Alsof ze zelf opgeslokt werden door de walvis uit Pinnokio leken de kempenzonen van Geppetto & The Whales plots van de aardbol verdwenen. Na een succesvolle deelname aan Humo’s Rock Rally (finaleplaats en lovende kritieken), fijne ep People of Galicove en even fijne debuutplaat Heads of Woe bleef het bijna vijf jaar lang stil. Maar plots stond de band op Pukkelpop en brachten ze terstond een nieuwe single uit. Het potentieel dat we live in hun nieuwe nummers al hoorden, komt op Passages helemaal tot zijn recht. Ook al is het geen plaat die schreeuwt om je aandacht, Geppetto & The Whales steekt toch opnieuw een beleefde voet tussen de deur.
Voor Passages sloeg de band de handen in elkaar met producer Brian Joseph die vanuit zijn studio in Eau Clair al werk van Bon Iver, Local Natives en Sufjan Stevens onder handen mocht nemen. Dat de man onderlegt is in de folkscene is duidelijk te horen aan de gelaagde sound waar elk instrument en arrangement mooi tot zijn recht komt. Neem nu de slide guitar uit “Ruts” of de strijkers in opener “Faust”. Maar wie vreesde dat de Geppetto’s zich te veel zouden laten beïnvloeden door Eau Clair (bekend als bakermat van Bon Iver’s Justin Vernon en zijn gelijknamige festival), kunnen we alvast gerust stellen. Hoewel de band zich hoorbaar liet inspireren door de winterse setting, gaan ze nergens leentjebuur spelen. Als we Passages naast debuut Heads Of Woe leggen, horen we zelfs niet zo bijster veel verschil. Een logisch vervolg heet dat dan. Geppetto & The Whales is in die vijf jaar tijd zowaar getransformeerd tot een mature band die weet waar ze mee bezig zijn.
Wat ze vooral geleerd hebben, is hun tijd nemen. En dan hebben we niet over die vijf jaar radiostilte, maar over het album zelf. In drie kwartier laten de kempenaren het album op zijn eigen tempo ontplooien. Van de echoende opener “Faust” over het heerlijk openbarstende “I Know Who You Were” tot de intieme en introverte outro van “Rites Of Passage”, Geppetto & The Whales trekken een heel spectrum aan kleuren en impressies uit de kast om hun specifieke kenmerkende stijl op plaat te vatten.
De reden waarom het zo lang duurde om een opvolger in te blikken, was dat de jongens hyperkritisch voor zichzelf waren. Naar eigen zeggen hadden ze genoeg materiaal om al sneller een nieuwe plaat uit te brengen, maar belandden veel van die songs in de prullenmand wegens niet goed genoeg. De dertien die het wel haalden, kregen uitvoerig de tijd om te rijpen en geperfectioneerd te worden. Dat maakt van Passages een opvallend coherente plaat waar het niveau drie kwartier lang constant hoog blijft. Zelfs rustigere momenten als “Dusseldorf” of “Thirteen Lovers” wordt piano opgesmukt met gitaarmotiefjes, slide guitar en zowaar strijkers.
Passages is op zijn sterkst als de band zijn grootste troeven uitspeelt. De harmonische samenzang (à la Fleet Foxes) geeft wat meer cachet aan de zanglijnen, maar het is vooral de muzikale productie die met de pluimen gaat lopen. Elke gitaarlijn ondersteunt de andere en subtiele details geven de nummers zo veel meer persoonlijkheid. Dit album is duidelijk een group effort, waarbij elk bandlid zijn volledige gewicht in de schaal gooide. Gelukkig krijgen hun instrumenten dan ook ruimschoots de tijd om hun eigen verhaal te vertellen.
Toch probeert G&TW soms wat te vaak de spreidstand tussen doorleefd en radiovriendelijk te maken. “Nunki” is een potentiële radiohit die braafjes maar heel aanstekelijk opbouwt en ook “Ruts” lijkt op maat van een breed Radio 1 publiek gesneden. Daar is niets mis mee, het blijven heel fijne nummers. Veel interessanter wordt het wanneer “How We Got Here” halverwege ontspoort en de gitaren eens loos kunnen gaan. Of wanneer “Rites of Passage” langzaam uitdooft in een instrumentale outro. Of de langgerekte gitaarsolo die de tweede helft van “I Know Who You Were” mag inkleuren. De jongens bezitten duidelijk over genoeg muzikaal talent om op instrumentaal vlak ons omver te blazen.
Toen G&TW hun neus pas aan het venster stak, werden ze gemakshalve bestempeld als de Mumford & Sons of Fleet Foxes van de Vlaamse muziekwereld. Met Passages willen ze dat juk van zich af werpen, of op zijn minst toch nuanceren. Met weidse arrangementen en verrassende stijlwisselingen dwingen ze wel nog steeds de vergelijking met Fleet Foxes’ laatste worp Crack Up af (Er bestaan slechtere platen om mee vergeleken te worden, denken wij dan). Passages zet de band alleszins terug op de kaart met een volwassen opvolger die zoveel rijker klinkt dan we hadden kunnen verwachten. Geen zorgeloze folkpopdeuntjes als “Juno”, “Rufus” of “1814”, maar een plaat met karakter die al ettelijke watertjes doorzwommen heeft en op zijn best is als de jongens eens buiten de lijntjes durven kleuren.
Op 18 januari verschijnt Passages via PIAS. In het voorjaar kan je Geppetto and The Whales nog aan het werk zien op 20 en 23 februari in het Depot (Leuven) en de Roma (Antwerpen) en op 3 maart in de Vooruit (Gent). Voor hun show in Het Depot mogen wij overigens tickets weggeven! Hoe je kan winnen lees je hier.
