LiveRecensies

Whispering Sons @ Muziekodroom: “Een bij-de-keel-grijpende heropleving van een donkere periode”

© CPU – Nathan Dobbelaere

Whispering Sons zijn de nieuwe oogappels van het Limburgse publiek, dat hebben ze gisterenavond zeker nog eens bevestigd. Twee jaar na het winnen van Humo’s Rock Rally, mochten ze als ‘artists in residence’ hun debuutplaat Image mee naar huis nemen en het publiek van de Muziekodroom van hun sokken blazen met hun bij-de-keel-grijpende postpunk en hun hypnotiserende, intens innemende frontvrouw.

De geliefde band Rumours mocht de avond openen. Met hun zelfverklaarde sjamaan-hop brachten ze een volledig nieuw, atypisch concept met een combinatie van de duistere, angstaanjagende vocals van Hannah Vandenbussche die je met een enorme leegte in haar ogen recht aankeek om je zo van haar macabere liefdesverdriet te overtuigen. De diepe elektronische beats van het trio, met onder meer Stephanie Mannaerts, tevens de drumster en frontvrouw van Brutus, zorgden voor een vreemd klinkend geheel van genres die op het eerste zicht niet bij mekaar passen. Of dit ook effectief het geval was, deed er niet toe voor het publiek. Voor hun klopte het.

Net als op hun album opende Whispering Sons hun set met “Stalemate” dat met de intensiteit van een bom insloeg. Met hun typische opzwepende baslijntjes en hoge gitaarrifjes in combinatie met het zwevende sferen van de synths zetten onmiddellijk de toon voor de rest van de avond. Ook waren we vanaf de eerste noot van frontvrouw Fenne Kuppens in één oogopslag verkocht. Met groot opengetrokken ogen staarde je een braaf lijkend meisje recht aan alsof ze niet thuishoorde op zo’n groot podium, totdat ze haar eerste zin  ‘subtle as a ghost’ zong. Luisteraars die Whispering Sons nog nooit eerder live zagen, zouden met stomheid verslagen zich afvragen hoe dat die stem uit diezelfde persoon komt. Met haar diepe, warme basstem speelde ze het concept van haar androgyniteit uit op een manier dat, in combinatie met de muziek, ze niet meer het meisje is met een mannen-stem. Alsof ze bezeten was, kroop ze in de huid kruipt van iets buitenaards. Wij konden alleszins onze ogen niet van haar afhouden.

Vanaf de eerste noten van hun hit “Alone” nemen ze het publiek volledig in en dat lieten ze niet los voor de rest van de avond. De hoge gitaarmelodie van de intro bracht een soort nostalgische feel over. Enerzijds voor het publiek aangezien de gemiddelde leeftijd toch boven de 45 lag en zij het geluid van hun new wave tienerjaren volledig herbeleefden. Anderzijds nostalgisch voor de band en de kleine minderheid jongeren, die stiekem toch hunkeren naar een periode die ze nooit meegemaakt hebben. “Alone” moeten we daarom beschouwen als dé legitimering van hun populariteit. De band vormt een nieuwe fase in de heroplevende evolutie van de postpunk en die fase is angstaanjagend sterk.

In haar bewegingen zoog Kuppens iedereens aandacht op. Aangegrepen keken we toe hoe de muziek haar volledig vulde en die energie er terug uitspatte door grootse explosieve gebaren. Hoe sterk ze ook was in het spelen van haar personage, ze viel af en toe toch uit haar rol om een klein lachje te tonen of om ontroerd een blik naar haar bandgenoten en het publiek te werpen. Hoe kon het ook anders. Het publiek onthaalde hun ook enorm positief. Zo ontstond er na “Waste” een oprecht enthousiast applaus dat maar niet wilde eindigen. Hierdoor werd een klein Limburgs clichétje bevestigd, nl. dat Limburgers enorm trots zijn op Limburgers.

Deze familiale sfeer merkte je ook in de band. Zo kregen ze midden in de set enorm veel extra drive en zin om te spelen. “Dense” en “Insights” waren hier het perfecte voorbeeld van. De dragende, meeslepende baslijntjes vormden de perfecte basis voor de opzwepende gitaar. Dit geheel werd in de sfeer van de synths naar een donkerder niveau getild waarbij ook de drums voor een extra portie pit zorgde. Dit in combinatie met de stem van Kuppens was adembenemend in de zin dat ze naar je keel grepen waardoor je hulpeloos bleef snakken naar adem van begin tot eind en ze je pas loslieten als ze met je klaar waren.

Whispering Sons is ongetwijfeld terecht het nieuwe lievelingetje van de Belgische muziekscène en zeker van de Limburgers. Met een moderne heropleving van de postpunk in combinatie met een fascinerende frontvrouw zijn ze voorbestemd om new wave terug op de kaart te zetten.

Setlist:

Stalemate
Got A Light
Alone
White Noise
Performance
Skin
No Time
Fragments
Hollow
Wall
Waste
Dense
Insights

No Image

Website / Facebook

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Whispering Sons - The Great Calm (★★★★): Een nieuw hoofdstuk

‘Zonder de donkere sfeer klinkt onze muziek als een Mario Kart-liedje’, lachte Whispering Sons nog in een interview met Dansende Beren in…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Unknown Mortal Orchestra, Waxahatchee, Bazart en nog drie nieuwe namen voor Cactusfestival!

We zouden het haast niet voor mogelijk achten, maar Bazart heeft nog nooit eerder op Cactusfestival gestaan. En daar komt binnenkort verandering…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Eerste namen Rock Herk 2024: Brutus, Whispering Sons, Herman Brusselmans en meer!

Nu de affiches van ’s lands grootste festivals almaar meer vorm beginnen krijgen, beginnen ook de eerste namen van de middelgrote varianten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.