De in New Orleans gevestigde Leyla McCalla is met The Capitalist Blues inmiddels aan nummer drie toe. Op haar nieuwste album is te horen hoe McCalla (ex-Carolina Chocolate Drops) meer aandacht dan ooit heeft voor bandarrangementen. Daarnaast is er ook iets meer kleur en dynamiek. Desalniettemin blijft de Amerikaanse muzikante garant staan voor een mix van (f)luisterfolk, blues en roots.
Als voormalig straatmuzikante gaat ze heel los, spontaan en vooral vrij om met muziek. Dat merkte je eerder al met Vari-Colored Songs: A Tribute To Langston Hughes en A Day For The Hunter, A Day For The Prey. Albums die duidelijk maakten dat ze enorm veel talent in huis heeft. Zo bespeelt de Amerikaanse McCalla met zichtbaar gemak verschillende instrumenten (cello, bas, gitaar,..) en schrijft ze haar eigen songs.
Op The Capitalist Blues gaat ze op het eerdere elan door. Thema’s zijn onder meer sociale ongelijkheid, armoede, kapitalisme (o.a. “Money Is King“) en de welvaartsindustrie. En dat in tijden waarin haar eigen situatie (nog maar pas moeder geworden) danig transformeert. Het bewijst dat de muzikante ook in wat moeilijkere omstandigheden het hoofd koel weet te houden. En zoals steeds een creatieve invalshoek aanbrengt. Neem de opgewekte feelgood van “Me And My Baby“ of de swingende ritmiek van “Settle Down“. Leg die naast het donker realisme van”Aleppo” of “Miza Pa Dous“, een song die verwijst naar de orkaanstormen die Haïti teisterden. Die contrastering typeert dit album.
Kenmerkend is bijvoorbeeld de manier waarop de immer eigenzinnige McCalla heel uiteenlopende muzikale paden bewandelt. Naast een uitgekiende mix van folk, blues en roots zoekt ze bijvoorbeeld ook al eens calypso, jazz, soul en gospel op. Het mooiste voorbeeld daarvan is misschien wel het sterk soulgetinte “The Heavy Lead“, een song die heel sterk naar de hoogdagen van Otis Redding geurt. Daarbij valt onder meer McCalla’s warme zang op. Overigens doet ze haar talenknobbel alle eer aan, daar ze zich zowel van het Engels, het Frans als het Creools bedient.
Daar waar ze vroeger al eens neigde tot akoestisch solomateriaal, heeft ze nu een troep muzikanten uit Louisiana rond zich verzameld. Het maakt dat The Capitalist Blues een groepsplaat is. Een album dat aangenaam om naar te luisteren is, maar waar je vooral hoort hoe McCalla enerzijds ongebreideld optimisme (het feestelijk klinkende “Oh My Love“) brengt, maar anderzijds de wat donkerdere en minder aangename kanten van het leven niet schuwt. Eerlijk, openhartig en het hart op de goede plaats. Zoals het hoort.
Benieuwd naar nog meer muziek? Volg ons op Spotify!
