Met Days On Earth zoekt de Britse saxofonist/componist Mark Lockheart (o.a. Malija, Polar Bear) het bij de grandeur van de groots opgezette orkestratie. Het blijft nog steeds behoorlijk uitdagende jazz, maar deze keer dan wel met een stevig orkest in de rug.
Lockheart is dermate ervaren, dat het stilaan moeilijk wordt om nog echt uitdagingen te vinden. Die vindt hij nu bij het werk met een orkest. Bij het Days On Earth–project, dat onmiskenbaar gekenmerkt wordt door de urgente actualiteit. Hints naar Moeder Aarde en de klimaatuitdaging zijn bijvoorbeeld niet echt ver te zoeken. Op het album bezweert de Brit onder meer fundamentalisme in de meest uiteenlopende vormen (“Believers”) en wijst hij op de valkuil van blinde adoratie (“This Much I Know Is True”).
Ambities zijn er overigens genoeg. Zo laat het Britse jazzlabel Edition verstaan dat het hier om een ‘career-defining’ album gaat. Zover willen we helaas niet echt gaan. Hoedanook onderstreept Lockheart via de inzet van een maar liefst dertigkoppig orkest de muzikale uitdaging. Die in een heel rijke, brede en onmiskenbaar eclectische sound resulteert. Het orkest laat hij dirigeren door zijn vriend John Ashton Thomas, die een achtergrond heeft als dirigent bij opnames voor Hollywoodfilms. Het verklaart deels de prominente cinematografische invalshoek op Days On Earth. Al zijn de vaak ruimtelijke sound vol subtiele nuances en bij uitstek weelderige arrangementen ook integraal deel van dat verhaal. Al bij opener “A View From Above” denk je gelijk aan dat filmische aspect dat zo komt bovendrijven.
Lockheart vat dit Days On Earth-album op als een suite. Zo valt op hoe hij een verhaal wil vertellen. Dat vind je onder meer terug in de subtitels van de tracks ; de bouwstenen van zijn verhaal. Overigens doet ieder onderdeel van deze, in de British Grove studio’s (London) van Mark Knopfler opgenomen, cyclus er zowel geluidsmatig als in conceptueel opzicht toe. Met een orkest in de rug plooit Lockheart deels terug op een ruime waaier aan invloeden (van klassiek, jazz tot world) en perst hij die geconcentreerd in een unieke, wijde en kamerbrede sound die meer wel dan niet uit de boxen spat.
Days On Earth is het meest van al een glorieuze ode aan het leven in al haar diverse facetten. Zo is er tezelfdertijd aandacht voor vriendschap (trompettiste Laura Jurd van de band Dinosaur die een bijdrage levert), feest (“Party Animal”) als voor de inherente kwetsbaarheid van de wereld (“Brave World”). Een rijkdom aan ideeën dus die zich ook vertaald weet in prima, zij het soms wat gelikte en honingzoete muziek vol verrassende wendingen, zoals onder meer blijkt uit afsluiter “Long Way Gone” (een track geïnspireerd door het werk van schrijver / mensenrechtenactivist Ismael Beah over het leven van een kindsoldaat in Sierra Leone). Heel fijn album, al is dit soort weelderige, caleidoscopische jazzcinema wellicht niet voor iedereen weggelegd.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
