Psycho 44 is terug van weggeweest en dat zullen we geweten hebben. De show zelf had eigenlijk al op 31 oktober moeten plaatsvinden, helaas moest de band toen verstek geven wegens ziekte. Gelukkig bleven de ziektekiemen deze keer uit. De gelegenheid van de show is de nieuwe plaat die de groep binnenkort uitbrengt, getiteld Unreality. De opvolger van Suburban Guide To Springtide liet enige tijd op zich wachten. Het debuut dateert dan ook al weer van 2013. Maar geduld is een schone deugd en aan alles komt een eind, dus ook aan ons wachten.
Starten deden ze meteen met enkele nieuwe nummers. Nieuw materiaal debuteren is steeds lastig. Al zeker wanneer er nog maar één nummer van die nieuwe plaat op de wereld losgelaten is. Opener “Perfect Blue” kent een traag begin en kruipt via tokkelend gitaargeluid traag maar zeker naar een dreunende climax toe. De groep brengt immers niet enkel een nieuwe plaat mee naar Gent, maar ook hun nieuwe drummer en producer Thomas Valkiers. En deze laat zich op het einde van dit nummer meteen gelden. Er volgt een harder en steviger “The Bait”, goede naamkeuze overigens want wij zijn meteen fan. “Tastemaker” doet ons via zijn gesproken tekst denken aan de afsluiter van hun vorige plaat, Tamiko.
“Dat is lang geleden, eh? Sorry!”, verkondigt frontman Gaelian Corluy. En het gevoel was duidelijk wederzijds. De eerste nummers tonen meteen dat de formule hetzelfde blijft. Een mengeling van harde, maar toch melodieuze muziek overgoten met een schreeuwerig sausje van catchy refreinen. Als kort intermezzo krijgen we nog een raadsel voorgeschoteld over een leguaan op een stok en een vrouw die zelfmoord pleegt. Het antwoord moeten we na afloop dan maar gaan vragen aan de merchandise stand. Slimme marketing als je het ons vraagt.
Oude getrouwe “My Gomorrah” volgt en alle kopjes gaan op en neer, nu zijn we echt vertrokken. Debutant “Rational Love” verrast enigszins met een 80’s vibe. De synths komen meer op de voorgrond in het nieuwe materiaal, zoveel is duidelijk. “Call of the Void”, de enige nieuwe single die reeds uitgebracht werd, kon het publiek ondertussen duidelijk smaken.
“No Metaphor” lanceerde de eerste maar zeker niet de laatste moshpit van de show. De zang viel hier en dan soms weg, maar geen probleem want het publiek zorgde voor voldoende achtergrondzang. Dankzij “Suburban Guide To Springtide” kwamen we even op adem. Echte stonerrock zoals we het graag hebben. Las nog een korte pauze in voor de climax en het publiek wordt wild. Lang om op adem te komen krijgen we echter niet want meteen volgde “All My Demons Have Distortion”. En het publiek liet uitbundig zijn demonen vrij.
Er volgen nog twee nieuwe nummers. “Solitude in Paradise” doet alvast zijn naam eer aan door kalm te beginnen maar barst vervolgens uit in een gitaarrif die ons even aan “Paranoid Android” van Radiohead doet denken. “Carbon Monoxide Blues” is meer relaxed en doet via zijn sterke synths zelfs psychedelisch aan. Als afsluiter kreeg het publiek de opdracht: “Dance Mthrfckr Dance!” En gehoorzamen deed het.
Psycho 44 is terug en dat zullen we geweten hebben. Het is een band met talent, veel talent. Als je nog geen fan was, dan ben je het zeker na een liveoptreden. We zagen een dankbare band en een al even dankbaar publiek. De grondvesten zijn gelegd, wij kijken alvast uit naar het nieuwe album!
Setlist:
Perfect Blue
The Bait
Tastemaker
My Gomorrah
Call of the Void
No Metaphor
Suburban Guide To Springtide
All My Demons Have Distortion
Solitude in Paradise
Carbon Monoxide Blues
Dance MF Dance
