InterviewsUitgelicht

Interview Tiny Legs Tim: “Het verschil met mijn voorgaande werk kan niet groter zijn”

Het is 23 januari, de eerste sneeuwvlokken zijn gevallen, de straten liggen er verlaten bij en volgens psychologen is het de meest depressieve week van het jaar. In een vlaag van melancholie zoekt eens mens dan al eens troost in nostalgische bluesplaten. Dat je niet per se aan de oever van de Mississippi geboren moet zijn om desbetreffend genre te prediken, bewijst Tiny Legs Tim al meerdere jaren. Op 1 februari komt zijn vijfde studioalbum Elsewhere Bound uit. We ontmoetten hem in zijn tweede thuis, de Missy Sippy in Gent.

 Het klinkt alsof je op Elsewhere Bound je akoestische gitaar ingeruild hebt voor een meervoudige band?

Klopt, wie mijn discografie wat kent weet dat mijn vorige plaat, Melodium Rag,zich onderscheidde in de eenvoud en het directe van de akoestische gitaaren de mondharmonica. Op Elsewhere Bound trek ik een volledig nieuw register open op vlak van sound en bezetting. Het album staat immers bol van stomende blazers en broeierige percussie, waardoor het verschil met mijn voorgaande werk niet groter kan zijn. Hiervoor heb ik samengewerkt met een negenkoppige band, stuk voor stuk getalenteerde en gepassioneerde muzikanten.

Ik kan me voorstellen dat deze gewijzigde bezetting invloed heeft gehad op het opnameproces?

Het vergde natuurlijk wat meer praktische organisatie. Je werkt met een heleboel mensen samen waardoor je ook met meerdere agenda’s rekening moet houden. De blazers konden we bijvoorbeeld maar twee dagen boeken. Echter, op muzikaal vlak voelde deze manier van opnemen als een enorme verrijking. In de studio werden de nummers met de nodige vrijheid gespeelden op ieder moment voelde je dat er iets aan het gebeuren was. Het album zelf is ook op zo’n organische manier gevormd. Je moet weten dat we slechts drie keer gerepeteerd hebben met de volledige bezetting vooraleer we de studio introkken, wat op zich weinig is.

Net als op mijn vorige platen is alles volledig live opgenomen: wat je hoort is wat er effectief gespeeld is. Dit was voor mij de grootste uitdaging en het was best heftig, maar ik denk dat het al bij al goed gelukt is. (lacht) Ook mijn manier van schrijven is niet verandert, vanuit mijn eigen ervaringen tracht ik de nummers neer te pennen.

Is het de bedoeling dat je nu ook effectief met deze band gaat optreden?

Ja, onze releasetour omvat zes concerten die met de volledige bezetting gespeeld zullen worden. Deze zomer hoop ik om in deze vorm op enkele festivals te spelen. Daarbuiten blijf ik ook actief als soloartiest of als muzikant in andere bezettingen. Ik kijk overigens enorm uit naar onze releasetour, de concerten in de AB en de Handelsbeurs staan met stip genoteerd in mijn agenda.

Het tot stand komen van deze plaat is blijkbaar gelinkt aan een reis naar de Verenigde Staten. Vertel!

In 2017 ben ik voor het eerst naar de Verenigde Staten getrokken. Het plan was om met de gitaar in de hand een muzikale studiereis te doen.Uiteindelijk trok ik naar New Orleans, een levendige en muzikale stad die bekendstaat als de geboorteplaats van de jazz. Voor wie een idee wil krijgen van hoe de muziek daar alom aanwezig is raad ik aan om eens naar Treme te kijken, een serie die het muzikale karakter van de stad perfect weergeeft. Ook mijn voorliefde voor Touaregblues en Afrikaanse Blues, die bekendstaan om hun typische percussiegeluid, heeft bijgedragen aan de nieuwe sound van Elsewhere Bound.

Vanuit de Blues zijn er een hele hoop muziekgenres ontsprongen. Een bekende quote van Keith Richards luidt: ‘If you don’t know the blues, there’s no point in picking up the guitar and playing rock and roll or any other form of popular music’. Wat denkt een doorgedreven blues artiest als jij daarvan?

Als je blues wilt spelen moet je ermee bezig zijn. Je hebt immers zeer veel muzikanten die het op theoretisch vlak perfect kunnen spelen, maar waarvan je merkt dat ze niet de taal van de blues spreken. Een belangrijk aspect van het genre is geloofwaardigheid en daarvoor moet je je laten doordringen door de “feel” en de geschiedenis ervan. Het is niet zo moeilijk omperfect technisch een blues-nummer te spelen, maar zonderdiepgang en emotionele toets stelt het weinig voor. Je moet er een stuk van jezelf in kunnen leggen en dat is iets helemaal anders dan het genre technisch te beheersen.

Ikzelf heb de bluesmicrobe van jongs af aan te pakken gekregen. Mijn vader had enkele lp’s liggen van onder andere Lightnin’ Hopkins en Sonny Terry & Brownie McGhee. Echter, pas op latere leeftijd, toen ik 29 jaar was, ben ik me pas echt grondig gaan verdiepen in het genre.

Je engageert je ook in het promoten van het genre. Zo organiseer je tweemaal per maand een jamsessie in de Missy Sippy in Gent en ben je betrokken in de liveprogrammatie.

Klopt, de Missy Sippy is zowat mijn tweede thuis geworden en ik durf te stellen dat het dé Blues & Roots-plek is van Gent en ver daarbuiten. Het voldoet totaal niet aan het stereotiepe beeld die mensen hebben over een blues café, bijna dagelijks zijn er liveoptredens en er komen veel jonge mensen op af. Bovendien is het een broedplaats geworden voor jonge gepassioneerde artiesten.

Zijn er bands of artiesten waar we rekening mee moeten houden?

Bluebird is zo’n talentvolle bende die in de Missy Sippy ontstaan is, hun muziek situeert zich binnen de sixties en voelt psychedelisch aan. Ikzelf ben ook erggeïntrigeerd door RAMAN., de frontman ziet eruit als een ware rocker, maar het is zeker en vast iemand die de blues met het juiste gevoel kan spelen. Op de jamsessies bezorgt hij me steevast kippenvel. Andere acts als Mother T & the chicks, Matt T Mahonyen Toon Vlerick als soloartiest zijn ook de moeite waard.

Je staat bekend als een hard werkende muzikant, Elsewhere Bound  is je vijfde studioalbum sinds 2011. Ik kan me voorstellen dat je nog boordevol ideeën zit voor in de toekomst.

 Wie weet maak ik wel een technoplaat waarop ik gitaar speel. (lacht) Ik heb nog verschillende ideeën, zo zou ik graag eens de wereld van effecten en de gitaarpedalen (her)ontdekken. Je hoeft je geen zorgen te maken, ik kom nog tijd te kort om alles te doen wat ik nog wil doen.

Ten slotte, met wie zou je graag eens een collaboratie aangaan?

Cedric Burnside, een geweldige zanger en gitarist, alsook de kleinzoon van R.L. Burnside.Moest ik hem ooit kunnen ontmoeten, dat zou geweldig zijn.

 Geen probleem, we regelen het.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Bert Dockx Band - Ghosts (★★★★): Beklijvende geruststelling

Over de muzikale bijdrages van Bert Dockx kan je intussen een mooi spinnenweb leggen. De Belgische muzikant, schrijver en auteur heeft aandelen…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Tiny Legs Tim - "Better Man"

Het is al meer dan een jaar geleden dat we afscheid namen van Tiny Legs Tim. De Belgische bluesgitarist en zanger overleed…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Tiny Legs Tim - "Death Bells Ringing"

Een jaar geleden moesten we afscheid nemen van Tiny Legs Tim nadat hij op vierenveertigjarige leeftijd onverwacht overleed tijdens een operatie. De…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.