer dit nummer zijn hoogtepunt bereikt, klinkt het echt episch. De uiting van wat klinkt als pure en gemeende gevoelens overdondert je zonder twijfel. Knal “Too Proud” door je hoofdtelefoon op een moeilijke avond en je raakt zo doorheen je dipje, want dit is verdomd zalig om naar te luisteren en in op te gaan.
Natuurlijk mochten de dansnummers pur sang niet ontbreken. Het schattig klinkende “Peach” met zijn opvallende refrein of het groovy festijn dat “Hospitalized” heet, vormen de feestpieken op het album. Ook “Old Dog” weet de benen aan het bewegen te brengen. Wanneer heuse Shampoo–vibes en –attitude weerklinken, worden we nieuwsgierig naar wat BROODS in petto heeft voor dit nummer. Het wordt een rit waar van begin tot eind een overtuigende drive in zit en waar de arrogantie vanaf druipt. Het is haast jammer dat de examens net achter de rug zijn, want “Old Dog” is een aanrader voor ieder die op zoek is naar een nummer om je zelfvertrouwen te vertienvoudigen op weg naar je examens. Het nummer komt in de buurt van rock, wat weer eens aantoont dat BROODS graag nieuwe zijpaden bewandelt zonder daar de weg op kwijt te geraken.
Amai, wij zijn tevreden. De hoge verwachtingen die het duo had gecreëerd werden allemaal ingelost. Het pop monster wordt weggetrapt met stevige, originele BROODS-pop. Het album doet ons dromen en dansen op kleurrijke en opvallende knallers van nummers. Voorlopig zijn er enkel Amerikaanse tour-data gekend, maar we hopen dat deze pop-engels gauw eens halt houden in Europa om Don’t Feed The Pop Monster te presenteren.
